Οι απίστευτες προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τους μετανάστες

Μόνο το 1/10 απ’ αυτές αν υλοποιηθούν, η χώρα δεν έχει μέλλον.

Θ.Κ.

Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 άλλαξε τον πολιτικό χάρτη της χώρας, εισάγοντας στη διακυβέρνησή της τις θέσεις και τις αξίες της πατριωτικής κεντροαριστεράς. Το κεντρικό πολικό του πρόταγμα ήταν : «εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατικές διαδικασίες». Από το 1996 και μετά, το μαζικό αυτό κίνημα της αλλαγής μεταλλάχθηκε σταδιακά προσκολλώμενο σε νεοφιλελεύθερες πολυπολιτισμικές θέσεις που διακονούνται διεθνώς από τη νέα τάξη πραγμάτων, συχνά και υπό το προσωπείο παγκοσμιοποιημένων νεοαριστερόφρονων αντιλήψεων. Το επίσης κυρίαρχο σύνθημα του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, « η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», εξαφανίστηκε από την πολιτική του πλατφόρμα.

Στις τελευταίες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ λεηλάτησε την εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ, η οποία, νιώθοντας προδομένη από τη νεοφιλελεύθερη καταιγίδα της Μνημονικής τραγωδίας και με ανυπαρξία άλλων πειστικών εναλλακτικών προτάσεων, στράφηκε μαζικά σε άλλες κομματικές κατευθύνσεις και ιδιαίτερα στο χαρισματικό Αλέξη Τσίπρα. Στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, είναι διακριτή πλέον η μεγάλη πιθανότητα σαρωτικής επικράτησης και ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας από το κόμμα αυτό, που, εκτός των άλλων διαθέτει στις τάξεις του, αρκετά σοβαρά και ηθικά στοιχεία. Μελετώντας προσεκτικά το πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που συντάχθηκε από αξιόλογα στελέχη του[1][1], διαπιστώνουμε με ικανοποίηση κλασικές προοδευτικές θέσεις για την προάσπιση του κοινωνικού κράτους και των λιγότερο προνομιούχων τάξεων. Όμως, επίμαχα σημεία του ίδιου προγράμματος είναι απολύτως αντίθετα με την πατριωτική κεντροαριστερή παράδοση που ανατρέχει στους Ανδρέα και Γεώργιο Παπανδρέου, Αλέξανδρο Παπαναστασίου, Νικόλαο Πλαστήρα, Ελευθέριο Βενιζέλο, Χαρίλαο Τρικούπη,κλπ.

Συγκεκριμένα, ο στόχος 10 του προγράμματος « Για μια νέα πολιτική για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες», εμπεριέχει απίθανες έως απίστευτες θέσεις, από τις οποίες μόνο το 1/10 αν εφαρμοστεί στην πράξη, η Ελλάδα από χώρα, μεταβάλλεται σε χώρο, χωρίς μέλλον.

Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται απίστευτες παγκοσμίως πρωτότυπες διατάξεις όπως  η «ανοικτή μόνιμη νομιμοποίηση, η κατάργηση των άτυπων επαναπροωθήσεων, η αποποινικοποίηση της παράνομης εισόδου, η απόδοση ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα, καθώς και σε όλα τα παιδιά που συμπληρώνουν τρία χρόνια παραμονής στη χώρα μας, η παροχή άδειας αόριστης διάρκειας στους αλλοδαπούς μαθητές που φοιτούν στην ελληνική εκπαίδευση, του δικαιώματος εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις δημοτικές εκλογές για όσους τεκμηριώνουν 5ετή νόμιμη παραμονή στην Ελλάδα, η ισότιμη πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας των μεταναστών, η παροχή άδειας διαμονής σε άτομα που πάσχουν από σοβαρά προβλήματα υγείας,η  θέσπιση της αποκαλούμενης  άδειας προς αναζήτηση εργασίας με την οποία θα εφοδιάζεται αυτομάτως κάθε ενδιαφερόμενος και με αίτησή του στο Προξενείο προέλευσης. Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία της μετατροπής της χώρας σε χώρο,  θεσπίζεται  η  αρχή της κατοικίας για την κτήση της ιθαγένειας , που θα στηρίζεται όχι στον τόπο γέννησης ή στην καταγωγή βάσει αίματος, αλλά στον τόπο που βρίσκεται η κατοικία και η εργασία του μετανάστη, δημιουργώντας ειδικό δεσμό με τη χώρα !»

Για του λόγου το αληθές, παραθέτουμε εδώ ολόκληρο το σχετικό κείμενο, που είναι και σήμερα αναρτημένο στο διαδίκτυο, υπογραμμίζοντας επιμέρους ακραία του σημεία, που

The New York Times, The Global Economy at Risk

Anxieties about Europe dominated  meetings in Washington of the International Monetary Fund and World Bank. Fund officials warned that the euro-zone crisis poses a grave danger to a weak global economy. Europe’s leaders, masters of denial, are still insisting on destructive austerity. The danger was underscored by the latest Brookings Institution-Financial Times index of global economic recovery. The index, which measures economic and financial activity as well as confidence, shows that the world economy has deteriorated since last fall. Europe has been hard hit by its leaders’ continued insistence on austerity for all. The United States is doing better, though it is still vulnerable to rising oil prices or deep recession in Europe. Growth slowed in China and the major emerging economies largely because of the lack of robust recovery elsewhere. Perhaps even more telling, the global index would have fallen further but for upticks in financial conditions and confidence after the European Central Bank injected liquidity into the euro-zone banks. But investors have already figured out those interventions are too small, especially when combined with policies that only cripple growth. Most recently, they have turned against Spain.