Δέκα φορές μεγαλύτερος ο τζίρος της χρηματιστηριακής απο την πραγματική οικονομία

Σύμφωνα με έρευνα που χρηματοδοτήθηκε από μεγάλες τράπεζες διεθνώς και δημοσιεύτηκε στον Economist, η αξία των ημερήσιων χρηματιστηριακών συναλλαγών παγκοσμίως ανέρχεται σε 50 δις δολάρια, έναντι μόλις 5 δις. δολ. της αξίας των ημερήσιων παγκόσμιων συναλλαγών για αγαθά και υπηρεσίες.

Αυτό σημαίνει ότι, ο κύκλος εργασιών και τα κέρδη του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, της οικονομίας του τζόγου και του καζινο-καπιταλισμού, είναι δέκα φορές μεγαλύτερος από την πραγματική οικονομία της παραγωγής, του μόχθου και της εργασίας. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι, οι περισσότερες χώρες διεθνώς με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν μεγάλα ελλείμματα. 

Έτσι εξηγείται και η τελευταία παγκόσμια οικονομική κρίση που με διαφοροποιήσεις συνεχίζει να ταλαιπωρεί την υφήλιο και να διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Και αυτό, παρ’ όλο που η αλματώδης τεχνολογική πρόοδος των τελευταίων χρόνων, θα έπρεπε να είχε οδηγήσει σε ριζική βελτίωση της διεθνούς οικονομίας...

Όταν συνυπολογιστούν  τα ελλείμματα όλων των χωρών παγκοσμίως, διαπιστώνεται ότι στο σύνολό τους είναι πολύ μεγαλύτερα από τα πλεονάσματα. Το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι που πηγαίνουν τα πλεονάσματα ;  Η απάντηση είναι απλή. Το χρηματιστηριακό κεφάλαιο μεταφέρει τα πλεονάσματα μέσα από τις διάφορες κομπίνες των χρηματιστηριακών συναλλαγών σε χώρες φορολογικούς παράδεισους σε εξωχώριες εταιρείες, οι οποίες  παραμένουν σκοπίμως ανεξέλεγκτες από το διεθνές κατεστημένο των αγορών που επιβάλλει ένα υπερσύστημα «νόμιμης» κλοπής στην παγκόσμια οικονομία.

Η δυνατότητα αυτής της νόμιμης κλοπής, διευκολύνθηκε όταν ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ Αλαμ Γκρίσπαν, επι εποχής Μπιλ Κλίντον, κατήργησε το νόμο Glass Steagal του Φραγκλίνου Ρούσβελτ που δεν επέτρεπε τη συγχώνευση των εμπορικών με τις επενδυτικές τράπεζες, με συνέπεια οι τελευταίες να χρησιμοποιούν διάφορα πολύπλοκα και νεφελώδη δήθεν επενδυτικά προϊόντα, χαλιναγωγώντας και κερδοσκοπώντας παράλληλα στα διεθνή χρηματιστήρια. 

Έτσι, ολόκληρος ο  πλούτος που παράγει μια χώρα μεσαίου μεγέθους, μπορεί να παιχτεί μέσα από το σπεκουλάρισμα των αετονύχηδων που κερδοφορούν ανεξέλεγκτα σε βάρος της παραγωγής και της εργασίας. Πρόκειται για την οικονομία της φούσκας του καζίνο –καπιταλισμού, ο οποίος αν δεν παταχθεί στο άμεσο μέλλον, η διεθνής οικονομία θα βιώνει ισχυρές κρίσεις με περαιτέρω φτωχοποίηση των αδύνατων χωρών και μεγάλη διεύρυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων.