Η τραγωδία της Αργεντινής : η μάχη των φτωχών ενάντια στους πλούσιους

Η τραγωδία της Αργεντινής, αντί να συνετίζει, διαστρεβλώνεται από το κραταιό πολιτικοδημοσιογραφικό σύστημα για να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για αποτυχημένες συνταγές που εφαρμόζονται εδώ. Στην Αργεντινή, εκείνος που δραπέτευσε με ελικόπτερο στις  21/12/2001 ήταν ο αντίστοιχος Σαμαράς-κάτι το οποίο προσωπικά απευχόμαστε- και όχι ο αντίστοιχος Τσίπρας. Δύο μέρες πριν είχε εξαφανιστεί ο τότε Υπουργός  Οικονομικών, ο μισητός σήμερα από τους Αργεντίνους Ντομίγκο Καβάγιο. Γεγονός είναι ότι, εδώ και 13 περίπου συνέχή χρόνια, ο Αργεντίνικος λαός των 46 εκ. κατοίκων, παρ' όλη την υπονόμευση απο το διεθνές πρακτοριλίκι, ψηφίζει δαγκωτό τις κυβερνήσεις των Κίρτσνερ που μάχονται μόνοι, ενάντιαα στα αρπακτικά του παγκόσμιου καζινο-καπιταλισμού. Αυτό και μόνο το δεδομένο αποδεικνύει πόσο μεγάλοι ψεύτες είναι τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια που βομβαρδίζουν ανελέητυα την κοινή γνώμη με την άποψη ότι, η Αργεντινή έχει καταστραφεί απο τότε που αποσυνδέθηκε από το "καλό" δολάριο και για το λόγο αυτό πρέπει να είμαστε καλά παιδιά για να μην πα΄θουμε τα ίδια! Αλλά ας δούμε  πιο κάτω μια σύντομη αναδρομή στη σύγχρονη ιστορία της Αργεντινής.

Η σύνδεση του πέσος με το δολάριο

Η Αργεντινή βίωσε μια τραγική οικονομική περίοδο με πολύ υψηλό πληθωρισμό στη δεκαετία του 1980.  Το 1990, ο τότε πρόεδρος Κάρλος Μένεμ με τον υπερυπουργό  Οικονομικών Ντομίνκο Καβάγιο, συνδέουν το πέσος με το δολάριο με ισοτιμία 1: 1. Ιδιαίτερα μετά το 1995, η  οικονομία βυθίζεται στην ύφεση.  Τον Ιούνιο του 2000, μια γενική απεργία 30 ημερών παραλύει τη χώρα. Το ΔΝΤ, η  Παγκόσμια Τράπεζα και η Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης, ένας τρισυπόστατος φορέας αντίστοιχος της δικής μας Τρόικας, επιβάλλει  ένα νεοφιλελεύθερο δεσμευτικό «σχέδιο διάσωσης», με αποκρατικοποιήσεις, απολύσεις στο δημόσιο, περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές και απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων. Ακολουθούν κοινωνικές συγκρούσεις με θύματα. Με τις αντιδράσεις να πολλαπλασιάζονται, η Τρόικα  παρέχει νέο δάνειο ύψους 39,7 δις δολαρίων. Το Μάρτιο του 2001, ο  Ντομίγκο Καβάγιο που επανέρχεται στη θέση του Υπουργού Οικονομικών υπό τις ευλογίες του ΔΝΤ, προωθεί νέα σειρά σκληρών μέτρων λιτότητας, με συνέπεια το κλείσιμο εκατοντάδων επιχειρήσεων και την επιτάχυνση της ύφεσης. Ακολουθεί κοινωνική αναταραχή που κορυφώνεται με τη γενική απεργία της 20ης Ιουλίου 2001. Λόγω της μαζικής φυγής καταθέσεων από τις τράπεζες, η κυβέρνηση τις μπλοκάρει και επιτρέπει την ανάληψη μόνο μικροποσών, εφαρμόζοντας το επιλεγόμενο corralito. Την ίδια περίοδο, τα δημοσιονομικά έσοδα καταρρέουν προκαλώντας  παράλυση της οικονομίας, βαθιά ύφεση και ελλείψεις βασικών αγαθών πρώτης ανάγκης. Η Αργεντινή, μια χώρα με τεράστια γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγική δυναμική, αδυνατεί να θρέψει τους πολίτες της. Ο οίκος Fitch την υποβιβάζει σε καθεστώς χρεοκοπίας. Το ΔΝΤ ανακοινώνει ότι δε θα καταβάλλει τη δόση του δανείου του 1,26 δις δολαρίων εκείνης της περιόδου.

Τα Δεκεμβριανά

Ακολουθούν  νέες ταραχές και στις 12 Δεκεμβρίου 2001 κηρύσσεται γενική απεργία.  Όλη  η χώρα βρίσκεται στους δρόμους με εμπροσθοφυλακή το «κίνημα της κατσαρόλας», αστυνομική βία,  35 νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες και 4.500 συλλήψεις.  Στις 19/12/2001 ο Υπουργός Οικονομικών, Ντομίγκο Καβάγιο εξαφανίζεται. Δυο μέρες μετά, στις 21/12/2001, ο Πρόεδρος Ντε Λα Ρούα με τη γυναίκα του, δραπετεύουν με ελικόπτερο. Τη διακυβέρνηση αναλαμβάνει αρχικά ο Α. Ροντρίγκεζ Σάα, και πολύ σύντομα  ο Ε. Ντουάλτε, ο οποίος τον Ιανουάριο του 2002 αποδεσμεύει το πέσος από το δολάριο και το υποτιμά  κατά 55%. Η Τρόικα πιέζει σκληρά και στη χώρα επικρατεί κοινωνική αναταραχή. Το Μάιο του 2003 Πρόεδρος ανακηρύσσεται τελικά  ο Νέστορ Κίρστνερ. Παρ’ όλες τις πιέσεις της Τρόικα αυξάνει τους κατώτερους μισθούς και τις συντάξεις κατά 40-50% και παίρνει επιπλέον μέτρα για την ενίσχυση της εσωτερικής κατανάλωσης.  Διαπραγματεύεται σκληρά την αποπληρωμή των χρεών, με  προϋπόθεση το κούρεμα  του 70%  και τελικά αποσπά τη  συναίνεση των περισσότερων δανειστών.

Αύξηση Καθαρού Εγχώριου Προϊόντος σε Αργεντινή και Βραζιλία, 2000 - 2012

Πηγή : Paul Krugman : Down Argentina way, The New York Yimes,3/5/2012

Η Αργεντινή σήμερα ύστερα από την αποσύνδεση του πέσος από το δολάριο

Σήμερα, δεκατρία  χρόνια μετά τη δραπέτευση του Ντε Λα Ρούα με ελικόπτερο το 2001, η Αργεντινή, χωρίς φυσικά να έχει λύσει όλα της τα προβλήματα, βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Ανέκτησε την ανταγωνιστικότητά της με το υποτιμημένο πέσο, ανέστρεψε την ύφεση, οι επενδύσεις τριπλασιάστηκαν, δημιουργήθηκαν 3 εκ, νέες θέσεις εργασίας, η εσωτερική κατανάλωση αυξήθηκε σημαντικά, η  οικονομία της καλπάζει σε επίπεδα του 9-10% ετησίως ξεπερνώντας το ρυθμό ανάπτυξης της γειτονικής Βραζιλίας ( βλ. σχετικό διάγραμμα ). Τα ελλείμματα συρρικνώθηκαν θεαματικά, οι μισθοί και οι συντάξει αυξήθηκαν σημαντικά, τα επίπεδα της φτώχειας μειώθηκαν κατά 50%, η ανεργία έπεσε στο 7% και ο επίσημος πληθωρικός στο 10%. (Ο ανεπίσημος πληθωρισμός λέγεται ότι ανέρχεται σε επίπεδα της τάξης του 15-20%). Η χώρα συμμετέχει ενεργά στη διεθνή οικονομική ζωή, με τις εξαγωγές των προϊόντων της να αυξάνονται διαχρονικά. Η ισοτιμία του εθνικού της νομίσματος σήμερα ανέρχεται στο λογικό ύψος των 100 πέσος προς 1 δολάριο, γεγονός που επιτρέπει ισχυρή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με ικανοποιητική σχετικά συναλλαγματική σταθερότητα

Ο Νέστορ Κίρστνερ που έφυγε από τη ζωή στις 27/10/2010,λατρεύεται σαν ήρωας και η σύζυγός του Κριστίνα Φερνάντες Κίρστνερ που τον είχε διαδεχτεί στην προεδρία ύστερα από τις εκλογές  στις 28/10/2008, κατέβαλλε στους διεθνείς πιστωτές της το τελευταίο ποσό των συμφωνηθέντων χρεών ύψους μόλις  2,5 δις δολαρίων πρόσφατα στις 29 Ιουλίου 2012. Η ανατρεπτική, στιβαρή και αποτελεσματική  αυτή κυβερνητική πολιτική, με επίκεντρο την αποδέσμευση του πέσος από το σκληρό δολάριο που έπληττε την ανταγωνιστικότητα της Αργεντινής, εκτός από τη ριζική βελτίωση της οικονομικής πραγματικότητας της χώρας, χάρισε στους πολίτες της, όπως οι ίδιοι το αναγνωρίζουν, ( βλ. το έξοχο ρεπορτάζ του Γ. Αυγερόπουλου),ένα υπέρτατο αγαθό που συμποσούται σε τρεις λέξεις : « ελπίδα, αξιοπρέπεια, εργασία». 

Η Αργεντινή θα βγει νικήτρια απο τη μάχη που δίνει σήμερα ενάντια στα αρπακτικά του καζινο καπιταλισμού, έστω και με πληγές. Γεγονός είναι ότι, αυτή η μάχη αφορά όλον τον κόσμο. Είναι οι μια από τις πο΄λες μάχες των φτωχών απέναντι στους πλούσιους. Και εμείς δεν μπορεί παρά να συνταυτιζόμαστε με τους πρώτους,  όσο και αν μέσα στη θολούρα που επικρατεί δεν είναι πάντοτε σε θέση να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και να δουν προς τα που βρίσκεται το σωστό και το δίκηο.