Ο κύριος Ραγκούσης και το φαινόμενο των κηπουρών

Από την εποχή της Φρειδερίκης μέχρι σήμερα τη χώρα λυμάινονται και καταστρέουν οι κηπουροί

Από μικροί ακούγαμε τους μεγάλους να μας λένε και τώρα εμείς το λέμε στους μικρούς, ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται» και ότι για να «πιάσεις το τιμόνι πρέπει πρώτα να έχεις πιάσει το κουπί ( Αριστοφάνης)». Και ότι η αξιοκρατία είναι το άπαν της επιτυχίας, σε συνδυασμό με το ότι «από το κεφάλι κυβερνιέται το ψάρι».

Όμως, τα τελευταία χρόνια, ζούμε στην άτυχη χώρα μας, ένα φαινόμενο εξωφρενικού αριβισμού όπου οι έσχατοι έσονται πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι. Όπως έχει συμβεί και παλαιότερα, άκαπνοι κηπουροί, διορίστηκαν αστραπιαία χωρίς βιογραφικό σε κορυφαίες θέσεις της πολιτικής ζωής της χώρας. Και  όχι μόνο τα διέλυσαν όλα, αλλά έχουν και το θράσος ακόμα τώρα να βγάζουν  γλώσσα. Αντί να κουρνιάζουν στη γωνία για να μην τους ζητήσει το λογαριασμό ο ελληνικός λαός και γιατί όχι και ο Εισαγγελέας, θεωρούν εαυτούς γίγαντες της πολιτικής. Προφανώς βλέπουν τη σκιά τους το πρωί που τους δείχνει να έχουν μεγάλο μπόι!  

Το δράμα είναι ότι πολλοί απ΄αυτούς τους απίθανους πρωταθλητές της οσφυοκαμψίας, ανέλαβαν τις τύχες της χώρας στην πιο τραγική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της. Και δεν ελέγχονται μόνο για τα εγκληματικά λάθη που διέπραξαν, αλλά και για αυτά που δεν διέπραξαν. Υπενθυμίζεται ότι με αυτό το σκεπτικό και μόνο, έχει παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη ο Πρωθυπουργός της Ισλανδίας.

Πολλοί και πολλές είναι αυτοί, ακόμα από την εποχή του αλήστου μνήμης Κωσταντίνου Σημίτη ( ο οποίος ήταν ο συνθέτης του πιανίστα Τζοχατζόπουλου), που ανέλαβαν Υπουργικούς θώκους, έχοντας ασημαντότατο βιογραφικό. Από τους πολλούς, ο πλέον θρασύς και εξοργιστικός είναι ο κύριος Ιωάννης Ραγκούσης. Ο οποίος από Δήμαρχος Πάρου, εκτοξεύτηκε στα ύπατα αξιώματα της Πολιτείας και διεκδίκησε μέχρι πρόσφατα, ακόμα και ρόλο διαδόχου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και γιατί όχι στην Πρωθυπουργία !

Ο κ. Ραγκούσης, μεταξύ πολλών άλλων κατορθωμάτων του, διέλυσε πέρυσι το καλοκαίρι τη χώρα, σε ένα ντελίριο άγριας και χωρίς λόγο σύγκρουσης με τους ταξιτζήδες στην κορυφή της τουριστικής περιόδου, με συνέπεια η χωλαίνουσα οικονομία μας, να υποστεί βαρύτατο πλήγμα. Και αυτό, όταν ο προκάτοχός του πολύπειρος Υπουργός Δημήτρης Ρέππας, είχε λύσει το πρόβλημα της απελευθέρωσης των ταξί, με τη σύμφωνη γνώμη του Υπουργικού Συμβουλίου, στα πλαίσια και των κατευθύνσεων της φοβερής Τρόικας.  Ο κ. Ραγκούσης μόλις αντικατέστησε τον Ρέππα στην αρμόδια Υπουργική καρέκλα, έκανε στροφή 180 μοιρών, ωσάν να άλλαξε η κυβέρνηση. Και επέμενε να γίνει το δικό του  σαν πεισμωμένο παιδάκι που του παίρνουν την καραμέλα από το στόμα. Τελικά ο διάδοχός του στην ίδια καρέκλα του πήρε  την καραμέλα, αλλά η ζημιά για τη χώρα είχε γίνει.

Ο αξιότιμος κ. Ραγκούσης φρόντισε και για την πλήρη διάλυση της δημόσιας διοίκησης με την εισαγωγή μεταμοντέρων νομοθετημάτων που βγήκαν από τη μεγαλοσύνη του εγκεφάλου του, σε πλήρη αντίθεση με τις κλασικές αρχές διοίκησης και πρακτικής. Χαρακτηριστικά αναφέρεται εδώ η διάταξη με την οποία οι διευθυντές των υπηρεσιών κρίνονται με μόρια που συναρτώνται κυρίως με την εκπαιδευτική τους διαδρομή και όχι με αξιοκρατικά κριτήρια της απόδοσής τους.

Στην πράξη, αφού η διαδικασία αυτή κράτησε περίπου δυο χρόνια και οι υπηρεσίες έμειναν ακέφαλες και ακυβέρνητες, πολλές διευθυντικές θέσεις τις κατέλαβαν οι μέτριοι ή οι χείριστοι, οι οποίοι λουφατζήδες όντες, περνούσαν τον καιρό τους στο παρελθόν, καταβροχθίζοντας υπαρκτά ή ανύπαρκτα σεμινάρια. Στη διάρκεια της θητείας του κύριου "Ρ" ως επικεφαλούς της δημόσιας διοίκησης, παρ΄όλες τις μεγαλόστομες εξαγγελίες, καμιά ή σχεδόν καμιά περίπτωση διαφθοράς δημόσιων λειτουργών, δε βγήκε στο προσκήνιο.

Ο κύριος Ραγκούση ως «μεταμοντέρνος ανατρεπτικός ετσιθελιστής» μετονόμασε και ανακάτεψε Υπουργεία και υπηρεσίες, σε βαθμό που υπάλληλοι, ακόμα και γενικοί γραμματείς να μη γνώριζαν σε ποιον προϊστάμενο ή Υπουργείο αναφέρονται. Με το σχέδιο Καλλικράτης, δημιούργησε τις Περιφέρειες, αλλά ταυτόχρονα διατήρησε και τις κεντρικά ελεγχόμενες από τον ίδιο Γενικές Γραμματείες Περιφερειών, έτσι που να υπάρχει ένα ανείπωτο μπλέξιμο αρμοδιοτήτων. Πλήρες αλαλούμ και αποσάθρωση ενός ήδη ημηδιαλυμένου κράτους.

Ο ίδιος συνέβαλε καθοριστικά στο open gov, με αποτέλεσμα κρίσιμοι μεγάλοι δημόσιοι φορείς να παραμένουν ακέφαλοι μέχρι και δύο χρόνια. Και υπάρχουν περιπτώσεις όπου, μετά την επίπονη και δήθεν αντικειμενική διαδικασία του open gov, τελικά επικεφαλείς αυτών των οργανισμών τέθηκαν απόφοιτοι Λυκείου, ή εντελώς άσχετοι με το σχετικό αντικείμενο. Προς δόξαν της αντικειμενικότητας του open gov στο οποίο αρχηγός υπήρξε ένα άλλο λαμπρό αστέρι που διέπρεψε ως «ο πρώτος στα λάφυρα και ο τελευταίος στους αγώνες» : ο κύριος Ιωάννης Πανάρετος. Με τον οποίο θα ασχοληθούμε μιαν άλλη φορά και  όχι μόνο εμείς.

Ο κ. Ραγκούσης ήταν «άτεγκτος» και με τους κανόνες ενοποίησης των Δήμων με το σχέδιο  Καλλικράτης. Στο προσωπικό του τσιφλίκι στην Πάρο, διατήρησε το Δήμο Πάρου, αλλά  και τον όμορο  Δήμο Αντίπαρου  που αριθμεί μόλις 1.500 κατοίκους ! Αντίθετα, τον ιστορικό Δήμο των Παπανδρέου, τη Νέα Ερυθραία με 50.000 και περισσότερους σήμερα κατοίκους, τον ένωσε με την Κηφισιά και την Εκάλη ! Και τον παρέδωσε αύτανδρο στα χέρια των πολιτικών αντιπάλων της ιστορικής οικογένειας.

Ο κύριος Γιάννης, κατασκεύασε ένα νόμο αλαλούμ για την ιθαγένεια, που ενώ δε βοηθά τους νόμιμους μετανάστες, στέλνει προσκλητήριο για την έλευση και άλλων λαθρομεταναστών. Τους οποίους ανέλαβε να διαχειριστεί η διορισθείσα από τον ίδιο εξαδέρφη του κα Άννα Νταλάρα, γνωστή φιλάνθρωπο-ακτιβίστρια, όπως και ο αξιολάτρευτος σύζυγός της. Η κυρία Νταλάρα, όταν σε τηλεοπτική συζήτηση, ο Νίκος Χατζηνικολάου τη ρώτησε για τον αριθμό των νόμιμων μεταναστών, εκείνη απάντησε : «Μα που θέλετε να το ξέρω !» Και ο Χατζηνικολάου σχεδόν λιποθύμησε....

Ο ετσιθελιστής  κύριος Γιάννης άλλα λέγει και άλλα πράττει. Καταγγέλλει σήμερα το φαύλο πολιτικό σύστημα,στο οποίο ο ίδιος υπήρξε βασικός πρωταγωνιστής ! Αν και μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου, καταψήφισε πρόσφατα τη διάταξη για τη χρηματοδότηση των κομμάτων. Λησμονώντας ότι στην περίοδο που διορίστηκε ουρανοκατέβατος  Γενικός Δερβέναγας ( Γεν.Γραμματέας) του ΠΑΣΟΚ, οι κομματικές δαπάνες υπερπολλαπλασιάστηκαν και το καράβι έπεσε έξω. Το επιχείρημά του είναι ανάλογο του θράσους και της πορείας του. «Δεν ευθύνομαι εγώ γιατί δεν έβαζα υπογραφές στα εντάλματα πληρωμών». Δεν άκουσε, δεν είδε, δεν ήξερε. Κάτι αντίστοιχο με την πρακτική του κυρίου Σημίτη που ενώ ο κόσνος το είχε τούμπανο, αυτός Πρωθυπουργός της χώρας, δεν ήξερε τίποτα για τις ρεμούλες της εποχής του, αφού δεν έβαζε ο ίδιος υπογραφές !

Αλλά το χειρότερο όλων είναι ότι, όταν η πολιτική πορεία του ευεργέτη του Γιώργου Παπανδρέου πήρε την κατιούσα, αφού πρώτα επιχείρησε σύμπλευση με τους Γεννηματικούς και προσπάθησε να δημιουργήσει προσωπικό μηχανισμό στο κόμα χωρίς επιτυχία, τελικά έσπευσε να συμπτύξει μέτωπο με Διαμαντοπούλου και Λοβέρδο, αρνούμενος να υποστηρίξει έστω και στοιχειωδώς, τον άνθρωπο που από κλητήρα τον έκανε Δήμαρχο.

Τα φαινόμενα Ραγκούση, Παπακωσταντινου, Πανάρετου, Δρούτσα, Μπιρμπίλη, Γερουλάνου, κλπ. για τα οποία υπάρχουν πολλά ιστορικά προηγούμενα, πρέπει να πάψουν να υφίστανται. Γιατί όταν στο τρίγωνο της εξουσίας επικάθονται οι χωρίς βιογραφικό  έσχατοι τσαντοκουβαλητές κηπουροί, τότε το αποτέλεσμα θα είναι ανάλογο. Αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που η χώρα κατρακύλησε στην εσχατιά της απαθλίωσης.

Το φαινόμενο αυτό μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί με την αντίσταση της κοινωνίας να αποδέχεται  παρόμοιους απόλεμους τύπους σε ηγετικές θέσεις. Αλλά και με το θεσμικό τρόπο που γίνεται στις ΗΠΑ και αλλού. Ο Πρόεδρος ή ο Πρωθυπουργός επιλέγει τους Υπουργούς, των οποίων ο τελικός διορισμός υπόκειται στο έλεγχο της Βουλής. Στις ΗΠΑ, υπάρχουν περιπτώσεις που η εκεί Γερουσία απέρριψε προτεινόμενους Υπουργού-κηπουρούς. Και ύστερα απ΄αυτό οι Πρόεδροι ήταν πολύ-πολύ  πιο προσεκτικοί στις επιλογές τους.