Το κράτος γυμνό

                                                                               

Του Νίκου Φακιολά

Η στάση της κυβέρνησης απέναντι στους εργαζόμενους γενικά (περικοπές μισθών, ανεργία, απειλή  απολύσεων, καταρράκωση των εργασιακών δικαιωμάτων, ανυπαρξία κοινωνικής πολιτικής, φοροσφαγή) και ειδικά απέναντι στους εργαζόμενους στο Μετρό, ανεξάρτητα, αν αυτοί θεωρούνται μια, όπως  επιδερμικά αποκαλείται, εργατική αριστοκρατία, διότι τέτοιες δεν υπάρχουν πια, δείχνει ότι το «φιλελεύθερο» κράτος απογυμνώνεται κι απομακρύνεται ανεπανόρθωτα από την κοινωνία.

Ξεπερνά το πρόσχημα ότι είναι τάχα νόμιμος διαιτητής μεταξύ εργαζομένων και εργοδοσίας.

Εμφανίζει ανοιχτά  το πραγματικό του πρόσωπο, φτάνει στα άκρα του, ως εκφραστής των συμφερόντων της κεφαλαιοκρατίας και ως καταπιεστής των εργαζομένων και του λαού.

Φαινομενικά, οι διεκδικήσεις των εργαζομένων στα ΜΜΜ προβάλλονται υποκριτικά ως διαιώνιση προνομίων, αλλά ουσιαστικά η ισότητα μεταξύ των εργαζομένων επιχειρείται με ισοπέδωση προς τα κάτω μισθών και συντάξεων ολόκληρης της εργατικής τάξης και οι εργαζόμενοι δίνουν έναν αγώνα για την επιβίωση τους. Έτσι εξηγείται κι η ανοχή και συμπαράσταση κι από άλλες κοινωνικές ομάδες παρόλο που ταυτόχρονα πλήττονται από τις απεργιακές κινητοποιήσεις στα ΜΜΜ. Αναμένεται δε, κι αν υποχωρήσουν και ενδώσουν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ, αυτό θα είναι αναγκαστικά επιβαλλόμενο από την Κυβέρνηση και θα επανέλθουν με άλλα μέσα στις κινητοποιήσεις τους, ενώ δεν θα ξενίσει τους κοινωνιολόγους, αν αυτές οι αντιδράσεις ενισχυθούν ή επεκταθούν και σε άλλες επαγγελματικές ή κοινωνικές ομάδες.

Η αντίδραση των εργαζομένων στα ΜΜΜ σηματοδοτεί μια γενικευμένη δυσφορία του λαϊκού παράγοντα απέναντι στις πολιτικές της κυβέρνησης και την εύνοια της στους πλουσίους και της εργοδοσίας, που αυτοί πραγματικά ελέγχουν, όχι μόνο ιδεολογικά, αλλά και πρακτικά το αστικό κράτος. Είναι πιθανό η αντίδραση αυτή να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις απειλώντας την υποτιθέμενη κοινωνική γαλήνη σε μια περίοδο τάχα ουδέτερης και δίκαιης «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», αλλά που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, με μια ακραία έκφραση, «κοινοβουλευτική δικτατορία».

Η κοινωνική γαλήνη στηρίζεται στην ισότητα συνθηκών ζωής και σεβασμού της αξιοπρέπειας όλων των πολιτών και όχι προνομίων σε λίγους.

Το αστικό κράτος καταφεύγει σε κάθε μέσο για να δικαιολογήσει τον εκδηλούμενο αυταρχισμό του ταυτόχρονα σε πολλούς τομείς της κοινωνικής ζωής.

Συκοφαντεί ή ψευδολογεί σε βάρος των εργαζόμενων ή των εκπροσώπων τους που δεν μπορούν να έχουν τη φινέτσα και ετυμηγορία των περιοδικών μισθοφόρων του. Χαρακτηρίζει τα αιτήματα των εργαζομένων με τις υπάρχουσες συνθήκες ως εξωπραγματικά  κι ανέφικτα και την επιθετικότητα του κράτους επιβαλλόμενη από τους τροϊκανούς υπαλλήλους. 

Επιστρατεύει κάθε σαθρό επιχείρημα, κάθε θεσμό και μέσο για να διατηρήσει την ιδεολογική υπεροχή και επικράτηση των απόψεων  της ηγετικής τάξης και να  κρατήσει τις λαϊκές μάζες στο σκοτάδι, την απαιδευσία και την απραξία, διότι, αν συνειδητοποιήσουν τη δύναμη και το ρόλο τους στην ιστορία μπορούν να ανατρέψουν τελικά τα πάντα.

Εξασκεί συγχρόνως ιδεολογική βία για να φορτώσει με ενοχές του πρωταγωνιστές λαϊκών συσπειρώσεων και κινημάτων ως υποκινητές  και υπαίτιους για την διατάραξη της κοινωνικής συνοχής ή οικιακής γαλήνης, αποσταθεροποίησης κι εκτροπής του πολιτεύματος και των «νόμιμα», με εκλογικά τεχνάσματα και υποσχέσεις, εκλεγμένων αστικών κυβερνήσεων.

Θρασείς εκπρόσωποι του κράτους προσπαθούν να φορτώσουν με ενοχές τους απλούς πολίτες ότι τάχα όλοι είναι συνυπεύθυνοι για την κρίση, την ανέχεια, τη διαφθορά, την υπερκατανάλωση και την εγκληματική ανεργία και αξίζει να τιμωρηθούν για το κατάντημα τους

 Όταν δεν επαρκούν αυτά τα μέσα, καταφεύγει στην απροκάλυπτη βία των κατασταλτικών μηχανισμών, που διαθέτει, για να καταστείλει στη γένεση του κάθε αυθόρμητο ή οργανωμένο λαϊκό κίνημα δυσαρεστημένων και καταπιεσμένων πολιτών.

Αξιοποιεί ακόμα για λογαριασμό του την τυφλή βία κουκολοφόρων, από όπου κι αν προέρχεται και με όποια επικαλούμενη ταυτότητα. Η τυφλή βία εναντίον και πολιτών είναι αδιέξοδη, δεν είναι οργανωμένη λαϊκή πάλη, και οδηγεί σε αυστηρότερη αστυνομοκρατία με το πρόσχημα της κοινωνικής ή πολιτικής ομαλότητας και της προστασίας γενικά των πολιτών και των περιουσιών τους.

Το αστικό, φιλελεύθερο κράτος επιμένει να λειτουργεί πιστά ως υπερασπιστής ενός κοινωνικού συστήματος που επιδίδεται άκριτα μόνο στην εξασφάλιση της κερδοφορίας των τραπεζών και γενικά του  κεφαλαίου αδιαφορώντας για οποιαδήποτε άλλη φυσική ή ανθρώπινη αξία. Παραθέτω απόσπασμα απόψεων του πρώην μεγιστάνα Αριστοτέλη Ωνάση που έχει αναρτήσει μια καλή μου φίλη στο facebook και τολμάει κάποιος αστοιχείωτος, υποθέτω χιουμοριστικά, να περιπαίξει. Υποθέτει κανείς ότι πρόκειται για μια κρίση ειλικρίνειας από άνθρωπο που αντικειμενικά γνωρίζει. « Θα έρθει μέρα, που η απληστία και η έπαρση της ιδιοκτησίας του πλούτου θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσους λίγους, που οι πολλοί μη κατέχοντες θα ξεσπάσουν σε μια θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των λίγων κατεχόντων ΚΟΛΑΣΗ». Πράγματι, προφητική άποψη που προηγείται των γεγονότων και της εποχής που διερχόμαστε.

Ο Νίκος Φακιολάς, είναι Διδάκτωρ κοινωνιολογίας

επίτ. Δ/ντής Ερευνών ΕΚΚΕ, Πανεπιστημικό