Έλληνες σε λήθαργο

Του Δημήτρη Ζαχαριάδη

οικονομολόγου

                   

Δειλοί, μοιραίοι, άβουλοι…αντάμα…θα αναφωνούσε για μια άλλη φορά ο Κ. Βάρναλης καθώς θα αντίκριζε την τρικομμματική κυβέρνηση, να μεταμορφώνει σταδιακά, αλλά σταθερά, την ελληνική κοινωνία, σε κοινωνία επαιτών και ρακοσυλλεκτών.

Η κυβερνητική πολιτική, υποταγμένη πλήρως, στις επιταγές –συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης, που επιζητεί κλωνοποιημένες πολιτικές και πολιτικούς πρόθυμους να τις υπηρετήσουν, σε ρόλο αχυρανθρώπων. Επιχειρούν αντάμα, τον μετασχηματισμό των πολιτών, σε ρομποτοποιημένες μάζες, ΕΤΟΙΜΕΣ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, σύμφωνα με τα πρότυπα του Όργουελ.

Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να απαντήσουμε στο ερώτημα που ακούγεται από όλους μας: Γιατί ενώ η διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας έχει κτυπήσει κόκκινο, αναλογικά η αντίδραση των Ελλήνων είναι περιορισμένη, λες και βρίσκεται σε λήθαργο;

Αυτό μπορεί να οφείλεται σε διάφορες αιτίες ή μεθόδους, αν θέλετε καλύτερα, που χρησιμοποιούν οι διάφοροι μηχανισμοί εξουσίας, προκειμένου να ποδηγετήσουν το λαό.

Δύο εξ αυτών που θεωρούμε σημαντικές είναι οι εξής: α. Η μέθοδος του διαίρει και βασίλευε ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές ομάδες, όπως για παράδειγμα στη χώρα μας δημόσιοι-ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργαζόμενοι-άνεργοι, συνταξιούχοι-εργαζόμενοι, άνισο-άδικο φορολογικό σύστημα κλπ.

Και β. Η μέθοδος του υποχρεωτικού εθισμού Δηλαδή  μας κάνουν να πιστεύουμε και να αποδεχόμαστε τις αποφάσεις τους με το σκεπτικό ότι αποτελούν τετελεσμένα γεγονότα, άρα είναι μάταιο να αντισταθούμε. Με άλλα λόγια, η εξαθλίωση των πολιτών είναι μονόδρομος, η όποια σκέψη για διατήρηση έστω μέρους των κεκτημένων πολλών δεκαετιών να θεωρείται θανάσιμο αμάρτημα, ενώ η διεκδίκηση κάποιων αιτημάτων να θεωρείται απαγορευμένος καρπός.

Τη μέθοδο του «υποχρεωτικού εθισμού» αποτυπώνει η πιο κάτω γλαφυρή, σχετικά γνωστή, πραγματική όμως ιστορία. Ένας εξηντάρης Κύπριος βρίσκεται στο αεροδρόμιο του Λονδίνου με προορισμό τη Μεγαλόνησο. Όση ώρα περιμένει τη σειρά του, για τον έλεγχο των διαβατηρίων, έλαμπε από χαρά, προσφέροντας σοκολατάκια στους συνταξιδιώτες του. Παραξενεμένος ο υπάλληλος του ελέγχου των διαβατηρίων, το ρώτησε γιατί είναι τόσο χαρούμενος. «Γιατί φεύγω από την Αγγλία για πάντα μετά από 35 χρόνια» του απάντησε. «Ε, καλά» σχολίασε ο υπάλληλος «τόσο χάλια ήταν»; «Όταν ήρθα εδώ πριν από τρεις και πλέον δεκαετίες, η ομοφυλοφιλία απαγορευόταν. Όσο ήμουν εδώ νομιμοποιήθηκε. Φεύγω λοιπόν τώρα, προτού γίνει υποχρεωτική».

Γελάσανε όλοι με την ψυχή τους, ακόμη και ο ψυχρός υπάλληλος των διαβατηρίων.