Συνέντευξη στην εφημερίδα "Ελλάδα"
Η Γερμανίδα πρόεδρος και ιδρύτρια του Ινστιτούτου Σίλερ αναπτύσσει τις απόψεις της σχετικά με την τρέχουσα κρίση, το παγκόσμιο σύστημα και προτείνει διεξόδους
Ο Λίντον Λαρούς (Lyndon Hermyle LaRouche, Jr.) -γεννηθείς στις 8 Σεπτεμβρίου 1922 και βετεράνος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου- είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους Αμερικανούς πολιτικούς ακτιβιστές και ιδρυτής του κινήματος LaRouchePAC, το οποίο αποτελεί ένα επιτυχημένο ιδιωτικό δίκτυο πληροφοριών και πολιτικής δράσης και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι της Κίνας, της Ιταλίας και της Ρωσίας έχουν εκφράσει την εκτίμησή τους για τις οικονομικές αναλύσεις του Λαρούς και ειδικά για τις προβλέψεις του ότι η ανεξέλεγκτη χρηματοοικονομική κερδοσκοπία θα κατέληγε σε μείζονα κρίση, όπως και έγινε στη δεκατία του 2000. Ο Λίντον Λαρούς είναι από τους πρωτεργάτες πρωτοποριακών ιδεών, όπως η δημιουργία διαστημικών όπλων και η αξιοποίηση της πυρηνικής σύντηξης, θέματα επί των οποίων έχει συνεργαστεί τόσο με την Ουάσινγκτον όσο και με τη Μόσχα. Μάλιστα λειτούργησε και ως «ενδιάμεσος» μεταξύ της κυβέρνησης Ρίγκαν και του Κρεμλίνου επί αυτών των ζητημάτων.
Η σύζυγος του Λίντον Λαρούς είναι η Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς (Helga Zepp-LaRouche), Γερμανίδα, πρόεδρος και ιδρύτρια του Ινστιτούτου Σίλερ (Schiller Institute), το οποίο εδρεύει στο Βισμπάντεν -στη Γερμανία- και αποτελεί βασικό βραχίονα του διεθνούς δικτύου Λαρούς. Στο πλαίσιο συνεδρίων του Ινστιτούτου Σίλερ, του διεθνούς δικτύου Λαρούς, του διεθνούς δικτύου Kairological Society και άλλων παρόμοιων think-tanks στη Βαυαρία έχουμε την ευκαιρία να ανταλλάσσουμε απόψεις για σημαντικά πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά ζητήματα του δυτικού κόσμου.
Σήμερα σε αυτήν τη στήλη της εφημερίδας μας συζητούμε με τη Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς, εκπρόσωπο του δικτύου Λαρούς και του think-tank Schiller Institute, για να μας αναπτύξει τις απόψεις της σχετικά με την τρέχουσα κρίση και το παγκόσμιο σύστημα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά η Ευρωζώνη παραμένουν εγκλωβισμένες στις απογοητευτικές συνέπειες τεράστιων κρατικών προγραμμάτων λιτότητας και πολιτικών διάσωσης. Επίσης οι ΗΠΑ βρίσκονται και αυτές σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Ποιες είναι οι κυριότερες αιτίες της ύφεσης στην Ευρωζώνη και τις ΗΠΑ και πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ μπορούν να αρθρώσουν μια ικανή πολιτική κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης;
Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς: Ολόκληρη η διατλαντική περιοχή αντιμετωπίζει σήμερα μια γενική κατάρρευση που είναι η τελευταία φάση μιας αλλαγής παραδείγματος, η οποία έχει τις ρίζες στην υπονόμευση της πολιτικής του Φράνκλιν Ντέλανο Ρούσβελτ (Franklin Delano Roosevelt) η οποία υπονόμευση άρχισε από τον Χάρι Τρούμαν (Harry S. Truman). Αλλά η πλήρης απομάκρυνση από το μοντέλο παραγωγής που βασίζεται στην επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο χάριν του μονεταρισμού και της ιδέας ότι «το χρήμα παράγει χρήμα» συνέβη με την κατάργηση του συστήματος Bretton Woods από τον Ρίτσαρντ Νίξον (Richard Milhous Nixon), με τη δημιουργία των ανεξελέγκτων υπεράκτιων αγορών (offshore markets) και με την υιοθέτηση του συστήματος των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών στις 15 Αυγούστου 1971. Ο σύζυγός μου Λίντον Λαρούς έχει καταγραφεί ως ο μόνος οικονομολόγος εκείνης της εποχής που από τότε είχε ισχυριστεί ότι εκείνη η απόφαση εμπεριείχε τον κίνδυνο μιας νέας ύφεσης και του φασισμού εάν δεν συνέβαινε μια διόρθωση της πορείας. Η περαιτέρω απορρύθμιση του χρηματοοικονομικού συστήματος επήλθε τη δεκαετία του 1990, αφότου ο Άλαν Γκρίνσπαν ανέλαβε τη θέση του επικεφαλής της Federal Reserve το 1987, και κορυφώθηκε με την κατάργηση του Νόμου Glass Steagall το 1999. Από εκείνη την εποχή και μετά έχει φυτρώσει σαν τους μύκητες μια απορρυθμισμένη αγορά παραγώγων (derivatives), δηλαδή μια αγορά εικονικών περιουσιακών στοιχείων, η οποία έχει γίνει πλέον μεγαλύτερη από την πραγματική οικονομία του κόσμου.
Η επιβολή του ευρω-συστήματος ως το «τίμημα για τη γερμανική ενοποίηση» δεν έγινε ποτέ με την πρόθεση να δημιουργηθεί μια ευημερούσα ευρωπαϊκή οικονομία, αλλά με την πρόθεση να οπισθοδρομήσει η Ευρώπη σε μια φεουδαρχική, αποβιομηχανοποιημένη κατάσταση υπό μια υπερεθνική δικτατορία, όπως αποκαλύπτεται από διάφορες παραδοχές που έχουν κάνει ο Τζουλιάνο Αμάτο (Giuliano Amato), ο Ζακ Αταλί (Jacques Attali) ή και ο Κλοντ Γιουνκέρ (Claude Juncker). Η τρέχουσα κρίση στην Ευρωζώνη δεν είναι ένα ατύχημα που συνέβη σε μια κατά τα άλλα καλοπροαίρετη πολιτική, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας σκόπιμης πολιτικής «αλλαγής καθεστώτος» (regime change) μακριά από τα κυρίαρχα έθνη-κράτη προς μια φεουδαρχική δικτατορία, στο πλαίσιο της οποίας η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε ο νέος εταίρος μιας αυτοκρατορίας στην οποία κυριαρχεί ο αγγλοαμερικανικός παράγοντας, που είναι ένα ακόμη όνομα για τη σημερινή «παγκοσμιοποίηση». Όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί έγιναν τα θύματα αυτής της πολιτικής. Ο ελληνικός λαός έχει υποστεί προφανώς το μεγαλύτερο πλήγμα, αλλά και η Γερμανία οδεύει προς καταστροφή.
Όταν η κατάρρευση της δευτερογενούς αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ αποκάλυψε την τοξική μόλυνση του διατλαντικού τραπεζικού συστήματος, οι διατλαντικές κυβερνήσεις αποφάσισαν να μετατρέψουν σε κρατικό χρέος το ιδιωτικό χρέος που είχε συσσωρευτεί εξαιτίας του χρηματοοικονομικού τζόγου. Όλα τα τρισεκατομμύρια δολαρίων, ευρώ, στερλινών και γεν που έχουν διοχετευθεί στο απελπιστικά νοσούν χρηματοοικονομικό σύστημα από εκείνον τον καιρό και μετά ποτέ δεν ωφέλησαν τους λαούς των διάφορων χωρών, αλλά προορίζονταν απλώς να κρατήσουν στη ζωή το υψηλού κινδύνου μοντέλο καζίνου που ακολουθούσε ο τραπεζικός τομέας, κερδοσκοπώντας εναντίον των ίδιων των εθνών που σήκωναν τα βάρη των πακέτων λιτότητας που επιβλήθηκαν από την Τρόικα και τις κυβερνήσεις, που ήταν υπεύθυνες για τη μετατροπή του ιδιωτικού χρέους σε κρατικό χρέος. Τώρα η πραγματική οικονομία, η εργασία, το σύστημα υγείας, οι θεσμοί κοινωνικής πρόνοιας έχουν σχεδόν αποδομηθεί, ενώ μια υπερπληθωριστική ρευστότητα έχει συσσωρευτεί στον χρηματοοικονομικό τομέα έτοιμη να εκραγεί διατλαντικά, όπως συνέβη στη Γερμανία μεταξύ της άνοιξης και του φθινοπώρου του 1923.
Ο μόνος τρόπος να αποτρέψουμε μια γενικευμένη κατάρρευση και τον υπερπληθωρισμό, που θα έχει ασύλληπτες κοινωνικές συνέπειες, είναι η άμεση υιοθέτηση του Νόμου Glass Steagall, ακριβώς όπως έπραξε ο Ρούσβελτ, ο οποίος επέβαλε τον διαχωρισμό των τραπεζών το 1933 (σημ.: με εκείνον τον νόμο ο Ρούσβελτ διαχώρισε την εμπορική τραπεζική από την επενδυτική τραπεζική). Ο διαχωρισμός των τραπεζών και η διαγραφή των τοξικών στοιχείων του ενεργητικού τους, χωρίς να χρηματοδοτηθούν πακέτα διάσωσης με χρήματα των φορολογουμένων, είναι το πρώτο αλλά απολύτως αναγκαίο μέτρο. Στη συνέχεια πρέπει επίσης να δημιουργηθεί ένα πιστωτικό σύστημα σύμφωνο με την παράδοση της πρώτης Εθνικής Τράπεζας του Αλεξάντερ Χάμιλτον (Alexander Hamilton) και να ανοικοδομηθεί η πραγματική οικονομία μέσω καλώς ορισμένων επιχειρηματικών έργων, όπως η NAWAPA (Βορειοαμερικανική Συμμαχία Ύδατος και Ηλεκτρισμού) στον Καναδά, τις ΗΠΑ και το Μεξικό, καθώς και το Σχέδιο Ανάπτυξης για τη Νότια Ευρώπη, τη Μεσόγειο και την Αφρική.
Ποιες είναι οι απόψεις σας για την ασύμμετρη ανάπτυξη του λεγόμενου χρηματοοικονομικού καπιταλισμού σε αντιδιαστολή προς την πραγματική οικονομία και για την ανάγκη μιας νέας μακροοικονομικής και τεχνολογικής επανάστασης η οποία θα μπορούσε να επιφέρει επαναστατικές μεταβολές στο οικονομικό σύστημα;
Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς: Ο χρόνος στον οποίο πρέπει να σταματήσουμε την κατάρρευση του συστήματος τελειώνει. Οι πολιτικές του Μπεν Μπερνάνκι (Ben Bernanke) περί παροχής ποσοτικής διευκόλυνσης (quantitative easing) όσο χρειαστεί, δηλαδή εκτύπωση όσου χρήματος απαιτείται για να συνεχιστεί η κερδοσκοπία υψηλού κινδύνου, οι πολιτικές τού Μάριο Ντράγκι (Mario Draghi) «κάντε οτιδήποτε χρειαστεί για να σωθεί το ευρώ» μαζί με την εκτύπωση γεν και στερλινών έχουν πλημμυρίσει ολόκληρο τον κόσμο με μια πληθωριστική ρευστότητα (σημ.: η οποία, όπως προελέχθη, καταλήγει στον χρηματοοικονομικό τομέα και έχει κερδοσκοπικό προσανατολισμό).
Φυσικά αυτή είναι η πιο χυδαία εκμετάλλευση του κοινωνικού συνόλου. Αν κάποιος παρατηρήσει τους «μεγάλους παίκτες», οι οποίοι μπαίνουν στο παιχνίδι των φυσικών πόρων κάθε είδους, διαπιστώνει ότι ασχολούνται με το πώς θα ελέγξουν το νέο σύστημα που θέλουν να δημιουργήσουν έπειτα από την έκρηξη του υπάρχοντος.
Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε αυτό το σενάριο είναι η άμεση εφαρμογή ενός συστήματος Glass Steagall, η επανεκκίνηση της παγκόσμιας οικονομίας επάνω στη βάση μιας αυξημένης ροής ενέργειας προς την παραγωγική διαδικασία και η εστίαση σε τεχνολογίες βασισμένες σε νέες αρχές της φυσικής επιστήμης.
Αυτή τη στιγμή το ανθρώπινο είδος θα μπορούσε να εξαλειφθεί -όπως συνέβη 65 εκατομμύρια χρόνια πριν με τους δεινόσαυρους- και το 98% των υπόλοιπων ειδών. Όμως τα ανθρώπινα όντα είναι τα μόνα που διαθέτουν την ικανότητα της δημιουργικότητας και την ικανότητα να κατανοούν τις φυσικές αρχές του σύμπαντος σε ευρεία κλίμακα και γι’ αυτό μπορούμε κατ’ αρχάς να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις, αρκεί να αλλάξουμε την παρούσα πορεία της πολιτικής μας. Η εξερεύνηση του Διαστήματος και τα επανδρωμένα διαστημικά ταξίδια δεν είναι απλώς μια επιλογή, αλλά είναι αναγκαία αν θέλουμε να κατακτήσουμε το είδος της κατανόησης που απαιτούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Η πρόσφατη άφιξη του διαστημικού οχήματος Curiosity στον Άρη προσφέρει λόγους αισιοδοξίας ότι ήδη βρισκόμαστε στην αρχή της εποχής του αποικισμού του Διαστήματος.
Επίσης εστιάζοντας πλέον αποφασιστικά στη Στρατηγική Άμυνα για τη Γη (Strategic Defence of the Earth), που είναι ζήτημα βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης επιβίωσης της ανθρωπότητας, θα αναπτύξουμε το είδος εκείνης της επιστημονικής κινητήριας δύναμης της οικονομίας που χρειάζεται για να υπερβούμε με ποιοτικό τρόπο τα καταθλιπτικά επίπεδα οικονομικής κατάρρευσης της παρούσας περιόδου. Αυτό το διαστημικό πρόγραμμα θα επιφέρει από μόνο του σημαντικές αποδόσεις, όπως συνέβη με το πρόγραμμα Apollo την περίοδο του Τζον Κένεντι (John F. Kennedy), οπότε οι τεχνολογικές επαναστάσεις είχαν τεράστιο αναπτυξιακό αποτέλεσμα στην καθημερινή οικονομία ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτό σημαίνει πάνω από όλα την επιστροφή στην πολιτιστική και επιστημονική αισιοδοξία εκείνης της εποχής και την εκ νέου υιοθέτηση της παραδοχής ότι είναι η ανθρώπινη δημιουργικότητα και το επίπεδο επιστημονικής κατανόησης οι παράγοντες που προσδιορίζουν τη βάση των οικονομικών πόρων. Καθώς οδεύουμε προς υψηλότερες ροές ενέργειας, προς την πυρηνική σύντηξη, προς την αντίδραση ύλης-αντιύλης η έννοια των οικονομικών πόρων θα αλλάξει πλήρως.
Η Γερμανίδα πρόεδρος και ιδρύτρια του Ινστιτούτου Σίλερ αναπτύσσει τις απόψεις της σχετικά με την τρέχουσα κρίση, το παγκόσμιο σύστημα και προτείνει διεξόδους
Ο Λίντον Λαρούς (Lyndon Hermyle LaRouche, Jr.) -γεννηθείς στις 8 Σεπτεμβρίου 1922 και βετεράνος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου- είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους Αμερικανούς πολιτικούς ακτιβιστές και ιδρυτής του κινήματος LaRouchePAC, το οποίο αποτελεί ένα επιτυχημένο ιδιωτικό δίκτυο πληροφοριών και πολιτικής δράσης και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι της Κίνας, της Ιταλίας και της Ρωσίας έχουν εκφράσει την εκτίμησή τους για τις οικονομικές αναλύσεις του Λαρούς και ειδικά για τις προβλέψεις του ότι η ανεξέλεγκτη χρηματοοικονομική κερδοσκοπία θα κατέληγε σε μείζονα κρίση, όπως και έγινε στη δεκατία του 2000. Ο Λίντον Λαρούς είναι από τους πρωτεργάτες πρωτοποριακών ιδεών, όπως η δημιουργία διαστημικών όπλων και η αξιοποίηση της πυρηνικής σύντηξης, θέματα επί των οποίων έχει συνεργαστεί τόσο με την Ουάσινγκτον όσο και με τη Μόσχα. Μάλιστα λειτούργησε και ως «ενδιάμεσος» μεταξύ της κυβέρνησης Ρίγκαν και του Κρεμλίνου επί αυτών των ζητημάτων.
Η σύζυγος του Λίντον Λαρούς είναι η Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς (Helga Zepp-LaRouche), Γερμανίδα, πρόεδρος και ιδρύτρια του Ινστιτούτου Σίλερ (Schiller Institute), το οποίο εδρεύει στο Βισμπάντεν -στη Γερμανία- και αποτελεί βασικό βραχίονα του διεθνούς δικτύου Λαρούς. Στο πλαίσιο συνεδρίων του Ινστιτούτου Σίλερ, του διεθνούς δικτύου Λαρούς, του διεθνούς δικτύου Kairological Society και άλλων παρόμοιων think-tanks στη Βαυαρία έχουμε την ευκαιρία να ανταλλάσσουμε απόψεις για σημαντικά πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά ζητήματα του δυτικού κόσμου.
Σήμερα σε αυτήν τη στήλη της εφημερίδας μας συζητούμε με τη Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς, εκπρόσωπο του δικτύου Λαρούς και του think-tank Schiller Institute, για να μας αναπτύξει τις απόψεις της σχετικά με την τρέχουσα κρίση και το παγκόσμιο σύστημα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά η Ευρωζώνη παραμένουν εγκλωβισμένες στις απογοητευτικές συνέπειες τεράστιων κρατικών προγραμμάτων λιτότητας και πολιτικών διάσωσης. Επίσης οι ΗΠΑ βρίσκονται και αυτές σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Ποιες είναι οι κυριότερες αιτίες της ύφεσης στην Ευρωζώνη και τις ΗΠΑ και πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ μπορούν να αρθρώσουν μια ικανή πολιτική κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης;
Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς: Ολόκληρη η διατλαντική περιοχή αντιμετωπίζει σήμερα μια γενική κατάρρευση που είναι η τελευταία φάση μιας αλλαγής παραδείγματος, η οποία έχει τις ρίζες στην υπονόμευση της πολιτικής του Φράνκλιν Ντέλανο Ρούσβελτ (Franklin Delano Roosevelt) η οποία υπονόμευση άρχισε από τον Χάρι Τρούμαν (Harry S. Truman). Αλλά η πλήρης απομάκρυνση από το μοντέλο παραγωγής που βασίζεται στην επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο χάριν του μονεταρισμού και της ιδέας ότι «το χρήμα παράγει χρήμα» συνέβη με την κατάργηση του συστήματος Bretton Woods από τον Ρίτσαρντ Νίξον (Richard Milhous Nixon), με τη δημιουργία των ανεξελέγκτων υπεράκτιων αγορών (offshore markets) και με την υιοθέτηση του συστήματος των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών στις 15 Αυγούστου 1971. Ο σύζυγός μου Λίντον Λαρούς έχει καταγραφεί ως ο μόνος οικονομολόγος εκείνης της εποχής που από τότε είχε ισχυριστεί ότι εκείνη η απόφαση εμπεριείχε τον κίνδυνο μιας νέας ύφεσης και του φασισμού εάν δεν συνέβαινε μια διόρθωση της πορείας. Η περαιτέρω απορρύθμιση του χρηματοοικονομικού συστήματος επήλθε τη δεκαετία του 1990, αφότου ο Άλαν Γκρίνσπαν ανέλαβε τη θέση του επικεφαλής της Federal Reserve το 1987, και κορυφώθηκε με την κατάργηση του Νόμου Glass Steagall το 1999. Από εκείνη την εποχή και μετά έχει φυτρώσει σαν τους μύκητες μια απορρυθμισμένη αγορά παραγώγων (derivatives), δηλαδή μια αγορά εικονικών περιουσιακών στοιχείων, η οποία έχει γίνει πλέον μεγαλύτερη από την πραγματική οικονομία του κόσμου.
Η επιβολή του ευρω-συστήματος ως το «τίμημα για τη γερμανική ενοποίηση» δεν έγινε ποτέ με την πρόθεση να δημιουργηθεί μια ευημερούσα ευρωπαϊκή οικονομία, αλλά με την πρόθεση να οπισθοδρομήσει η Ευρώπη σε μια φεουδαρχική, αποβιομηχανοποιημένη κατάσταση υπό μια υπερεθνική δικτατορία, όπως αποκαλύπτεται από διάφορες παραδοχές που έχουν κάνει ο Τζουλιάνο Αμάτο (Giuliano Amato), ο Ζακ Αταλί (Jacques Attali) ή και ο Κλοντ Γιουνκέρ (Claude Juncker). Η τρέχουσα κρίση στην Ευρωζώνη δεν είναι ένα ατύχημα που συνέβη σε μια κατά τα άλλα καλοπροαίρετη πολιτική, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας σκόπιμης πολιτικής «αλλαγής καθεστώτος» (regime change) μακριά από τα κυρίαρχα έθνη-κράτη προς μια φεουδαρχική δικτατορία, στο πλαίσιο της οποίας η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε ο νέος εταίρος μιας αυτοκρατορίας στην οποία κυριαρχεί ο αγγλοαμερικανικός παράγοντας, που είναι ένα ακόμη όνομα για τη σημερινή «παγκοσμιοποίηση». Όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί έγιναν τα θύματα αυτής της πολιτικής. Ο ελληνικός λαός έχει υποστεί προφανώς το μεγαλύτερο πλήγμα, αλλά και η Γερμανία οδεύει προς καταστροφή.
Όταν η κατάρρευση της δευτερογενούς αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ αποκάλυψε την τοξική μόλυνση του διατλαντικού τραπεζικού συστήματος, οι διατλαντικές κυβερνήσεις αποφάσισαν να μετατρέψουν σε κρατικό χρέος το ιδιωτικό χρέος που είχε συσσωρευτεί εξαιτίας του χρηματοοικονομικού τζόγου. Όλα τα τρισεκατομμύρια δολαρίων, ευρώ, στερλινών και γεν που έχουν διοχετευθεί στο απελπιστικά νοσούν χρηματοοικονομικό σύστημα από εκείνον τον καιρό και μετά ποτέ δεν ωφέλησαν τους λαούς των διάφορων χωρών, αλλά προορίζονταν απλώς να κρατήσουν στη ζωή το υψηλού κινδύνου μοντέλο καζίνου που ακολουθούσε ο τραπεζικός τομέας, κερδοσκοπώντας εναντίον των ίδιων των εθνών που σήκωναν τα βάρη των πακέτων λιτότητας που επιβλήθηκαν από την Τρόικα και τις κυβερνήσεις, που ήταν υπεύθυνες για τη μετατροπή του ιδιωτικού χρέους σε κρατικό χρέος. Τώρα η πραγματική οικονομία, η εργασία, το σύστημα υγείας, οι θεσμοί κοινωνικής πρόνοιας έχουν σχεδόν αποδομηθεί, ενώ μια υπερπληθωριστική ρευστότητα έχει συσσωρευτεί στον χρηματοοικονομικό τομέα έτοιμη να εκραγεί διατλαντικά, όπως συνέβη στη Γερμανία μεταξύ της άνοιξης και του φθινοπώρου του 1923.
Ο μόνος τρόπος να αποτρέψουμε μια γενικευμένη κατάρρευση και τον υπερπληθωρισμό, που θα έχει ασύλληπτες κοινωνικές συνέπειες, είναι η άμεση υιοθέτηση του Νόμου Glass Steagall, ακριβώς όπως έπραξε ο Ρούσβελτ, ο οποίος επέβαλε τον διαχωρισμό των τραπεζών το 1933 (σημ.: με εκείνον τον νόμο ο Ρούσβελτ διαχώρισε την εμπορική τραπεζική από την επενδυτική τραπεζική). Ο διαχωρισμός των τραπεζών και η διαγραφή των τοξικών στοιχείων του ενεργητικού τους, χωρίς να χρηματοδοτηθούν πακέτα διάσωσης με χρήματα των φορολογουμένων, είναι το πρώτο αλλά απολύτως αναγκαίο μέτρο. Στη συνέχεια πρέπει επίσης να δημιουργηθεί ένα πιστωτικό σύστημα σύμφωνο με την παράδοση της πρώτης Εθνικής Τράπεζας του Αλεξάντερ Χάμιλτον (Alexander Hamilton) και να ανοικοδομηθεί η πραγματική οικονομία μέσω καλώς ορισμένων επιχειρηματικών έργων, όπως η NAWAPA (Βορειοαμερικανική Συμμαχία Ύδατος και Ηλεκτρισμού) στον Καναδά, τις ΗΠΑ και το Μεξικό, καθώς και το Σχέδιο Ανάπτυξης για τη Νότια Ευρώπη, τη Μεσόγειο και την Αφρική.
Ποιες είναι οι απόψεις σας για την ασύμμετρη ανάπτυξη του λεγόμενου χρηματοοικονομικού καπιταλισμού σε αντιδιαστολή προς την πραγματική οικονομία και για την ανάγκη μιας νέας μακροοικονομικής και τεχνολογικής επανάστασης η οποία θα μπορούσε να επιφέρει επαναστατικές μεταβολές στο οικονομικό σύστημα;
Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς: Ο χρόνος στον οποίο πρέπει να σταματήσουμε την κατάρρευση του συστήματος τελειώνει. Οι πολιτικές του Μπεν Μπερνάνκι (Ben Bernanke) περί παροχής ποσοτικής διευκόλυνσης (quantitative easing) όσο χρειαστεί, δηλαδή εκτύπωση όσου χρήματος απαιτείται για να συνεχιστεί η κερδοσκοπία υψηλού κινδύνου, οι πολιτικές τού Μάριο Ντράγκι (Mario Draghi) «κάντε οτιδήποτε χρειαστεί για να σωθεί το ευρώ» μαζί με την εκτύπωση γεν και στερλινών έχουν πλημμυρίσει ολόκληρο τον κόσμο με μια πληθωριστική ρευστότητα (σημ.: η οποία, όπως προελέχθη, καταλήγει στον χρηματοοικονομικό τομέα και έχει κερδοσκοπικό προσανατολισμό).
Φυσικά αυτή είναι η πιο χυδαία εκμετάλλευση του κοινωνικού συνόλου. Αν κάποιος παρατηρήσει τους «μεγάλους παίκτες», οι οποίοι μπαίνουν στο παιχνίδι των φυσικών πόρων κάθε είδους, διαπιστώνει ότι ασχολούνται με το πώς θα ελέγξουν το νέο σύστημα που θέλουν να δημιουργήσουν έπειτα από την έκρηξη του υπάρχοντος.
Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε αυτό το σενάριο είναι η άμεση εφαρμογή ενός συστήματος Glass Steagall, η επανεκκίνηση της παγκόσμιας οικονομίας επάνω στη βάση μιας αυξημένης ροής ενέργειας προς την παραγωγική διαδικασία και η εστίαση σε τεχνολογίες βασισμένες σε νέες αρχές της φυσικής επιστήμης.
Αυτή τη στιγμή το ανθρώπινο είδος θα μπορούσε να εξαλειφθεί -όπως συνέβη 65 εκατομμύρια χρόνια πριν με τους δεινόσαυρους- και το 98% των υπόλοιπων ειδών. Όμως τα ανθρώπινα όντα είναι τα μόνα που διαθέτουν την ικανότητα της δημιουργικότητας και την ικανότητα να κατανοούν τις φυσικές αρχές του σύμπαντος σε ευρεία κλίμακα και γι’ αυτό μπορούμε κατ’ αρχάς να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις, αρκεί να αλλάξουμε την παρούσα πορεία της πολιτικής μας. Η εξερεύνηση του Διαστήματος και τα επανδρωμένα διαστημικά ταξίδια δεν είναι απλώς μια επιλογή, αλλά είναι αναγκαία αν θέλουμε να κατακτήσουμε το είδος της κατανόησης που απαιτούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Η πρόσφατη άφιξη του διαστημικού οχήματος Curiosity στον Άρη προσφέρει λόγους αισιοδοξίας ότι ήδη βρισκόμαστε στην αρχή της εποχής του αποικισμού του Διαστήματος.
Επίσης εστιάζοντας πλέον αποφασιστικά στη Στρατηγική Άμυνα για τη Γη (Strategic Defence of the Earth), που είναι ζήτημα βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης επιβίωσης της ανθρωπότητας, θα αναπτύξουμε το είδος εκείνης της επιστημονικής κινητήριας δύναμης της οικονομίας που χρειάζεται για να υπερβούμε με ποιοτικό τρόπο τα καταθλιπτικά επίπεδα οικονομικής κατάρρευσης της παρούσας περιόδου. Αυτό το διαστημικό πρόγραμμα θα επιφέρει από μόνο του σημαντικές αποδόσεις, όπως συνέβη με το πρόγραμμα Apollo την περίοδο του Τζον Κένεντι (John F. Kennedy), οπότε οι τεχνολογικές επαναστάσεις είχαν τεράστιο αναπτυξιακό αποτέλεσμα στην καθημερινή οικονομία ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτό σημαίνει πάνω από όλα την επιστροφή στην πολιτιστική και επιστημονική αισιοδοξία εκείνης της εποχής και την εκ νέου υιοθέτηση της παραδοχής ότι είναι η ανθρώπινη δημιουργικότητα και το επίπεδο επιστημονικής κατανόησης οι παράγοντες που προσδιορίζουν τη βάση των οικονομικών πόρων. Καθώς οδεύουμε προς υψηλότερες ροές ενέργειας, προς την πυρηνική σύντηξη, προς την αντίδραση ύλης-αντιύλης η έννοια των οικονομικών πόρων θα αλλάξει πλήρως.
Η Γερμανίδα πρόεδρος και ιδρύτρια του Ινστιτούτου Σίλερ αναπτύσσει τις απόψεις της σχετικά με την τρέχουσα κρίση, το παγκόσμιο σύστημα και προτείνει διεξόδους
Ο Λίντον Λαρούς (Lyndon Hermyle LaRouche, Jr.) -γεννηθείς στις 8 Σεπτεμβρίου 1922 και βετεράνος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου- είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους Αμερικανούς πολιτικούς ακτιβιστές και ιδρυτής του κινήματος LaRouchePAC, το οποίο αποτελεί ένα επιτυχημένο ιδιωτικό δίκτυο πληροφοριών και πολιτικής δράσης και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι της Κίνας, της Ιταλίας και της Ρωσίας έχουν εκφράσει την εκτίμησή τους για τις οικονομικές αναλύσεις του Λαρούς και ειδικά για τις προβλέψεις του ότι η ανεξέλεγκτη χρηματοοικονομική κερδοσκοπία θα κατέληγε σε μείζονα κρίση, όπως και έγινε στη δεκατία του 2000. Ο Λίντον Λαρούς είναι από τους πρωτεργάτες πρωτοποριακών ιδεών, όπως η δημιουργία διαστημικών όπλων και η αξιοποίηση της πυρηνικής σύντηξης, θέματα επί των οποίων έχει συνεργαστεί τόσο με την Ουάσινγκτον όσο και με τη Μόσχα. Μάλιστα λειτούργησε και ως «ενδιάμεσος» μεταξύ της κυβέρνησης Ρίγκαν και του Κρεμλίνου επί αυτών των ζητημάτων.
Η σύζυγος του Λίντον Λαρούς είναι η Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς (Helga Zepp-LaRouche), Γερμανίδα, πρόεδρος και ιδρύτρια του Ινστιτούτου Σίλερ (Schiller Institute), το οποίο εδρεύει στο Βισμπάντεν -στη Γερμανία- και αποτελεί βασικό βραχίονα του διεθνούς δικτύου Λαρούς. Στο πλαίσιο συνεδρίων του Ινστιτούτου Σίλερ, του διεθνούς δικτύου Λαρούς, του διεθνούς δικτύου Kairological Society και άλλων παρόμοιων think-tanks στη Βαυαρία έχουμε την ευκαιρία να ανταλλάσσουμε απόψεις για σημαντικά πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά ζητήματα του δυτικού κόσμου.
Σήμερα σε αυτήν τη στήλη της εφημερίδας μας συζητούμε με τη Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς, εκπρόσωπο του δικτύου Λαρούς και του think-tank Schiller Institute, για να μας αναπτύξει τις απόψεις της σχετικά με την τρέχουσα κρίση και το παγκόσμιο σύστημα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά η Ευρωζώνη παραμένουν εγκλωβισμένες στις απογοητευτικές συνέπειες τεράστιων κρατικών προγραμμάτων λιτότητας και πολιτικών διάσωσης. Επίσης οι ΗΠΑ βρίσκονται και αυτές σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Ποιες είναι οι κυριότερες αιτίες της ύφεσης στην Ευρωζώνη και τις ΗΠΑ και πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ μπορούν να αρθρώσουν μια ικανή πολιτική κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης;
Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς: Ολόκληρη η διατλαντική περιοχή αντιμετωπίζει σήμερα μια γενική κατάρρευση που είναι η τελευταία φάση μιας αλλαγής παραδείγματος, η οποία έχει τις ρίζες στην υπονόμευση της πολιτικής του Φράνκλιν Ντέλανο Ρούσβελτ (Franklin Delano Roosevelt) η οποία υπονόμευση άρχισε από τον Χάρι Τρούμαν (Harry S. Truman). Αλλά η πλήρης απομάκρυνση από το μοντέλο παραγωγής που βασίζεται στην επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο χάριν του μονεταρισμού και της ιδέας ότι «το χρήμα παράγει χρήμα» συνέβη με την κατάργηση του συστήματος Bretton Woods από τον Ρίτσαρντ Νίξον (Richard Milhous Nixon), με τη δημιουργία των ανεξελέγκτων υπεράκτιων αγορών (offshore markets) και με την υιοθέτηση του συστήματος των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών στις 15 Αυγούστου 1971. Ο σύζυγός μου Λίντον Λαρούς έχει καταγραφεί ως ο μόνος οικονομολόγος εκείνης της εποχής που από τότε είχε ισχυριστεί ότι εκείνη η απόφαση εμπεριείχε τον κίνδυνο μιας νέας ύφεσης και του φασισμού εάν δεν συνέβαινε μια διόρθωση της πορείας. Η περαιτέρω απορρύθμιση του χρηματοοικονομικού συστήματος επήλθε τη δεκαετία του 1990, αφότου ο Άλαν Γκρίνσπαν ανέλαβε τη θέση του επικεφαλής της Federal Reserve το 1987, και κορυφώθηκε με την κατάργηση του Νόμου Glass Steagall το 1999. Από εκείνη την εποχή και μετά έχει φυτρώσει σαν τους μύκητες μια απορρυθμισμένη αγορά παραγώγων (derivatives), δηλαδή μια αγορά εικονικών περιουσιακών στοιχείων, η οποία έχει γίνει πλέον μεγαλύτερη από την πραγματική οικονομία του κόσμου.
Η επιβολή του ευρω-συστήματος ως το «τίμημα για τη γερμανική ενοποίηση» δεν έγινε ποτέ με την πρόθεση να δημιουργηθεί μια ευημερούσα ευρωπαϊκή οικονομία, αλλά με την πρόθεση να οπισθοδρομήσει η Ευρώπη σε μια φεουδαρχική, αποβιομηχανοποιημένη κατάσταση υπό μια υπερεθνική δικτατορία, όπως αποκαλύπτεται από διάφορες παραδοχές που έχουν κάνει ο Τζουλιάνο Αμάτο (Giuliano Amato), ο Ζακ Αταλί (Jacques Attali) ή και ο Κλοντ Γιουνκέρ (Claude Juncker). Η τρέχουσα κρίση στην Ευρωζώνη δεν είναι ένα ατύχημα που συνέβη σε μια κατά τα άλλα καλοπροαίρετη πολιτική, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας σκόπιμης πολιτικής «αλλαγής καθεστώτος» (regime change) μακριά από τα κυρίαρχα έθνη-κράτη προς μια φεουδαρχική δικτατορία, στο πλαίσιο της οποίας η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε ο νέος εταίρος μιας αυτοκρατορίας στην οποία κυριαρχεί ο αγγλοαμερικανικός παράγοντας, που είναι ένα ακόμη όνομα για τη σημερινή «παγκοσμιοποίηση». Όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί έγιναν τα θύματα αυτής της πολιτικής. Ο ελληνικός λαός έχει υποστεί προφανώς το μεγαλύτερο πλήγμα, αλλά και η Γερμανία οδεύει προς καταστροφή.
Όταν η κατάρρευση της δευτερογενούς αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ αποκάλυψε την τοξική μόλυνση του διατλαντικού τραπεζικού συστήματος, οι διατλαντικές κυβερνήσεις αποφάσισαν να μετατρέψουν σε κρατικό χρέος το ιδιωτικό χρέος που είχε συσσωρευτεί εξαιτίας του χρηματοοικονομικού τζόγου. Όλα τα τρισεκατομμύρια δολαρίων, ευρώ, στερλινών και γεν που έχουν διοχετευθεί στο απελπιστικά νοσούν χρηματοοικονομικό σύστημα από εκείνον τον καιρό και μετά ποτέ δεν ωφέλησαν τους λαούς των διάφορων χωρών, αλλά προορίζονταν απλώς να κρατήσουν στη ζωή το υψηλού κινδύνου μοντέλο καζίνου που ακολουθούσε ο τραπεζικός τομέας, κερδοσκοπώντας εναντίον των ίδιων των εθνών που σήκωναν τα βάρη των πακέτων λιτότητας που επιβλήθηκαν από την Τρόικα και τις κυβερνήσεις, που ήταν υπεύθυνες για τη μετατροπή του ιδιωτικού χρέους σε κρατικό χρέος. Τώρα η πραγματική οικονομία, η εργασία, το σύστημα υγείας, οι θεσμοί κοινωνικής πρόνοιας έχουν σχεδόν αποδομηθεί, ενώ μια υπερπληθωριστική ρευστότητα έχει συσσωρευτεί στον χρηματοοικονομικό τομέα έτοιμη να εκραγεί διατλαντικά, όπως συνέβη στη Γερμανία μεταξύ της άνοιξης και του φθινοπώρου του 1923.
Ο μόνος τρόπος να αποτρέψουμε μια γενικευμένη κατάρρευση και τον υπερπληθωρισμό, που θα έχει ασύλληπτες κοινωνικές συνέπειες, είναι η άμεση υιοθέτηση του Νόμου Glass Steagall, ακριβώς όπως έπραξε ο Ρούσβελτ, ο οποίος επέβαλε τον διαχωρισμό των τραπεζών το 1933 (σημ.: με εκείνον τον νόμο ο Ρούσβελτ διαχώρισε την εμπορική τραπεζική από την επενδυτική τραπεζική). Ο διαχωρισμός των τραπεζών και η διαγραφή των τοξικών στοιχείων του ενεργητικού τους, χωρίς να χρηματοδοτηθούν πακέτα διάσωσης με χρήματα των φορολογουμένων, είναι το πρώτο αλλά απολύτως αναγκαίο μέτρο. Στη συνέχεια πρέπει επίσης να δημιουργηθεί ένα πιστωτικό σύστημα σύμφωνο με την παράδοση της πρώτης Εθνικής Τράπεζας του Αλεξάντερ Χάμιλτον (Alexander Hamilton) και να ανοικοδομηθεί η πραγματική οικονομία μέσω καλώς ορισμένων επιχειρηματικών έργων, όπως η NAWAPA (Βορειοαμερικανική Συμμαχία Ύδατος και Ηλεκτρισμού) στον Καναδά, τις ΗΠΑ και το Μεξικό, καθώς και το Σχέδιο Ανάπτυξης για τη Νότια Ευρώπη, τη Μεσόγειο και την Αφρική.
Ποιες είναι οι απόψεις σας για την ασύμμετρη ανάπτυξη του λεγόμενου χρηματοοικονομικού καπιταλισμού σε αντιδιαστολή προς την πραγματική οικονομία και για την ανάγκη μιας νέας μακροοικονομικής και τεχνολογικής επανάστασης η οποία θα μπορούσε να επιφέρει επαναστατικές μεταβολές στο οικονομικό σύστημα;
Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς: Ο χρόνος στον οποίο πρέπει να σταματήσουμε την κατάρρευση του συστήματος τελειώνει. Οι πολιτικές του Μπεν Μπερνάνκι (Ben Bernanke) περί παροχής ποσοτικής διευκόλυνσης (quantitative easing) όσο χρειαστεί, δηλαδή εκτύπωση όσου χρήματος απαιτείται για να συνεχιστεί η κερδοσκοπία υψηλού κινδύνου, οι πολιτικές τού Μάριο Ντράγκι (Mario Draghi) «κάντε οτιδήποτε χρειαστεί για να σωθεί το ευρώ» μαζί με την εκτύπωση γεν και στερλινών έχουν πλημμυρίσει ολόκληρο τον κόσμο με μια πληθωριστική ρευστότητα (σημ.: η οποία, όπως προελέχθη, καταλήγει στον χρηματοοικονομικό τομέα και έχει κερδοσκοπικό προσανατολισμό).
Φυσικά αυτή είναι η πιο χυδαία εκμετάλλευση του κοινωνικού συνόλου. Αν κάποιος παρατηρήσει τους «μεγάλους παίκτες», οι οποίοι μπαίνουν στο παιχνίδι των φυσικών πόρων κάθε είδους, διαπιστώνει ότι ασχολούνται με το πώς θα ελέγξουν το νέο σύστημα που θέλουν να δημιουργήσουν έπειτα από την έκρηξη του υπάρχοντος.
Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε αυτό το σενάριο είναι η άμεση εφαρμογή ενός συστήματος Glass Steagall, η επανεκκίνηση της παγκόσμιας οικονομίας επάνω στη βάση μιας αυξημένης ροής ενέργειας προς την παραγωγική διαδικασία και η εστίαση σε τεχνολογίες βασισμένες σε νέες αρχές της φυσικής επιστήμης.
Αυτή τη στιγμή το ανθρώπινο είδος θα μπορούσε να εξαλειφθεί -όπως συνέβη 65 εκατομμύρια χρόνια πριν με τους δεινόσαυρους- και το 98% των υπόλοιπων ειδών. Όμως τα ανθρώπινα όντα είναι τα μόνα που διαθέτουν την ικανότητα της δημιουργικότητας και την ικανότητα να κατανοούν τις φυσικές αρχές του σύμπαντος σε ευρεία κλίμακα και γι’ αυτό μπορούμε κατ’ αρχάς να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις, αρκεί να αλλάξουμε την παρούσα πορεία της πολιτικής μας. Η εξερεύνηση του Διαστήματος και τα επανδρωμένα διαστημικά ταξίδια δεν είναι απλώς μια επιλογή, αλλά είναι αναγκαία αν θέλουμε να κατακτήσουμε το είδος της κατανόησης που απαιτούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Η πρόσφατη άφιξη του διαστημικού οχήματος Curiosity στον Άρη προσφέρει λόγους αισιοδοξίας ότι ήδη βρισκόμαστε στην αρχή της εποχής του αποικισμού του Διαστήματος.
Επίσης εστιάζοντας πλέον αποφασιστικά στη Στρατηγική Άμυνα για τη Γη (Strategic Defence of the Earth), που είναι ζήτημα βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης επιβίωσης της ανθρωπότητας, θα αναπτύξουμε το είδος εκείνης της επιστημονικής κινητήριας δύναμης της οικονομίας που χρειάζεται για να υπερβούμε με ποιοτικό τρόπο τα καταθλιπτικά επίπεδα οικονομικής κατάρρευσης της παρούσας περιόδου. Αυτό το διαστημικό πρόγραμμα θα επιφέρει από μόνο του σημαντικές αποδόσεις, όπως συνέβη με το πρόγραμμα Apollo την περίοδο του Τζον Κένεντι (John F. Kennedy), οπότε οι τεχνολογικές επαναστάσεις είχαν τεράστιο αναπτυξιακό αποτέλεσμα στην καθημερινή οικονομία ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτό σημαίνει πάνω από όλα την επιστροφή στην πολιτιστική και επιστημονική αισιοδοξία εκείνης της εποχής και την εκ νέου υιοθέτηση της παραδοχής ότι είναι η ανθρώπινη δημιουργικότητα και το επίπεδο επιστημονικής κατανόησης οι παράγοντες που προσδιορίζουν τη βάση των οικονομικών πόρων. Καθώς οδεύουμε προς υψηλότερες ροές ενέργειας, προς την πυρηνική σύντηξη, προς την αντίδραση ύλης-αντιύλης η έννοια των οικονομικών πόρων θα αλλάξει πλήρως.
Η Γερμανίδα πρόεδρος και ιδρύτρια του Ινστιτούτου Σίλερ αναπτύσσει τις απόψεις της σχετικά με την τρέχουσα κρίση, το παγκόσμιο σύστημα και προτείνει διεξόδους
Ο Λίντον Λαρούς (Lyndon Hermyle LaRouche, Jr.) -γεννηθείς στις 8 Σεπτεμβρίου 1922 και βετεράνος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου- είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους Αμερικανούς πολιτικούς ακτιβιστές και ιδρυτής του κινήματος LaRouchePAC, το οποίο αποτελεί ένα επιτυχημένο ιδιωτικό δίκτυο πληροφοριών και πολιτικής δράσης και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι της Κίνας, της Ιταλίας και της Ρωσίας έχουν εκφράσει την εκτίμησή τους για τις οικονομικές αναλύσεις του Λαρούς και ειδικά για τις προβλέψεις του ότι η ανεξέλεγκτη χρηματοοικονομική κερδοσκοπία θα κατέληγε σε μείζονα κρίση, όπως και έγινε στη δεκατία του 2000. Ο Λίντον Λαρούς είναι από τους πρωτεργάτες πρωτοποριακών ιδεών, όπως η δημιουργία διαστημικών όπλων και η αξιοποίηση της πυρηνικής σύντηξης, θέματα επί των οποίων έχει συνεργαστεί τόσο με την Ουάσινγκτον όσο και με τη Μόσχα. Μάλιστα λειτούργησε και ως «ενδιάμεσος» μεταξύ της κυβέρνησης Ρίγκαν και του Κρεμλίνου επί αυτών των ζητημάτων.
Η σύζυγος του Λίντον Λαρούς είναι η Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς (Helga Zepp-LaRouche), Γερμανίδα, πρόεδρος και ιδρύτρια του Ινστιτούτου Σίλερ (Schiller Institute), το οποίο εδρεύει στο Βισμπάντεν -στη Γερμανία- και αποτελεί βασικό βραχίονα του διεθνούς δικτύου Λαρούς. Στο πλαίσιο συνεδρίων του Ινστιτούτου Σίλερ, του διεθνούς δικτύου Λαρούς, του διεθνούς δικτύου Kairological Society και άλλων παρόμοιων think-tanks στη Βαυαρία έχουμε την ευκαιρία να ανταλλάσσουμε απόψεις για σημαντικά πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά ζητήματα του δυτικού κόσμου.
Σήμερα σε αυτήν τη στήλη της εφημερίδας μας συζητούμε με τη Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς, εκπρόσωπο του δικτύου Λαρούς και του think-tank Schiller Institute, για να μας αναπτύξει τις απόψεις της σχετικά με την τρέχουσα κρίση και το παγκόσμιο σύστημα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά η Ευρωζώνη παραμένουν εγκλωβισμένες στις απογοητευτικές συνέπειες τεράστιων κρατικών προγραμμάτων λιτότητας και πολιτικών διάσωσης. Επίσης οι ΗΠΑ βρίσκονται και αυτές σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Ποιες είναι οι κυριότερες αιτίες της ύφεσης στην Ευρωζώνη και τις ΗΠΑ και πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ μπορούν να αρθρώσουν μια ικανή πολιτική κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης;
Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς: Ολόκληρη η διατλαντική περιοχή αντιμετωπίζει σήμερα μια γενική κατάρρευση που είναι η τελευταία φάση μιας αλλαγής παραδείγματος, η οποία έχει τις ρίζες στην υπονόμευση της πολιτικής του Φράνκλιν Ντέλανο Ρούσβελτ (Franklin Delano Roosevelt) η οποία υπονόμευση άρχισε από τον Χάρι Τρούμαν (Harry S. Truman). Αλλά η πλήρης απομάκρυνση από το μοντέλο παραγωγής που βασίζεται στην επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο χάριν του μονεταρισμού και της ιδέας ότι «το χρήμα παράγει χρήμα» συνέβη με την κατάργηση του συστήματος Bretton Woods από τον Ρίτσαρντ Νίξον (Richard Milhous Nixon), με τη δημιουργία των ανεξελέγκτων υπεράκτιων αγορών (offshore markets) και με την υιοθέτηση του συστήματος των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών στις 15 Αυγούστου 1971. Ο σύζυγός μου Λίντον Λαρούς έχει καταγραφεί ως ο μόνος οικονομολόγος εκείνης της εποχής που από τότε είχε ισχυριστεί ότι εκείνη η απόφαση εμπεριείχε τον κίνδυνο μιας νέας ύφεσης και του φασισμού εάν δεν συνέβαινε μια διόρθωση της πορείας. Η περαιτέρω απορρύθμιση του χρηματοοικονομικού συστήματος επήλθε τη δεκαετία του 1990, αφότου ο Άλαν Γκρίνσπαν ανέλαβε τη θέση του επικεφαλής της Federal Reserve το 1987, και κορυφώθηκε με την κατάργηση του Νόμου Glass Steagall το 1999. Από εκείνη την εποχή και μετά έχει φυτρώσει σαν τους μύκητες μια απορρυθμισμένη αγορά παραγώγων (derivatives), δηλαδή μια αγορά εικονικών περιουσιακών στοιχείων, η οποία έχει γίνει πλέον μεγαλύτερη από την πραγματική οικονομία του κόσμου.
Η επιβολή του ευρω-συστήματος ως το «τίμημα για τη γερμανική ενοποίηση» δεν έγινε ποτέ με την πρόθεση να δημιουργηθεί μια ευημερούσα ευρωπαϊκή οικονομία, αλλά με την πρόθεση να οπισθοδρομήσει η Ευρώπη σε μια φεουδαρχική, αποβιομηχανοποιημένη κατάσταση υπό μια υπερεθνική δικτατορία, όπως αποκαλύπτεται από διάφορες παραδοχές που έχουν κάνει ο Τζουλιάνο Αμάτο (Giuliano Amato), ο Ζακ Αταλί (Jacques Attali) ή και ο Κλοντ Γιουνκέρ (Claude Juncker). Η τρέχουσα κρίση στην Ευρωζώνη δεν είναι ένα ατύχημα που συνέβη σε μια κατά τα άλλα καλοπροαίρετη πολιτική, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας σκόπιμης πολιτικής «αλλαγής καθεστώτος» (regime change) μακριά από τα κυρίαρχα έθνη-κράτη προς μια φεουδαρχική δικτατορία, στο πλαίσιο της οποίας η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε ο νέος εταίρος μιας αυτοκρατορίας στην οποία κυριαρχεί ο αγγλοαμερικανικός παράγοντας, που είναι ένα ακόμη όνομα για τη σημερινή «παγκοσμιοποίηση». Όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί έγιναν τα θύματα αυτής της πολιτικής. Ο ελληνικός λαός έχει υποστεί προφανώς το μεγαλύτερο πλήγμα, αλλά και η Γερμανία οδεύει προς καταστροφή.
Όταν η κατάρρευση της δευτερογενούς αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ αποκάλυψε την τοξική μόλυνση του διατλαντικού τραπεζικού συστήματος, οι διατλαντικές κυβερνήσεις αποφάσισαν να μετατρέψουν σε κρατικό χρέος το ιδιωτικό χρέος που είχε συσσωρευτεί εξαιτίας του χρηματοοικονομικού τζόγου. Όλα τα τρισεκατομμύρια δολαρίων, ευρώ, στερλινών και γεν που έχουν διοχετευθεί στο απελπιστικά νοσούν χρηματοοικονομικό σύστημα από εκείνον τον καιρό και μετά ποτέ δεν ωφέλησαν τους λαούς των διάφορων χωρών, αλλά προορίζονταν απλώς να κρατήσουν στη ζωή το υψηλού κινδύνου μοντέλο καζίνου που ακολουθούσε ο τραπεζικός τομέας, κερδοσκοπώντας εναντίον των ίδιων των εθνών που σήκωναν τα βάρη των πακέτων λιτότητας που επιβλήθηκαν από την Τρόικα και τις κυβερνήσεις, που ήταν υπεύθυνες για τη μετατροπή του ιδιωτικού χρέους σε κρατικό χρέος. Τώρα η πραγματική οικονομία, η εργασία, το σύστημα υγείας, οι θεσμοί κοινωνικής πρόνοιας έχουν σχεδόν αποδομηθεί, ενώ μια υπερπληθωριστική ρευστότητα έχει συσσωρευτεί στον χρηματοοικονομικό τομέα έτοιμη να εκραγεί διατλαντικά, όπως συνέβη στη Γερμανία μεταξύ της άνοιξης και του φθινοπώρου του 1923.
Ο μόνος τρόπος να αποτρέψουμε μια γενικευμένη κατάρρευση και τον υπερπληθωρισμό, που θα έχει ασύλληπτες κοινωνικές συνέπειες, είναι η άμεση υιοθέτηση του Νόμου Glass Steagall, ακριβώς όπως έπραξε ο Ρούσβελτ, ο οποίος επέβαλε τον διαχωρισμό των τραπεζών το 1933 (σημ.: με εκείνον τον νόμο ο Ρούσβελτ διαχώρισε την εμπορική τραπεζική από την επενδυτική τραπεζική). Ο διαχωρισμός των τραπεζών και η διαγραφή των τοξικών στοιχείων του ενεργητικού τους, χωρίς να χρηματοδοτηθούν πακέτα διάσωσης με χρήματα των φορολογουμένων, είναι το πρώτο αλλά απολύτως αναγκαίο μέτρο. Στη συνέχεια πρέπει επίσης να δημιουργηθεί ένα πιστωτικό σύστημα σύμφωνο με την παράδοση της πρώτης Εθνικής Τράπεζας του Αλεξάντερ Χάμιλτον (Alexander Hamilton) και να ανοικοδομηθεί η πραγματική οικονομία μέσω καλώς ορισμένων επιχειρηματικών έργων, όπως η NAWAPA (Βορειοαμερικανική Συμμαχία Ύδατος και Ηλεκτρισμού) στον Καναδά, τις ΗΠΑ και το Μεξικό, καθώς και το Σχέδιο Ανάπτυξης για τη Νότια Ευρώπη, τη Μεσόγειο και την Αφρική.
Ποιες είναι οι απόψεις σας για την ασύμμετρη ανάπτυξη του λεγόμενου χρηματοοικονομικού καπιταλισμού σε αντιδιαστολή προς την πραγματική οικονομία και για την ανάγκη μιας νέας μακροοικονομικής και τεχνολογικής επανάστασης η οποία θα μπορούσε να επιφέρει επαναστατικές μεταβολές στο οικονομικό σύστημα;
Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς: Ο χρόνος στον οποίο πρέπει να σταματήσουμε την κατάρρευση του συστήματος τελειώνει. Οι πολιτικές του Μπεν Μπερνάνκι (Ben Bernanke) περί παροχής ποσοτικής διευκόλυνσης (quantitative easing) όσο χρειαστεί, δηλαδή εκτύπωση όσου χρήματος απαιτείται για να συνεχιστεί η κερδοσκοπία υψηλού κινδύνου, οι πολιτικές τού Μάριο Ντράγκι (Mario Draghi) «κάντε οτιδήποτε χρειαστεί για να σωθεί το ευρώ» μαζί με την εκτύπωση γεν και στερλινών έχουν πλημμυρίσει ολόκληρο τον κόσμο με μια πληθωριστική ρευστότητα (σημ.: η οποία, όπως προελέχθη, καταλήγει στον χρηματοοικονομικό τομέα και έχει κερδοσκοπικό προσανατολισμό).
Φυσικά αυτή είναι η πιο χυδαία εκμετάλλευση του κοινωνικού συνόλου. Αν κάποιος παρατηρήσει τους «μεγάλους παίκτες», οι οποίοι μπαίνουν στο παιχνίδι των φυσικών πόρων κάθε είδους, διαπιστώνει ότι ασχολούνται με το πώς θα ελέγξουν το νέο σύστημα που θέλουν να δημιουργήσουν έπειτα από την έκρηξη του υπάρχοντος.
Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε αυτό το σενάριο είναι η άμεση εφαρμογή ενός συστήματος Glass Steagall, η επανεκκίνηση της παγκόσμιας οικονομίας επάνω στη βάση μιας αυξημένης ροής ενέργειας προς την παραγωγική διαδικασία και η εστίαση σε τεχνολογίες βασισμένες σε νέες αρχές της φυσικής επιστήμης.
Αυτή τη στιγμή το ανθρώπινο είδος θα μπορούσε να εξαλειφθεί -όπως συνέβη 65 εκατομμύρια χρόνια πριν με τους δεινόσαυρους- και το 98% των υπόλοιπων ειδών. Όμως τα ανθρώπινα όντα είναι τα μόνα που διαθέτουν την ικανότητα της δημιουργικότητας και την ικανότητα να κατανοούν τις φυσικές αρχές του σύμπαντος σε ευρεία κλίμακα και γι’ αυτό μπορούμε κατ’ αρχάς να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις, αρκεί να αλλάξουμε την παρούσα πορεία της πολιτικής μας. Η εξερεύνηση του Διαστήματος και τα επανδρωμένα διαστημικά ταξίδια δεν είναι απλώς μια επιλογή, αλλά είναι αναγκαία αν θέλουμε να κατακτήσουμε το είδος της κατανόησης που απαιτούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Η πρόσφατη άφιξη του διαστημικού οχήματος Curiosity στον Άρη προσφέρει λόγους αισιοδοξίας ότι ήδη βρισκόμαστε στην αρχή της εποχής του αποικισμού του Διαστήματος.
Επίσης εστιάζοντας πλέον αποφασιστικά στη Στρατηγική Άμυνα για τη Γη (Strategic Defence of the Earth), που είναι ζήτημα βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης επιβίωσης της ανθρωπότητας, θα αναπτύξουμε το είδος εκείνης της επιστημονικής κινητήριας δύναμης της οικονομίας που χρειάζεται για να υπερβούμε με ποιοτικό τρόπο τα καταθλιπτικά επίπεδα οικονομικής κατάρρευσης της παρούσας περιόδου. Αυτό το διαστημικό πρόγραμμα θα επιφέρει από μόνο του σημαντικές αποδόσεις, όπως συνέβη με το πρόγραμμα Apollo την περίοδο του Τζον Κένεντι (John F. Kennedy), οπότε οι τεχνολογικές επαναστάσεις είχαν τεράστιο αναπτυξιακό αποτέλεσμα στην καθημερινή οικονομία ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτό σημαίνει πάνω από όλα την επιστροφή στην πολιτιστική και επιστημονική αισιοδοξία εκείνης της εποχής και την εκ νέου υιοθέτηση της παραδοχής ότι είναι η ανθρώπινη δημιουργικότητα και το επίπεδο επιστημονικής κατανόησης οι παράγοντες που προσδιορίζουν τη βάση των οικονομικών πόρων. Καθώς οδεύουμε προς υψηλότερες ροές ενέργειας, προς την πυρηνική σύντηξη, προς την αντίδραση ύλης-αντιύλης η έννοια των οικονομικών πόρων θα αλλάξει πλήρως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου