Το σκληρό ευρώ και η αυστηρή λιτότητα καταστρέφουν τον ευρωπαϊκό νότο και ολόκληρη την ευρωζώνη

Οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου,  η Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία, ( PIGS), πριν από την εισαγωγή του ευρώ, υποτιμούσαν συχνά τα νομίσματά τους, για να παραμείνουν ανταγωνιστικές σε σχέση με τις ιδιαίτερα εκβιομηχανισμένες και τις εξελιγμένες χώρες της βόρειας Ευρώπης. Η εισαγωγή του ευρώ, δεν επέτρεψε αυτήν την πρακτική, αλλά τους έδωσε αρχικά τη  δυνατότητα δανειοδότησης από τις βοειοευρωπαϊκές τράπεζες με χαμηλά επιτόκια.

Οι χώρες του νότου έζησαν μια προσωρινή ανατίμηση των περιουσιακών τους στοιχείων, την εντυπωσιακή επέκταση της κατανάλωσης και την άνοδο του βιοτικού τους επιπέδου. Παράλληλα, οι πωλήσεις και η κερδοφορία των χωρών του βορρά και ιδιαίτερα της Γερμανίας, αυξάνονταν κατακόρυφα, λόγω της αυξημένης παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητα τους.  Το ευρώ φαινόταν να είναι ιδιαίτερα επιτυχημένο.

Όμως, η αρχική ευδαιμονία, μεταβλήθηκε σε δυσάρεστη εμπειρία, λίγο αργότερα μετά την κρίση του 2008. Οι τράπεζες έπαυσαν να δανείζουν με χαμηλά επιτόκια, ενώ η κρίση παρέλυσε τις οικονομίες του νότου, οι οποίες αδυνατούσαν να εκπληρώσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις. Τα νέα δάνεια για την αποπληρωμή των παλαιότερων με υψηλότερα επιτόκια, δημιούργησαν ένα φαύλο αυξητικό κύκλο συνεχούς διόγκωσης των χρεών, συνθλίβοντας έτσι τις οικονομίες τους.

Η Ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα, δεν παρεμβαίνει ως δασώστης  όπως κάνει  η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, που τυπώνει απεριόριστα χρηματικά ποσά όταν εμφανίζεται μια κρίσιμη κατάσταση σε μια από τις Πολιτείες της όπως έγινε στην περίπτωση της Καλιφόρνια και όχι μόνο.

Έτσι ήρθε η κατάρρευση του νότου, που όμως  φαίνεται να μολύνει ολόκληρη την ευρωζώνη, η οποία έχει απογοητευτικές οικονομικές επιδόσεις σε σχέση με το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας μετά την κρίση του 2008.. Στην πράξη, διαφαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι, ο συνδυασμός του σκληρού υπερτιμημένου ευρώ με τις πολιτικές αυστηρής λιτότητας, καταστρέφουν τον ευρωπαϊκό νότο και ολόκληρη την ευρωζώνη.