Δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι στο ευρώ είναι η μόνη λύση

Η θηλειά που έχει βάλει στην ελληνική κυβέρνηση το Βερολίνο με το κλείσιμα της κάνουλας της ρευστότητας, η ραγδαία πτώση των ρευστών διαθεσίμων, το χρηματοοικονομικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται οι τράπεζες σηματοδοτούν τις δυσάρεστες εξελίξεις στην τρέχουσα πραγματικότητα . Ο αιφνίδιος αποκλεισμός των ελληνικών ομολόγων ως εγγύηση για την παροχή ρευστότητας προς τις εγχώριες τράπεζες από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποτελεί έναν ωμό εκβιασμό για την  ελληνική κυβέρνηση, η οποία έχει ανάγκη χρόνου για να πετύχει το καλύτερο δυνατό για τη χώρα. Οι Μέρκελ-Σόϊμπλε ηγεμονεύουν στην ευρωζώνη και η Βερολινέζικη συνταγή της ακραίας λιτότητας  πολύ δύσκολα θα διαφοροποιηθεί ουσιαστικά. 

Η συγκεκριμένη πολιτική έχει επιβληθεί σε όλες τις χώρες της περιφέρειας και στην περίπτωση που ανατραπεί, τότε οι υποτακτικές κυβερνήσεις  στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και αλλού, θα σαρωθούν από αντίπαλα κόμματα που  διάκεινται εχθρικά προς το Βερολίνο. Στην Ελλάδα  θα εδραιωθεί μακροπρόθεσμα η υπερκυριαρχία και αντιπρόταση του ΣΥΡΙΖΑ που ως «μολυσματικός ιός» θα μεταδοθεί σε όλη την Ευρώπη. Τότε, η κυβέρνηση της Μέρκελ θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, με προοπτική την ανατροπή της. Άλλωστε ήδη σήμερα πυκνώνουν τα σύννεφα αμφισβήτησης της σε όλη την Ευρώπη, όπως και μέσα στο κόμμα της και στην ίδια τη Γερμανία. Αλλά η Αγκέλα Δωροθέα Μέρκελ είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει σύντομα.

Το διεθνές πολιτικό διακύβευμα  βέβαια είναι βαθύτερο και πολυδιάστατο. Οι ΗΠΑ θέλουν την Ευρώπη και τη Γερμανία ως ανάχωμα απέναντι στην αναγεννημένη  Ρωσία του Πούτιν. Αλλά και δεν τους καλοαρέσει μια υπερ-ισχυρή Γερμανία με ένα νόμισμα,το ευρώ, που αμφισβητεί την κυριαρχία του δολαρίου ως ανταλλαγματικού νομίσματος στις διεθνείς αγορές. Όμως, πολύ δύσκολα μπορεί να περιορίσουν την ανοδική δυναμική των BRICS, δηλ. της Ρωσίας, Κίνας, Ινδίας, Βραζιλίας, Νότιας Αφρικής και άλλων περιφερειακών δυνάμεων που διεκδικούν το μερίδιό τους στις διεθνείς γεωπολιτικές ισορροπίες. Χρειάζονται την Ευρώπη και τη Γερμανία με κομμένα  φτερά αλλά και ως προκεχωρημένο φυλάκιο της υπερατλαντικής συμμαχίας. Από τη δική της μεριά, η Γερμανία των Μέρκελ-Σόϊμπλε, δεν είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει στο στόχο της για υπερκυριαρχία της στην Ευρώπη.

Μια γνωστή παροιμία λέει πως «όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα μυρμήγκια». Οι μικρές χώρες για να γλιτώσουν από το ποδοπάτημα, δεν έχουν άλλο δρόμο από το να ελιχθούν μέσα σ’ αυτό το ποδοβολητό. Να κινούνται  ανάλογα με τις εξελίξεις και ζυγίζοντας πολύ προσεκτικά τα δεδομένα. Όπως δείχνουν τα πράγματα σήμερα, στη δική μας περίπτωση, οι Μέρκελ-Σόϊμπλε, πολύ δύσκολα θα ανατρέψουν οικειοθελώς την πολιτική που ακολουθούν.  Εκτός και αν ανατραπούν οι ίδιοι από τις εξελίξεις, κάτι μάλλον απίθανο στο άμεσο μέλλον τουλάχιστον. Με δεδομένα τα παραπάνω, η σημερινή ελληνική κυβέρνηση πολύ καλά κάνει και επιδιώκει να κερδίσει περισσότερο χρόνο αποβλέποντας  πιθανή προοπτική βελτίωσης των διεθνών ισορροπιών προς όφελος της χώρας μας. Όλοι μας το ευχόμαστε.

Όμως, ακόμα και με κάποιο εύλογο διαθέσιμο χρόνο, πολύ δύσκολα θα αποφευχθεί μια  αναπόφευκτη σύγκρουσή με τη σημερινή Γερμανία. Η οποία θα είναι τραυματική, όσο το Βερολίνο ελέγχει τον κουμπαρά, το νόμισμα, τις τράπεζες και τις οικονομίες των χωρών της ευρωζώνης. Αυτό διαφαίνεται από την κίνηση Ντράγκι με τα ελληνικά ομόλογα που μπορεί να καταλήξει σύντομα στην έλλειψη επαρκούς ρευστότητας για τη χώρα μας. Τότε, θα οδηγηθούμε σε παρόμοιο αδιέξοδο με αυτό της Κύπρου. Η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να κάνει την «κολοτούμπα» που έχει αποκλείσει η ίδια και όλοι απευχόμαστε.

Για όλα τα παραπάνω, οφείλουμε  να έχουμε έτοιμες εναλλακτικές λύσεις. Αντί για νέες εκλογές που θα μας οδηγήσουν σε νέα αδιέξοδα, η καλύτερη λύση θα ήταν η  Συνταγματικά και δημοκρατικά κατοχυρωμένη επιλογή του δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι στο ευρώ, με απαράβατη προϋπόθεση την ισότιμη μεταχείριση των δύο απόψεων από τα ΜΜΕ,. Το να αποφασίσει ο ελληνικός λαός για ένα τέτοιο μείζων ζήτημα, είναι κάτι που πολύ δύσκολα μπορεί να αρνηθεί η δημοκρατική Ευρώπη, αν μάλιστα ληφθούν υπόψη παρόμοιες πρακτικές όπως στη Νορβηγία, στη Σκωτία και αλλού.

Αν η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, αποφασίσει την παραμονή μας στο ευρώ, τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ ή όποια κυβέρνηση, θα έχει κάθε δικαίωμα να συνεχίσει το μνημονικό μαστίγωμα και την υποτέλεια της χώρας στο Βερολίνο. Αν όχι, κάτι που κατά την άποψη μας είναι πιο λογικό και πιθανό,πρέπει από τώρα να συγκροτηθεί σοβαρό σχέδιο για συντεταγμένη μετάβαση στο εθνικό νόμισμα. Μια τέτοια προοπτική που έχουμε μελετήσει σε βάθος και για την οποία συνηγορούν οι περισσότεροι κορυφαίοι διεθνείς οικονομολόγοι, αν γίνει με παράλληλο νοικοκύρεμα της οικονομίας, στοχευμένη αναπτυξιακή δυναμική και πολυπρόσωπη πολιτική διεθνών συμμαχιών, θα μας οδηγήσει σε ένα πολύ καλύτερο αύριο. Εδώ υπάρχει η ελπίδα