Ευρωεκβιασμοί, συμβιβασμός ή σύγκρουση και η λύση του βελούδινου διαζύγιου

 Αυτές τις μέρες η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν στυγνό εκβιασμό από τις Βρυξέλες με υποβολέα φυσικά το Βερολίνο. Το ελληνικό δημόσιο έχει στερέψει από ευρώ, με συνέπεια να κινδυνεύει σύντομα να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του για μισθούς και συντάξεις. Την ίδια  ώρα, οι ελληνικές τράπεζες καθημερινά αιμορραγούν από τη μαζική απόσυρση και φυγή κεφαλαίων. Η ΕΚΤ έχει πιάσει την ελληνική κυβέρνηση από το λαιμό και την οδηγεί σε ασφυξία. Αρνείται να της επιστρέψει  ακόμα και το ποσό του 1,2 δισ. ευρώ που κάποιοι δικοί μας ανόητοι ή ευρωσυνένοχοι του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, παρέδωσαν στους ευρωβασανιστές μας. Και βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται για τα κέρδη του Ευρωσυστήματος απο τα ελληνικά ομόλογα ύψους 1,9 δις. Αφεντικά είναι ότι θέλουν κάνουν. Τα αφεντικά άλλωστε ήταν είναι και θα είναι πάντα αυτά που έχουν τον παρά.

Εφ' όσον η ελληνική κυβέρνηση δε διαθέτει εναλλακτική λύση και δεν είναι διατεθειμένη στη διαπραγμάτευση που κάνει να φύγει από την ευρωζώνη, είναι καταδικασμένη να υποκύψει στον ανελέητο εκβιασμό των "Εταίρων" μας και να δεχτεί τη συνέχιση του μνημονίου με λεκτικές μόνο διαφοροποιήσεις. Αν δεν αλλάξει κάτι τις επόμενες ημέρες, τα δημόσια ταμεία θα βρεθούν στο «κόκκινο» πολύ σύντομα. Μέσα σ’ αυτά τα εκβιαστικά δεδομένα, η κυβέρνηση προσπαθεί να διαμορφώσει μια πρώτη λίστα μέτρων και παρεμβάσεων, που θα δώσουν τη δυνατότητα να ξεκλειδώσει ρευστότητα έως και 3,1 δισ. ευρώ. Στο Euroworking Group (EWG) κατατίθεται  από την ελληνική πλευρά η λίστα με τις μεταρρυθμίσεις με απώτερο στόχο να εγκριθεί τις επόμενες ημέρες τουλάχιστον ένα από τα δύο παρακάτω. Όλα όμως βρίσκονται στον αέρα και η χρηματοδοτική ασφυξία ελλοχεύει στη γωνία.

Από την άλλη μεριά κυβερνητικοί παράγοντες ρίχνουν στο τραπέζι την πιθανότητα της ρήξης. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος που δε μας έχει συνηθίσει σε παρόμοιες θέσεις, δήλωσε ότι «δημιουργούμε σκόπιμη ασάφεια στους εταίρους μας για τις πραγματικές μας προθέσεις». Ενώ ο Παναγιώτης Λαφαζάνης σταθερός στις απόψεις του για ρήξη με τη γερμανική  ευρωζώνη τόνισε πως: «κανένας θεσμός, κανένας εκβιασμός και κανένα δίλημμα δεν πρόκειται να ενταφιάσει αγώνες δεκαετιών των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που δόθηκαν με την Αριστερά και τις αρχές της».

Όσο το παζάρι με το ευρωιερατείο συνεχίζεται, η ελληνική οικονομία βιώνει έναν αργό θάνατο υπό τα πλήγματα της έλλειψης ρευστότητας και αβεβαιότητας. Παρ΄ όλη την εθνική ανάταση και τις αχτίδες ελπίδας που έχουν προσδώσει οι πρώτες κυβερνητικές ενέργειες, η οικονομία συνεχίζει να κατολισθαίνει στα Τάρταρα της φτώχειας και της ανεργίας  που είναι αλυσοδεμένες με το μνημόνιο και τον ευρώ. Το κατεστημένο και το βαρύτατα καταχρεωμένο σύστημα του στρατού κατοχής των κεντρικών ΜΜΕ με τους χρυσοκάνθαρους Ναιναίκους και τους Φιρφιρίκους, συνεχίζουν να κατατρομοκρατούν το ζαλισμένο πλήθος για τις δήθεν καταστροφές που επέρχονται αν η χώρα βγει από την ευρωζώνη. 

Το δολοφονικό ευρώ αναγορεύεται σε ιερό δισκοπότηρο, σε δόγμα του πίστευε και μη ερεύνα. Κι’ αυτό ενάντια στην κοινή λογική και στη απλή μνήμη που θα έπρεπε να θυμίζει πως ζούσαμε με τη δραχμή και πως ζούμε τώρα με το ευρώ. Αλλά όση φτώχεια, ανεργία, δυστυχία, αυτοκτονίες, τραγωδίες, αδιέξοδα και αν βιώνουμε, αυτοί εκεί, πιστοί στο δόγμα: «ευρώ, ξερό ψωμί και δόξα τω Θεώ». Κάτι σαν το «ελιά –ελιά και Κώτσο Βασιλιά».

Ας μη γελιόμαστε. Η φτώχεια, η ανεργία, η δυστυχία, η καταστροφή, το μνημόνιο και το ευρώ είναι απόλυτα αδιαίρετες έννοιες. Το μνημόνιο και το ευρώ είναι κάτι περισσότερο από δίδυμα αδέρφια, είναι Σιαμαίοι αδελφοί και τίποτα δεν μπορεί να τα διαχωρίσει. Έχει αποδειχτεί πλέον ότι, με μια όποια σκληρή διαπραγματευτική στάση από την ελληνική πλευρά, η Αγκέλα Δωροθέα Μέρκελ δεν προτίθεται θα υποστείλει τη σημαία της άτεγκτης μνημονιακής λιτότητας. Η ληστρική επιδρομή της ευρωζώνης στη μαρτυρική Κύπρο, αποτελεί ένα καυτό παράδειγμα για το τι είναι σε θέση να μας κάνει αυτός που κρατάει το μαστίγιο, το ζουρνά και τον κουμπαρά.

Στην πραγματικότητα, το φοβερό δίδυμο Μέρκελ και Σόϊμπλε, μπορεί να κάνει μια μπουκιά, όποιον μικρούλη του νότου παριστάνει τον τσαμπουκά. Όχι μόνο γιατί η παραδοσιακή πρωσική αναλγησία είναι δεύτερη φύση τους. Αλλά γιατί, στον πυρήνα του συστημικού οικοδομήματος της ευρωζώνης, όπως έχει στηθεί από τους νεοκατακτητές, το μνημόνιο είναι αλυσοδεμένο με το ευρώ. Για όλα τα παραπάνω η μάχη ενάντια στην ευρωζώνη, εκτός των άλλων, έχει το χαρακτήρα και εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Μια τεράστια αυτονόητη αντίφαση, στην ουσία μια μη-πρόταση, είναι η άρνηση του μνημονίου, της ευρωλιτότητας που επιβάλλει το Βερολίνο, με ταυτόχρονη επαιτεία των δανεικών σε ευρώ. Γιατί δεν μπορεί να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.

Όπως είχαμε δηλώσει και προεκλογικά, αν μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που τη στηρίξαμε, καταφέρει να ανατρέψει τη μνημονιακή τραγωδία της χώρας μέσα στο ευρώ όπως διατείνεται, τότε και εμείς, οι σημαιοφόροι της δραχμής, θα το χαιρετίσουμε. Αλλά κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο και αποδεικνύεται ανέφικτο στην πράξη. Η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι, η τελευταία επιλέγει ως αδιαπραγμάτευτη πορεία για τη χώρα την ένταξή μας στην ευρωζώνη, με το όποιο κόστος. Αποδέχεται τα μνημονιακά συνακόλουθα, υπολογίζοντας και διακηρύσσοντας μια διαρκώς αναβαλλόμενη αισιόδοξη πορεία για το μέλλον.

Αντίθετα, το 70% των ψηφοφόρων και ένα μεγάλο μέρος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, πιστεύουν στην ανάγκη απαλλαγής από την ευρωζώνη, έστω και αν οι προεκλογικές σκοπιμότητες είχαν θέσει την άποψη αυτή στο περιθώριο. Και είναι γεγονός ότι είναι προτιμότερο η ευθύνη για τη ρήξη να αποδοθεί στους «Εταίρους» και όχι σε εμάς.  

Η σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει έρθει πλέον αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα που σηματοδοτεί το απόλυτο γεγονός ότι το μνημόνιο και το ευρώ είναι Σιαμαίοι αδερφοί. Για το λόγο αυτό οι Σιαμαίοι πρέπει να διαχωριστούν και να παρθούν οι πρέπουσες αποφάσεις για τη σωτηρία της χώρας. Το βελούδινο διαζύγιο, η συγκροτημένη προσωρινή έξοδος από το ευρώ είναι μια κάποια λύση για γλιτώσουμε από τη μνημονική βαρβαρότητα. Το τελευταίο και το χειρότερο όλων είναι να επέλθει η «κολοτούμπα» ή να συνεχίσουμε να ζούμε τον αργό θάνατο μιας οικονομίας που σέρνεται υπό συνθήκες εκβιασμών. Τα δύο αυτά σενάρια θα εξοντώσουν και το ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως τη χώρα.