Με το μνημόνιο και το ευρώ ή ενάντια στο μνημόνιο και έξω από το ευρώ.

Οδεύουμε σε άλλη μια εκλογική αναμέτρηση, το αποτέλεσμα της οποίας φαίνεται πως οδηγεί στη δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας ανάμεσα στα μνημονικά κόμματα, τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ και κατά περίπτωση το Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ αν καταφέρει να μπει στη Βουλή και ω του θαύματος, τον τρελο-Λεβέντη. Το Ευρωϊερατείο πετυχαίνει προσωρινά τους στόχους του, αγοράζοντας και άλλο χρόνο για την καθυπόταξη και την διάλυση της χώρας.αλλά και αυτή η ευρωμνημονιακή κυβέρνηση θα είναι θνησιγενής. παράλληλα, η ολιγαρχική μιντιαρχία, θα συνεχίσει το ίδιο βιολί. Την υστερική τρομοκρατία ενάντια στη μόνη εφικτή λύση, αυτήν  της συγκροτημένης εξόδου από τη νεκροζώνη, εκτοξεύοντας τα ίδια παρωχημένα, έως φαιδρά επιχειρήματα. Αν μεταβούμε στη δραχμή θα χρειαστούμε ένα - δύο χρόνια για να τυπώσουμε τα νέα νομίσματα ! δε θα έχουμε να φάμε. Δε θα υπάρχουν φάρμακα και  καύσιμα. Θα καταστραφούμε αφού εξαρτόμαστε από τις εισαγωγές και δεν  παράγουμε τίποτα. Θα οδηθούμε στον γκρεμό, στα βράχια, στη λίθινη εποχή,στα Τάρταρα,στην άβυσσο, στην κόλαση. Ενώ τώρα ως γνωστόν ζούμε σε αναμονή του ευρωπαράδεισου.Η κοινή λογική έχει υποκατασταθεί από τον παραλογισμό του φόβου.

Αν είναι δυνατόν να χρειαζόμαστε ένα ή δύο χρόνια για να τυπωθούν χαρτονομίσματα και κέρματα ! Για το αν έχουμε να φάμε, επισημαίνεται ότι, η ελληνική παραγωγή τροφίμων είναι υπεραρκετή για να καλύψει τις εσωτερικές ανάγκες και το ίδιο ισχύει και για το μεγαλύτερο μέρος  των αναγκών σε φάρμακα. Αναρωτιέται κανείς, πως τρώγαμε ή πως καλύπταμε τις ανάγκες μας σε φάρμακα πριν μπούμε στον «παράδεισο» της ευρωζώνης ; Σχετικά με τα καύσιμα, σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των εισαγωγών γίνεται με πίστωση κυρίως από το Ιράν, κάτι που μπορεί να συνεχιστεί και με διακρατικές συμφωνίες Πριν την ένταξή μας στην ευρωζώνη, δεν είχαμε πρόβλημα έλλειψης καυσίμων, όπως δεν έχει σήμερα η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Σερβία, που τα αγοράζουν με το δικό τους και κοστίζουν φτηνότερα από εδώ. Το γεγονός ότι η παραγωγή μας συρρικνώνεται, οφείλεται στη μείωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας λόγω των υψηλών συναλλαγματικών ισοτιμιών του σκληρού ευρώ. Αυτό αφορά ιδιαίτερα τα κύρια προϊόντα μας τον τουρισμός και τη γεωργία, που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση έναντι των γειτονικών μας χωρών που μας ανταγωνίζονται με τα υποτιμημένα νομίσματά τους σε σχέση με το ευρώ.

Αναρωτιέται κανείς γιατί αλήθεια μπήκαμε στην ευρωζώνη. Μα για να ζούμε καλύτερα, τι άλλο. Και οδηγηθήκαμε στον γκρεμό. Ναι μέρος της ευθύνης οφείλεται στην κακορίζικη πολιτική διοίκηση και τον πρωταθλητισμό μας σε φαυλότητα. Μαζί τα φάγανε πολλοί, αλλά μαζί δεν τα φάγαμε. Αλλά η εδώ απαράδεκτη πολιτική φαυλότητα των τελευταίων δεκαπέντε ετών, δεν αρκεί για να εξηγήσει το μέγεθος της τραγωδίας. Στην πορεία στον γκρεμό μας ακολουθούν και οι άλλες περιφερειακές χώρες, οι λεγόμενες και GIPSI. (Greece, Italy, Portugal, Spain, Ireland ). Πως ζήσαμε τόσα χρόνια με την ταπεινή δραχμή; Πόσο περισσότερο μπορεί να μας υποβαθμίσουν από την κατηγορία «σκουπίδια» οι οίκοι αξιολόγησης-οίκοι ανοχής του καζινοκαπιταλισμού ; Τι περισσότερο μπορεί να μας συμβεί από τα σημερινά δεινά; Η Ευρώπη γιατί δε μας παρέχει τουλάχιστον αμυντική ασφάλεια που μας στοιχίζει πανάκριβα σε εισαγωγές αμυντικού εξοπλισμού;  Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι το σκληρό Ευρώ, αυτό το συγκεκαλυμμένο μάρκο, ευνοεί τη Γερμανία και τις αδερφές της χώρες, Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία, που παράγουν ολιγοπωλιακά προϊόντα  υψηλής τεχνολογίας, εξειδίκευσης και υπεραξίας και ανταγωνίζονται κυρίως με σκληρά νομίσματα όπως των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας.

Δύο είναι οι καθαρές πολιτικές θέσεις που μπορεί να υπάρχουν σήμερα. Με το Μνημόνιο και το ευρώ ή ενάντια στο Μνημόνιο και έξω από το ευρώ. Η μετάβαση στη δραχμή, σε συνδυασμό με περίοδο χάριτος, κούρεμα και αναδιάρθρωση του χρέους, μπορεί να μετατρέψει την οικονομία μας σε ανταγωνιστική ώστε να υπάρξει έξοδος από την κρίση. Το παράδειγμα της Αργεντινής που ανέκαμψε εντυπωσιακά ύστερα από την αποδέσμευση της από το σκληρό δολάριο, μιλά από μόνο του. Μια τέτοια πορεία φυσικά και δεν είναι στρωμένη με ρόδα. Χρειαζόμαστε άξιους και έντιμους κυβερνήτες με σχέδιο και αποτελεσματικότητα, με αναπτυξιακό όραμα, με νοικοκύρεμα, πάταξη της σπατάλης, της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής. Σε μια τέτοια ελπιδοφόρα προοπτική, η ελληνική οικονομία θα εισέλθει σε ελεγχόμενη πτώχευση, όπου έτσι και αλλιώς βρισκόμαστε ήδη. Αντί να επαιτούμε τα ευρώ των Μνημονιακών βασανιστών μας, μπορούμε να εκδώσουμε με φειδώ δραχμές από το Χολαργό. Η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί και στους πρώτους μήνες θα βιώσουμε αρρυθμίες στην αγορά, πληθωριστικές πιέσεις, προσωρινές ελλείψεις αγαθών. (Θα μας λείψουν ιδιαίτερα το χαβιάρι, το ουίσκι, οι Πόρσε Καγιέν, κλπ.! ). Τα διαθέσιμα σε ευρώ των Ελλήνων πολιτών θα υποτιμηθούν ανάλογα, αλλά το ίδιο ισχύει και για τις δανειακές υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες, οι οποίες θα υποστούν σοκ.

Όμως, σταδιακά θα εξομαλυνθεί η λειτουργία της αγοράς, θα ισχυροποιηθεί η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών και η εσωτερική  ζήτηση, με ευνοϊκές συνέπειες για την απασχόληση. Η εγχώρια παραγωγή θα επαναενεργοποιηθεί με αύξηση των εξαγωγών που θα στοιχίζουν φθηνότερα και μείωση των ακριβότερων που θα είναι πιο ακριβές. Το ίδιο θα συμβεί και με τον τουρισμό που είναι και ο ισχυρότερος τομέας της ελληνικής οικονομίας. Ύστερα από ορισμένο διάστημα, θα επανέλθει η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία  και το τραπεζικό σύστημα, με συνέπεια να εισρεύσουν από το εξωτερικό καταθέσεις σε ξένα νομίσματα. Με προϋπόθεση την πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, μπορεί να δούμε επιτέλους  το φως ξένων επενδύσεων. Παρόμοιο σκεπτικό συνυπογράφουν, οι Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, Πωλ Κρούγκμαν, Τζόζεφ Στίγκλιτς, Νόαμ Τσόμσκι, Κένεθ Ρογκόφ, Ότμαρ Ίσιγκ, Τόμας Μάγερ, Μάρτιν Σμίθ, Νουλιέλ Ρουμπινί, Μαρτσέλο ντε Κέκο, Χανς Βέρνερ Σίν, Χέλμουτ Σλέσιγκερ, Μάικαελ Φούκς, Ζακ Σαπίρ, Τζώρτζ Σόρος, Σίμον Ντρέικ, Τζώρτζ Φρίτμαν του Statforr Institute, οι Ιάπωνες του Νoμούρα και πολλοί-πολλοί άλλοι, όλοι τους μέλη της… «συμμορίας της δραχμής» όπως μας αποκαλούν παραληρούντες ακραίοι ή ανόητοι εκπρόσωποι του κατεστημένου.

Με την ίδια άποψη συμφωνεί μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, που θα ήταν πλειοψηφία αν επιτρεπόταν ισομερώς η υποστήριξή της στα ελεγχόμενα κεντρικά μέσα μαζικής επικοινωνίας. Τα οποία είναι εύλογο να τρομοκρατούνται από την απειλή οικονομικών κυρώσεων από εκπρόσωπους του σύγχρονου «Μερκελισμού»[1], απέναντι στους οποίους βέβαια αντιπαρατίθενται πολλές φωνές υποστήριξης της χώρας μας με κορυφαίο τον βραβευμένο με Νόμπελ Paul Krugman[2], ακόμα και τον ευπατρίδη αρχιτέκτονα της Ευρωπαϊκής Ένωσης Valery Giscard d’ Estaing[3].  Η έξοδος από το Μνημόνιο και από το ευρώ, είναι η μόνη  έντιμη καθαρή αντιπρόταση στο τερατώδες  Μνημόνιο και την υποτέλεια στη στυγνής Τρόικας. Μια πρόταση πολιτικά ορθή και επιστημονικά τεκμηριωμένη. Γιατί όταν αρνούμαστε το Μνημόνιο και ταυτόχρονα επαιτούμε γονυπετείς για τα ευρωδάνεια των δημίων μας, γινόμαστε τουλάχιστον γραφικοί και δεν πείθουμε. Γιατί δεν μπορεί να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.

---

[1] «Μερκελισμός» είναι ένας νεολογισμός με αναφορά σε ακραίες νεοφιλελεύθερες θέσεις, αντίστοιχες του λεγόμενου Θατσερισμού ( Μάργκαρετ Θάτσερ ), που πηγάζουν από τις βασικές αρχές της οικονομικής σχολής του Σικάγου υπό τον Milton Freedman, αλλά σε μια πιο σύγχρονη επιθετική μορφή που περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, και την επιχειρούμενη σήμερα Γερμανοποίηση της Ευρώπης. Μια εναλλακτική αποτελεσματική  οικονομική πολιτική, είναι αυτή ενός σύγχρονου «Νεοκεϋνσιασμού», που δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα  στην ανάπτυξη και στην απασχόληση, μέσα από μια λελογισμένη επιλεκτική επεκτατική δημοσιονομική  πολιτική, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, πάταξη της γραφειοκρατίας, της κρατικής δυσκινησίας και της διαφθοράς, στοχευμένη δημοσιονομική πειθαρχία, συγκράτηση των αλόγιστων δημόσιων δαπανών, καθιέρωση σταθερού, ορθολογικού και απλού φορολογικού συστήματος, με ήπιο αναδιανεμητικό χαρακτήρα και  ελεγχόμενη κοινωνική προστασία.

[2] Σε άρθρο του στου New York Times στις 18-5-2012, ο  διαπρεπής οικονομολόγος Paul Krugman γράφει  ότι  «αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι ακόμα και τώρα φαίνεται να υπάρχει απροθυμία να αποδεχθούν το γεγονός ότι αυτό δεν είναι ένα ελληνικό πρόβλημα, ή ακόμα ένα Ισπανικό/ ή Ιταλικό πρόβλημα. Είναι ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα. Το παιχνίδι της ηθικής που παίζουν οι Γερμανοί για το πώς δημιουργήθηκε σε αυτές τις χώρες η κρίση δεν είναι αλήθεια, αλλά ακόμα και πέρα από αυτό, το ερώτημα είναι τι κάνουν τώρα. Και το βασικό σημείο είναι ότι δεν υπάρχει διέξοδος για τις προβληματικές χώρες, αν η Ευρώπη ως σύνολο χαρακτηρίζεται από χαμηλή ανάπτυξη και χαμηλό πληθωρισμό. Με δεδομένη αυτή την πραγματικότητα, το να κάνεις διαλέξεις στους Έλληνες ψηφοφόρους σχετικά με τις ευθύνες τους, ενώ υπαινίσσεσαι ότι ίσως θα αλλάξεις τους όρους λίγο, απλά δε δουλεύει. Χρειαζόμαστε μια εμπειρία μεταστροφής εδώ, όχι στην Αθήνα, αλλά στο Βερολίνο και τη Φρανκφούρτη. Διαφορετικά, το παιχνίδι έχει σχεδόν τελειώσει.

[3] Σε συνέντευξη που έδωσε στο πρακτορείο Reuters,στις 8/12/2012,  ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας και μεγάλος φιλέλληνας, επεσήμανε πως η Ελλάδα έχει μπροστά της μια δύσκολη επιλογή, αφού η παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τους Έλληνες πολίτες.«Η Ελλάδα θα μπορούσε να παραμείνει στην Ευρωζώνη, αλλά είναι πολύ δύσκολο να πετύχει μια οικονομική ανάκαμψη, έχοντας ένα ισχυρό νόμισμα» σημείωσε ο μεγάλος Γάλλος πολιτικός. «Είναι καλύτερα να χρησιμοποιεί το δικό της εθνικό νόμισμα για μια περίοδο από το να  έχει την ασφάλεια ενός κοινού νομίσματος; Την επιλογή θα κάνει η ίδια η Ελλάδα». Παρόμοιες δηλώσεις γενικότερα υποστηρικτικές για τη χώρα μας έχει κάνει ο ίδιος και σε άλλες περιπτώσεις.