Πότε μιλήσαμε σοβαρά για τη δραχμή;

Σε ένα ενδιαφέρον,ουσιώδες και περιεκτικό άρθρο του ο Γιάννης Σιδέρης αναφέρει ότι χωρίς να ταυτίζεται με τις απόψεις του Παναγιώτη Λαφαζάνη ή του Θόδωρου Κατσανέβα, ουδέποτε έγινε μια σοβαρή συζήτηση για τη δραχμή στη χώρα μας. Χαρακτηριστικά επισημαίνει ότι, "κανένας φορέας, π.χ. επιμελητήριο, τράπεζα, συνδικάτο, κόμμα, ακόμη και η Βουλή σε μια επιτροπή της ή μια έκτακτη συνεδρίαση , δεν ανέλαβαν  - όχι γιατί δεν τόλμησαν, αλλά γιατί δεν είχαν την σοβαρότητα να το κάνουν  - να οργανώσουν μια διεξοδική συζήτηση  μεταξύ ειδικών, κυρίως οικονομολόγων κλάσης, για το αν συμφέρει ή όχι τη χώρα, να μεταβεί στη δραχμή.Να καταδείξουν - κατά το μάλλον ή ήττον τεκμηριωμένα - αν αυτό θα ήταν μια εξιλέωση από την τραγωδία που εισήλθαμε, ή αν θα ήταν μετάβαση από την τραγωδία στην Κόλαση, με όλα τα οικονομικά, εθνικά και γεωπολιτικά προβλήματα που θα ήταν «παρελκόμενα» μιας τέτοιας μετάβασης.Το μόνο που έμεινε είναι η στοχοποίηση αλλήλων, οι μισές αλήθειες, ο ατεκμηρίωτες επιστημονικά  προσωπικές γνώμες, η καχυποψία για τους στόχους που υπηρετούσε ο καθένας όταν εξέφραζε δημοσίως γνώμη. Ολόκληρη το ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη Σιδέρη από τον www.mikrometocho.gr έχει ως εξής :


Του Γιάννη Σιδέρη

Εκεί που υπάρχουν ώριμοι πολίτες και πολιτικοί, υπάρχει μια ώριμη Δημοκρατία.
Μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα συζητηθεί στο Κοινοβούλιο της Φινλανδίας αν θα πρέπει η χώρα να εγκαταλείψει το ευρώ και να βγει από την ευρωζώνη. Το θέμα της αποχώρησης προέκυψε μετά από σχετικό αίτημα που υποβλήθηκε και συγκέντρωσε περισσότερες από τις απαιτούμενες 50.000 υπογραφές.

Είναι άσχετο το τελικό αποτέλεσμα, και μάλλον θεωρείται απίθανη η έξοδος της χώρας, καθώς τα ποσοστά των πολιτών είναι υπέρ του Ευρώ. Είναι ακόμη άσχετη - για το παρόν κείμενο - η δυσαρέσκεια που έχει διαχυθεί  μεταξύ των Φιλανδών πολιτών για τις οικονομικές επιδώσεις της χώρας τους εντός της ευρωζώνης, καθώς παρουσίασε ανάπτυξη  μόνο 0,4% πέρσι, έπειτα από τρία χρόνια κάμψης.

Η κεντροδεξιά κυβέρνηση αγωνίζεται να εξισορροπήσει τα δημόσια οικονομικά και να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της στις εξαγωγές μέσω μιας «εσωτερικής υποτίμησης» που περιλαμβάνει και περικοπές στα επιδόματα των εργαζομένων, παρά τις αντιδράσεις των συνδικάτων (κάτι μας θυμίζει).

Οι αρνητές της ευρωζώνης κάνουν σύγκριση με την γειτονική τους Σουηδία , η οποία δεν είναι μέλος της ευρωζώνης και τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει ταχύτερη ανάπτυξη. Ο Πάαβο Βαϊρίνεν,  ο Φινλανδός ευρωβουλευτής που είχε την πρωτοβουλία να ξεκινήσει την εκστρατεία για την έξοδο από την ευρωζώνη, υποστηρίζει: «Θα πρέπει να αναζωογονήσουμε την οικονομία μας φεύγοντας από την ευρωζώνη και επαναφέροντας το δικό μας νόμισμα (με κυμαινόμενη συναλλαγματική ισοτιμία). Αυτό θα αποκαθιστούσε την ανταγωνιστικότητά μας».

Και η Ελλάδα των μικρών εμφυλίων

Οι επιχειρηματολογία του  ευρωβουλευτή είναι παρόμοια με εκείνη του Λαφαζάνη ή του Κατσανέβα!  Όχι, ο γράφων …δεν προσχώρησε στη ΛΑΕ του Παναγιώτη ή τη ΔΡΑΧΜΗ του Θόδωρου.  Αλλού επικεντρώνεται η κριτική:
Μετά την ξαφνική, σχεδόν απροβλημάτιστη αλλά και σχεδόν μυστική, είσοδό μας στο μνημόνιο (μυστική όσον αφορά στις προκαταρκτικές διαδικασίες), μετά το πρώτο  δυσάρεστο ξάφνιασμα  για τα σκληρά μέτρα που πάρθηκαν και τα επόμενα που θα έρχονταν, άρχισε να αναπτύσσεται εν σπέρματι  στη χώρα μας, ο προβληματισμός για την αναγκαιότητα παραμονής στο ευρώ ή όχι.

Οι σχετικοί προβληματισμοί βεβαίως αναπτύχθηκαν κυρίως σε μικρά, υπερπολιτικοποιημένα τμήματα της κοινωνίας, τα οποία σαφώς προσέγγιζαν το ζήτημα και μέσα από το πρίσμα της ιδεολογικής τους συγκρότησης.

Και εκεί άρχισε ο ιδιότυπος ελληνικός εμφύλιος - γιατί χωρίς μικρούς εμφυλίους δεν ζούμε.   
Οι υπέρμαχοι της δραχμής θυμήθηκαν αρχικά την γραφική ρήση του Ζουράρι για τους «ευρωλιγούρηδες». Την έβγαλαν σεργιάνι στα μηντιακά σοκκάκια, σε περιφερειακά blogs και στα κοινωνικά δίκτυα, και στην συνέχεια την διάνθιζαν με άλλους ευρηματικούς χαρακτηρισμούς, όπως προδότες, γερμανοτσολιάδες, πουτανάκια των δανειστών, τσιράκια της Μέρκελ και άλλα εύοσμα παρόμοια.

Από την αντίθετη πλευρά, κυρίως στα mainstream  media υπήρξε η απόλυτη στοχοποίηση όσων μιλούσαν υπέρ δραχμής . Με ύφος ιεροεξεταστή, τεχνοκράτες, κοσμοπολίτες, δυτικόφρονοι και δυτικότροποι,  εγκαλούσαν τους δραχμιστές, τους αντιμετώπιζαν σκωπτικά, περιφρονητικά, σχεδόν ρατσιστικά, ως πολιτισμικά καθυστερημένους. Τους ενοχοποιούσαν απλώς και μόνο γιατί τολμούσαν να αρθρώσουν τη λέξη «δραχμή».

Ουδείς φορέας, π.χ. επιμελητήριο, τράπεζα, συνδικάτο, κόμμα, ακόμη και η Βουλή σε μια επιτροπή της ή μια έκτακτη συνεδρίαση , δεν ανέλαβαν  - όχι γιατί δεν τόλμησαν, αλλά γιατί δεν είχαν την σοβαρότητα να το κάνουν  - να οργανώσουν μια διεξοδική συζήτηση  μεταξύ ειδικών, κυρίως οικονομολόγων κλάσης, για το αν συμφέρει ή όχι τη χώρα, να μεταβεί στη δραχμή.

Να καταδείξουν - κατά το μάλλον ή ήττον τεκμηριωμένα - αν αυτό θα ήταν μια εξιλέωση από την τραγωδία που εισήλθαμε, ή αν θα ήταν μετάβαση από την τραγωδία στην Κόλαση, με όλα τα οικονομικά, εθνικά και γεωπολιτικά προβλήματα που θα ήταν «παρελκόμενα» μιας τέτοιας μετάβασης.

Το μόνο που έμεινε είναι η στοχοποίηση αλλήλων, οι μισές αλήθειες, ο ατεκμηρίωτες επιστημονικά  προσωπικές γνώμες, η καχυποψία για τους στόχους που υπηρετούσε ο καθένας όταν εξέφραζε δημοσίως γνώμη.

Για αυτό η Φινλανδία είναι μπροστά και θα προχωρήσει ακόμη περισσότερο, παρά την μικρή περσινή ανάπτυξη σε σχέση με την γειτονική της Σουηδία. Γιατί έχει μια ώριμη δημοκρατία, που την κάνουν τέτοια οι ώριμοι πολίτες και πολιτικοί της.
Τον ίδιο καιρό εμείς θα συνεχίσουμε να βράζουμε στο ζουμί μας.