To ΔΝΤ, η Ουάσιγκτον, το Βερολίνο και η πρόταση Σόϊμπλε για φιλικό Grexit

Tο ΔΝΤ και η Ουάσιγκτον  πιέζουν προς δύο κατευθύνσεις Προς τη μεριά της Ελληνικής κυβέρνησης για να δεχτεί και άλλα μέτρα λιτότητας και προς τη μεριά του Βερολίνου για να δεχτεί ελάφρυνση του χρέους. Ο λόγος που η Ουάσιγκτον πιέζει προς αυτές τις δύο κατευθύνσεις είναι η γνώση ότι, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, το πελώριο και διαρκώς αυξανόμενο χρέος  της χώρας μας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ημίμετρα. Δεν είναι δυνατόν η κατεστραμμένη Ελληνική οικονομία να καταβάλλει ετησίως 10-12% του ΑΕΠ ( 18-20 δις) όπως επιβάλλουν οι τρέχουσες δανεικές της υποχρεώσεις. Ένα τέτοιο βουνό χρέους ακόμα και οι πιο υγιείς οικονομικά χώρες στον κόσμο δε θα μπορούσαν να το καταφέρουν. Αλλά η Ουάσιγκτον δε θέλει η χώρα μας φύγει από το ευρώ γιατί αυτό θα το ισχυροποιούσε έναντι του δολαρίου, όπως θα δούμε και πιο κάτω.

Ας δούμε λοιπόν την από εδώ μεριά του Ατλαντικού μέσα και στο πλαίσιο του υποβόσκοντος «πολέμου νομισμάτων» ανάμεσα στο ευρώ και το δολάριο που έχουμε αναδείξει αλλά λίγοι το έχουν αντιληφθεί ή κάνουν πως δεν το αντιλαμβάνονται. Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών  Βόλφαγκ Σόϊμπλε, απο καιρό τώρα επιμένει για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Υποστήριξε και υποστηρίζει και δημόσια πλέον το φιλικό προσωρινό Grexit για πέντε χρόνια με διπλό νόμισμα, τη συνύπαρξη δηλ. ευρώ και δραχμής για ένα ορισμένο διάστημα Και ταυτόχρονα προτείνει το κλείδωμα της ισοτιμίας της δραχμής προς το ευρώ, με υποτίμηση του εθνικού μας νομίσματος περίπου κατά 25% ( 1 δραχμή = 0,75 ευρώ), κάτι που είναι ιδιαίτερα ευεργετικό για τη διεθνή ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας. Για να υποστηριχθεί αυτό το κλείδωμα της ισοτιμίας και η μη περαιτέρω υποτίμηση της δραχμής, ο   Σόϊμπλε, δεσμεύτηκε να μας διαθέσει αρχικά 25 δις ευρώ για την αγορά δραχμών (ή των greuro )και σε δεύτερη φάση άλλα 25 δις, συνολικά δηλ. 50 δις. Επίσης σε μια τέτοια περίπτωση, συζητά  κούρεμα και αναδιάρθρωση του χρέους, ενώ παλαιότερο ο ίδιος είχε αφήσει ανοιχτό και το ενδεχόμενο πληρωμής πολεμικών αποζημιώσεων. Η πρόταση για το φιλικό Grexit έχει γίνει παλαιότερα στον πρώην αντιπρόεδρο της Ελληνικής κυβέρνηση Ευάγγελο Βενιζέλο και ακολούθως στον επίσης πρώην υπουργό οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος δεν τη συζήτησε ή την ειρωνεύτηκε. Για τον ίδιο σκοπό, είχε επισκεφτεί πριν από το δημοψήφισμα την Αθήνα τον Ιούνιο του 2015, ο συνεργάτης του Σόϊμπλε διαπρεπής οικονομολόγος Τόμας Μάγερ, ο οποίος αναφέρθηκε πιο αναλυτικά στην πρόταση του φιλικού  Grexit  σε συνεντεύξεις του που  πέρασαν μάλλον απαρατήρητες. Προφανώς για τον ίδιο σκοπό, συναντήθηκε και με τον Αλέξη Τσίπρα. Όμως, ο Πρωθυπουργός αντί να δώσει βάση σ’ αυτή τη βολική για την Ελλάδα  πρόταση και να διαπραγματευτεί για τη βελτίωσή της, προτίμησε ένα τρίτο μνημόνιο-ταφόπλακα για τη χώρα, τρισχειρότερο από τα προηγούμενο. Ένα μνημόνιο που επιφέρει καταστροφικές ρυθμίσεις για την ελληνική οικονομία. Το ερώτημα είναι γιατί ; Γιατί αυτή η επιμονή στον ψυχωτικό ευρωμαζοχισμό της καταστροφής ;

Η απλοϊκή προσέγγιση στο όλο θέμα είναι ότι, για να προτείνει κάτι τέτοιο ο Σόϊμπλε δεν μπορεί παρά να είναι βλαπτικό για τη χώρα μας, με δεδομένη την όλη πολιτεία και τη στάση του ανδρός. Θα πρέπει όμως να αναρωτηθούμε γιατί κάνει αυτήν την πρόταση ο θεωρούμενος για την Ελλάδα «κακός» Λύκος. Και αν δεν υποκρύπτει κάτι άλλο βλαπτικό, αν και κατά πόσο μας συμφέρει. Η αλήθεια είναι ότι, ο Βόλφαγκ Σόϊμπλε δεν ενδιαφέρεται φυσικά για την Ελλάδα. Όπως έχει αναφερθεί και αλλού στο παρόν κείμενο, κύριο μέλημά του είναι η δημιουργία μιας ισχυρής ευρωγερμανικής ζώνης με αυστηρούς κανόνες και υπερτιμημένο νόμισμα, ώστε να υπάρξει η απόλυτη κυριαρχία του Βερολίνου. Στα σχέδιά του αυτά, δε χωράει σήμερα η χώρα μας. Αν ανατρέψει τους αυστηρούς κανόνες της γερμανικής ευρωζώνης για την Ελλάδα, τότε θα πρέπει να κάνει το ίδιο για την Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και την ίδια τη Γαλλία. Ποιος εχέφρων και λογικός άνθρωπος μπορεί να απορρίψει την πρόταση για φιλικό προσωρινό ή μόνιμο Grexit, βοήθεια από την ΕΕ που ανοίγει το δρόμο για ορθοπόδηση της χώρας . Και αντίθετα να αποδέχεται  τις καταστροφικές υφεσιακές ρυθμίσεις της απέραντης φτωχοποίησης και υποτέλειας που προβλέπει το τρίτο μνημόνιο μέσα στην ευρωζώνη; Γιατί άραγε τόση απέραντη, ατεκμηρίωτη, μαζοχιστική ευρωλαγνεία; Η απάντηση είναι πολύ δυσάρεστη. Γιατί απλούστατα, αυτό υπέδειξαν οι ΗΠΑ στις οποίες έχει προσκολληθεί με πρωτοφανή δουλικότητα η σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ΗΠΑ, ενώ θέλουν τη Γερμανία ως ισχυρό ανάχωμα απέναντι στη Ρωσική αρκούδα, δεν επιθυμούν  την γιγάντωσή της σε βαθμό που θα αμφισβητηθεί η υπερκυριαρχία της Ουάσιγκτον στη δύση και διεθνώς. Και φυσικά σε καμιά περίπτωση δε θα ήθελαν να υποκατασταθεί το δολάριο ως αποθεματικό και ανταλλαγματικό νόμισμα στις διεθνείς συναλλαγές από το ευρώ.

Εδώ βρίσκεται το μυστικό της μέχρι υστερίας εμμονής των ΗΠΑ, για την παραμονή μας στο ευρώ. Και έτσι οι δανειστές  συνεχίζουν να παίζουν μουσική και εμείς να χορεύουμε στο ρυθμό της.