Γιατί θα ήταν καλύτερα να είχαμε μπει στο ευρώ με αναλογία ευρώ/δραχμής 1/700 αντί για 1/340,5

Διάφοροι σχολιαστές αναρωτιούνται ή και μας επιτίθενται γιατί έχουμε αναφέρει πως θα ήταν προτιμότερο να είχαμε μπει στην ευρωζώνη το 2002 με αναλογία ευρώ/δραχμής 1/700 αντί για 1/340,5 όπως καθιερώθηκε με παιάνες και θριαμβολογίες από την κυβέρνηση Σημίτη ύστερα από εισήγηση της πονηρής Goldman Sachs. Φυσικά προτιμότερο θα ήταν να μην είχαμε ποτέ υιοθετήσει το ευρώ, το οποίο τώρα όσο ποτέ άλλοτε είναι φανερό και αναγκαίο να εγκαταλείψουμε, ακόμα και αν είναι αναγκαίο για πολιτικούς και κατ’ επέκταση κυρίως λόγους να υιοθετηθεί το διπλό νόμισμα.

Αλλά ας έρθουμε στο αρχικό θέμα. Είναι γεγονός ότι με αναλογία ευρώ/δραχμής 1/700, ένας μισθός 136.000 παλαιών δραχμών θα γινόταν 194,29 ευρώ, ενώ με αναλογία ευρώ/δραχμής 1/340,5 έγινε 399,41. Όμως, με την αναλογία 1/700, θα είχε συγκρατηθεί η εκτίναξη των τιμών των προϊόντων και

υπηρεσιών στα ύψη όπως έγινε με την αναλογία ευρώ/δραχμής 1/340,5, η οποία οδήγησε απότομα σε τεράστιο εσωτερικό πληθωρισμό αμέσως μετά την ένταξή μας στην ευρωζώνη. Οι εξωφρενικές αυτές αρχικές αυξήσεις των τιμών, ενισχύθηκαν καταλυτικά από το λεγόμενο φανόμενο στα οικονομικά των "πληθωριστικών προσδοκιών". Αλλά και από τη στρογγυλοποίηση των τιμών προς τα επάνω, αφού στην πράξη οι υποδιαιρέσεις του ευρώ σε λεπτά κλπ, προστεθηκαν στην ανώτερη τιμή κάθε προϊόντος.

Και ενώ οι τιμές συνέχισαν την ανηφόρα στην αρχική περίοδο της πλαστής ευημερίας μέσα στην ευρωζώνη της περιόδου 2002-2007, οι μισθοί, οι συντάξεις τα εισοδήματα γενικότερα παρέμεναν καθηλωμένα.Και έπεσαν στα Τάρταρα με την εσωτερική υποτίμηση μετά την κρίση του 2008. Η περιοριστική εισοδηματική πολιτική και η έλλειψη ρευστότητας που επέβαλλε η ευρωζώνη, συρρίκνωσαν δραματικά την αγοραστική δύναμη των πολιτών, με αντίστοιχες αρνητικές επιπτώσεις στην εσωτερική ζήτηση. Και οδήγησαν σε πρωτοφανή διόγκωση της ανεργίας σε επίπεδα του 26% και πτώση των εισοδημάτων και του ΑΕΠ κατά το 1/3 περίπου από το 2002, την περίοδο δηλ. πριν την ένταξή μας στο ευρώ.

Το μόνο που ευνοήθηκε ήταν οι εισαγωγές σε βάρος των εξαγωγών της χώρας και αυτό φυσικά χειροτέρευσε τη διεθνή αναταγωνιστικότητα και την απόδοση της ελληνικής οικονομίας της. Έτσι, φτάσαμε στη σημερινή κατάντια από την οποία δεν υπάρχει άλλη λύση από την έξοδο από την καταστροφική ευρωζώνη. Η έξοδος αυτή δε χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα ηρωική όπως προτείνουν ορισμένοι άσφαιροι θερμοκέφαλοι αγνοώντας τις διεθνείς γεωπολιτικές ισορροπίες, με συνέπεια να παραμένουμε επ’ αόριστο στον ευρωζωνικό τάφο.

Σε ένα έχουν δίκιο ορισμένοι καλοί στα απλά μαθηματικά αλλά μπερδεμένοι στα οικονομικά «ηρωικοί» αλλά χωρίς προτάσεις αναλυτές και σχολιαστές που επιμένουν στην υψηλή ισοτιμία της δραχμής προς το ευρώ με την ένταξή μας  ή και τώρα με την πολύ πιθανή αποχώρησή μας από την ευρωζώνη. Ότι το θέμα των ισοτιμιών είναι τόσο πολύπλοκο που ίσως είναι προτιμότερο να το αποφεύγουμε, εκτός και αν προσφεύγουμε σε βαθύτερες και εκτενέστερες αναλύσεις που όμως δε διαβάζονται ή τις καταλαβαίνουν ελάχιστοι.