O Πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογκάν
έχει ψηλώσει ή νομίζει ότι έχει ψηλώσει πολύ, που στο τέλος δε θα βρει σκάλα για να κατέβει. Με την ακραία
εριστική και προς όλους επιθετική πορεία του, τελικά θα οδηγήσει την Τουρκία
στην καταστροφή και σε διαμελισμό.
Τα τελευταία χρόνια κατάφερε να συγκρουστεί σχεδόν με όλους. Αντιπαρατέθηκε σφόδρα με το Ισραήλ αλλά και με τη Ρωσία, φτάνοντας στο σημείο να καταρρίψει αεροπλάνο της, χωρίς να εκφράσει την ελάχιστη απολογητική κουβέντα. Εκτός από την αντιπαράθεση του με τη σημερινή ηγεσία της Αιγύπτου, οι αρχηγικές εμμονές του για το Μουσουλμανικό κόσμο,ενοχλούν τις χώρες του κόλπου και ειδικότερα τη Σαουδική Αραβία.
Με το Σιιτικό Ιράν βρίσκεται σε αντιπαράθεση αφού, εκτός των άλλων, βρίσκεται πίσω από το Σουνιτικό ISIS που μακελεύει τη Συρία και το Ιράκ. Για το Συρία φυσικά είναι ο απόλυτος εχθρός που θα τον βρει μπροστά του όταν τερματιστεί η υποκινούμενη από τον ίδιο και τη δύση εκστρατεία ενάντια στον Άσαντ. Στο εσωτερικό της χώρας του καταπιέζει τους Κούρδους και κάθε δημοκρατική φωνή.
Με την όλη στάση του, κατάφερε να ενοχλήσει σφόδρα τους φίλους του στις ΗΠΑ, σε σημείο που ο Πρόεδρος Ομπάμα δεν τον δέχτηκε όταν πρόσφατα επισκέφτηκε την Ουάσιγτον. Αλλά το τελευταίο μεγάλο του «κατόρθωμα» είναι η κορύφωση της σύγκρουσής του με τους ιστορικά παραδοσιακούς υποστηρικτές της Τουρκίας, τους Γερμανούς.
Με αφορμή την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από το Γερμανικό Κοινοβούλιο, ο νεο-Σουλτάνος εξαπέλυσε μύδρους κατά της Γερμανίας και απέσυρε τον πρέσβη της. Ε αυτό μοιάζει με τη σταγόνα που ξεχυλίζει το ποτήρι. Και το άδειασμα του ποτήριού είναι λογικό να έρθει, εκτός και αν ο Σουλτάνος αλλάξει στάση, κάτι το οποίο είναι μάλλον απίθανο λόγω και του ίδιου του χαρακτήρα.
Τα τελευταία χρόνια κατάφερε να συγκρουστεί σχεδόν με όλους. Αντιπαρατέθηκε σφόδρα με το Ισραήλ αλλά και με τη Ρωσία, φτάνοντας στο σημείο να καταρρίψει αεροπλάνο της, χωρίς να εκφράσει την ελάχιστη απολογητική κουβέντα. Εκτός από την αντιπαράθεση του με τη σημερινή ηγεσία της Αιγύπτου, οι αρχηγικές εμμονές του για το Μουσουλμανικό κόσμο,ενοχλούν τις χώρες του κόλπου και ειδικότερα τη Σαουδική Αραβία.
Με το Σιιτικό Ιράν βρίσκεται σε αντιπαράθεση αφού, εκτός των άλλων, βρίσκεται πίσω από το Σουνιτικό ISIS που μακελεύει τη Συρία και το Ιράκ. Για το Συρία φυσικά είναι ο απόλυτος εχθρός που θα τον βρει μπροστά του όταν τερματιστεί η υποκινούμενη από τον ίδιο και τη δύση εκστρατεία ενάντια στον Άσαντ. Στο εσωτερικό της χώρας του καταπιέζει τους Κούρδους και κάθε δημοκρατική φωνή.
Με την όλη στάση του, κατάφερε να ενοχλήσει σφόδρα τους φίλους του στις ΗΠΑ, σε σημείο που ο Πρόεδρος Ομπάμα δεν τον δέχτηκε όταν πρόσφατα επισκέφτηκε την Ουάσιγτον. Αλλά το τελευταίο μεγάλο του «κατόρθωμα» είναι η κορύφωση της σύγκρουσής του με τους ιστορικά παραδοσιακούς υποστηρικτές της Τουρκίας, τους Γερμανούς.
Με αφορμή την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από το Γερμανικό Κοινοβούλιο, ο νεο-Σουλτάνος εξαπέλυσε μύδρους κατά της Γερμανίας και απέσυρε τον πρέσβη της. Ε αυτό μοιάζει με τη σταγόνα που ξεχυλίζει το ποτήρι. Και το άδειασμα του ποτήριού είναι λογικό να έρθει, εκτός και αν ο Σουλτάνος αλλάξει στάση, κάτι το οποίο είναι μάλλον απίθανο λόγω και του ίδιου του χαρακτήρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου