‘Ώρες επώδυνης ευθύνης και ελπίδας : καιρός για έξοδο από το ευρώ

Οχτώ χρόνια μέσα στη θύελλα της ευρωτραγωδίας, τώρα πια είναι περισσότερο από φανερό ότι, υπάρχουν δύο μόνο καθαρές πολιτικές θέσεις. Η μία είναι αυτή που υποστηρίζει την παραμονή στην Ευρωζώνη. Και η άλλη την επιστροφή στη δραχμή. Η πρώτη είναι αλληλένδετη με το Μνημόνιο, αφού μόνο αν το δεχτούμε θα μας  χορηγήσουν-δανείσουν ευρώ  για να πληρώσουμε  τις συντάξεις, τους μισθούς, τα χρέη, τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις μας. Η ρητορικού τύπου άρνηση στο Μνημόνιο χωρίς καθαρή εναλλακτική πρόταση, είναι  ανέξοδη  και ανεύθυνη αντιπολίτευση. Το ΔΝΤ, η Τρόικα, η Άγκελα Μέρκελ,  δεν πρόκειται να μας δώσουν δεκάρα αν δε γονατίσουμε και υποθηκεύσουμε τη χώρα. Η άρνηση στο Μνημόνιο οδηγεί σε μία  μόνο λύση. Να σταθούμε στα πόδια μας και να

γυρίσουμε στο εθνικό μας νόμισμα, ώστε να έχουμε τον έλεγχο της οικονομικής κυριαρχίας της χώρας, και να αναστήσουμε την ανταγωνιστικότητα της. Όπως θα έλεγε  και  ο παμπόνηρος μεγαλοτραπεζίτης Ρότσιλντ « δώστε μου εμένα τη διαχείριση του νομίσματος και αφήστε τους άλλους να φτιάχνουν νόμους ! ».

Η τρομολαγνία ενάντια στη δραχμή

Η Τρόικα  δε μας πετάει έξω από την ευρωζώνη, γιατί προφανώς δε τη συμφέρει, τουλάχιστον για την ώρα, πριν υποθηκεύσει όλη τη χώρα. Το κυρίαρχο εδώ πολιτικοδημοσιογραφικό κατεστημένο, πειθήνιο στα Τροικανά κελεύσματα, τρομοκρατεί τους φοβισμένους πολίτες  με έωλα επιχειρήματα του τύπου ότι, δε θα έχουμε τρόφιμα,φάρμακα κλπ.. Εξορκίζει την επιστροφή στη δραχμή  ως τον Εξαποδώ που θα μας γυρίσει στο Μεσαίωνα. Μόνιμα, αντιπαρέρχεται  το γεγονός ότι, ενώ η ένταξή μας στην Ευρωζώνη  το 2002 έγινε για να στηριχθεί και να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. 

Τα τελευταία εκατό χρόνια με τη δραχμή, ουδέποτε ζήσαμε παρόμοια τραγωδία όπως η σημερινή. Ασφαλώς και μέρος της ευθύνης οφείλεται στο άθλιο πελατειακό μας σύστημα και το ξεχαρβάλωμα των δημόσιων οικονομικών από ανεύθυνες ηγεσίες των τελευταίων είκοσι χρόνων, που πρέπει κάποτε να λογοδοτήσουν. Αλλά η σημερινή ελληνική τραγωδία έχει πλήξει όλες τις περιφερειακές οικονομίες και ειδικότερα τα PIGS ( Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα, Ισπανία), οι οποίες έχουν καταρρεύσει αμέσως μετά την ένταξή τους στην ευρωζώνη. Μια ματιά στην πορεία του ισοζυγίου των πληρωμών τους, αποδεικνύει αυτή τη  διαπίστωση. ( βλ. European Central Bank, Harmonized real exchange rates). Και ενώ οι  περισσότερες χώρες μέσα στην ευρωζώνη έχουν καταρρεύσει, δε συμβαίνει το ίδιο με όσες είναι απ’ έξω, αλλά  και για όσες βρίσκονται εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι Γερμανοί εξάγουν...λάδι στην Ελλάδα

Λόγω των υψηλών του  ισοτιμιών που επιβάλλονται σαδιστικά από το όργανο της κα Μέρκελ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ευρώ ευνοεί κυρίως τη Γερμανία την Ολλανδία, τη Φιλανδία, οι οποίες παράγουν ολιγοπωλιακά τεχνολογικά προϊόντα υψηλής υπεραξίας και ανταγωνίζονται με επίσης σκληρά νομίσματα όπως το δολάριο των ΗΠΑ και το Γιέν της Ιαπωνίας. (Η Κίνα  με τη χαμηλή ισοτιμία του Γουάν έχει σήμερα σωρευτικό πλεόνασμα πάνω από 3,5 τρις). Η Ελλάδα, με κυρίως τουριστική και γεωργική κατεύθυνση, ανταγωνίζεται άλλες με μαλακά νομίσματα, δηλ. με χαμηλές ισοτιμίες. Το δωμάτιο ενός ελληνικού ξενοδοχείου και τα αγροτικά μας προϊόντα, στοιχίζουν περίπου τα διπλάσια από ότι στην Τουρκία, την Αίγυπτο τη Βουλγαρία αντίστοιχα. Οι Ολλανδοί βαφτίζουν Ευρωπαϊκές τις ντομάτες  -και όχι μόνο-που εισάγουν από το Μαρόκο και τις εξάγουν σε εμάς. Οι Γερμανοί κάνουν το ίδιο και μας εξάγουν...λάδι !  

Τα ελληνικά ναυπηγεία, τα μεγαλύτερα της Μεσογείου, τιμωρούνται γιατί δεν τήρησαν κάποιες Κοινοτικές οδηγίες και τους απαγορεύεται να δεχτούν παραγγελίες από οποιονδήποτε, εκτός από το ελληνικό πολεμικό ναυτικό. Πάνω απο 120 δις ευρώ έχουν στοιχίσει οι εισαγωγές πολεμικού υλικού από τη δύση, μεταξύ των οποίων και τα γερμανικά υποβρύχια που γέρνουν. Την ίδια ώρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εγγυάται τα ανατολικά μας σύνορα από την Τουρκία, μια σύμμαχο χώρα στο ΝΑΤΟ, όπου είμαστε από τα πέντε μόνο μέλη που πληρώνουμε στο ακέραιο τις οικονομικές μας υποχρεώσεις.  Την ίδια ώρα, τα καλύτερα ελληνόπουλα δραπετεύουν στο εξωτερικό σε αναζήτηση μιας θέσης στον ήλιο.  Οι Κοινοτικές επιδοτήσεις λιμνάζουν και όχι μόνο από την υπαρκτή δική μας ανικανότητα που διόγκωσε το φαινόμενο των κηπουρών-Υπουργών, οι οποίοι  ανέλαβαν «στρατηγοί» σε πολεμική περίοδο. Τα επιτόκια δανεισμού της χώρας μας έχουν φτάσει σε εξοντωτικά επίπεδα, τα spreads σε ιλιγγιώδη ύψη και η Γερμανία, (που αρνείται να μας καταβάλλει τις πολεμικές αποζημιώσεις ύψους 160 δις ευρώ, χωρίς τους τόκους), μαζεύει όλο το χρήμα των διεθνών καταθετών ακόμα και με αρνητικά επιτόκια, αφού είναι και η πλέον ασφαλής οικονομία-Τράπεζα. Και το εμπορικό της πλεόνασμα ξεπέρασε τα 160 δες. Ευρώ.

Η «συμμορία του ευρώ»

Με το σκληρό ευρώ, το συγκεκαλυμμένο αυτό μάρκο και την οικονομία μας σε ελεύθερη πτώση, είναι γελοίο να πιστεύουμε ότι  θα γίνουμε  ανταγωνιστικοί και θα ανακάμψουμε.  Πόσες ακόμα εσωτερικές υποτιμήσεις, πόση περισσότερη φτώχεια, ανεργία, απελπισία, δυστυχία μπορεί να αντέξει η δύσμοιρη χώρα ; Η αδυναμία ελέγχου του νομίσματος μιας περιφερειακής οικονομίας,  η αδυναμία υποτίμησης του, την αφοπλίζει αφού βρίσκεται σε διαφορετική παραγωγική και νομισματική ζώνη και την καθιστά υποχείρια  στο διεθνή ανταγωνισμό, στις κυρίαρχες αγορές, στους κερδοσκόπους και στους πονηρούς Γερμανούς. Αντί να εκδώσουμε χρήμα- με σύνεση και φειδώ βέβαια- για να πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, απλώνουμε το χέρι ως κακόμοιροι επαίτες για να μας δανείσει η φοβερή Τρόικα με επαίσχυντους όρους χώρας-αποικίας. 

Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των δανείων κατευθύνεται σε  παλαιότερα χρέη, τα οποία γιγαντώνονται συνεχώς, ως ένας δολοφονικός φαύλος κύκλος. Από τις περίπου 250 χώρες που υπάρχουν στον κόσμο, οι 220 έχουν δικό τους νόμισμα και οι περισσότερες αναπτύσσονται πολύ καλύτερα απο την ευρώπληκτη Ελλάδα. Υπενθυμίζεται ότι η απογείωση της ελληνικής οικονομίας έγινε από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, όταν ο «δεξιός» Σπύρος Μαρκεζίνης έκοψε την ισοτιμία της τότε δραχμής με το δολάριο στη μέση. Σε όλο το φάσμα των διεθνών συζητήσεων, από τα αριστερά έως τα δεξιά, διαπρεπείς οικονομολόγοι και πολιτικοί με πιο πρόσφατη την περίπτωση του Ντόναλντ Τράμπ, βλέπουν την αναγκαιότητα εξόδου από την ευρωζώνη. Αλλά εδώ το κατεστημένο μιλά για τη «συμμορία της δραχμής». Ενώ μία είναι η μεγάλη συμμορία, αυτή της «συμμορία του ευρώ».

Ώρες επώδυνης ευθύνης

Η επιστροφή στη δραχμή, είναι ο δρόμος της επώδυνης ευθύνης με προοπτική ανάστασης. Ενώ η παραμονή στην ευρωζώνη σηματοδοτεί την ανακύκλωση της δυστυχίας και της εθνικής ταπείνωσης. Η Γερμανία που επιμένει στο σκληρό ευρώ, που δεν μας καταβάλει τα πολεμικά δάνεια και αποζημιώσεις ύστερα από το αιματοκύλισμα της χώρας μας και της Ευρώπης,  θέλει να μας μεταβάλει σε αποικία της.  Ας σκεφτούν τις τεράστιες ευθύνες τους αυτοί που διαφεντεύουν τη χώρα. Και οι ζαλισμένοι ή παράλογοι  επικριτές τους, από τα δεξιά και κυρίως από τα αριστερά, πρέπει να καταλάβουν ότι  δεν μπορεί να αντιτίθενται στο Μνημόνιο και την ίδια ώρα να επαιτούμε νέα δάνεια σε ευρώ. Αυτό είναι ανεύθυνη ρητορεία που θυμίζει την Καραγκιόζειο ρήση : «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου». Αυτοί οι εξυπνακισμοί όμως, δεν περνάνε με την κυρία Μέρκελ απέναντι. Η επιστροφή στη δραχμή συζητιέται ευρύτατα ως η πλέον σωστή λύση διεθνώς. Στο εσωτερικό της χώρας,  μέσα στο σημερινό καθεστώς της μαζικής τρομοκρατίας ενάντια στη δραχμή και με περίπου φίμωση της αντίθετης άποψης, η πλειοψηφία πλέον του ελληνικού λαού βλέπει αυτή την προοπτική ως  τη μοναδική λύση. Και όλο και περισσότεροι συμφωνούν.  Γι’ αυτό, τώρα είναι η ώρα της επώδυνης ευθύνης και της ελπίδας. Δεν αρκούν οι αδιέξοδες διαμαρτυρίες ενάντια στο Μνημόνιο, χωρίς πολιτική κατεύθυνση και σχεδιασμό σεναρίου εξόδου από το ευρώ. Καιρός είναι να υπάρξει μια πολιτική κίνηση που θα υποστηρίζει αυτές τις καθαρές θέσεις, θα σαρώσει την αδιέξοδη σημερινή πραγματικότητα  και θα φέρει πίσω την αυτοπεποίθηση και  την ελπίδα στη  χώρα.

Τι κάνουμε

Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, η μόνη καθαρή λύση είναι, η ελεγχόμενη πτώχευση με κούρεμα  του χρέους. με περίοδο χάριτος 3 ετών για την αρχή αποπληρωμής του υπόλοιπου, με διεύρυνση της περιόδου συνολικής αποπληρωμής και με έξοδο από το ευρώ. Η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί και μπορεί να κατευθυνθεί σε επίπεδα λογικής ισοτιμίας με καλάθι νομισμάτων που θα περιέχουν το Ευρώ, το Δολάριο, το Γουάν, το Γιέν και άλλων νομισμάτων από ανταγωνιστικές μας χώρες. Γεγονός είναι ότι, οι πρωτόγνωρες διεθνώς πρακτικές της εφεδρείας, των απολύσεων, της υπερβολικής συμπίεσης των εισοδημάτων, των τραγικών διαστάσεων της ανεργίας, εκτός από απάνθρωπες είναι και αντιοικονομικές γιατί οδηγούν σε συρρίκνωση της εσωτερικής ζήτησης και σε κοινωνικές συγκρούσεις με τραγικές  κοινωνικοοικονομικές συνέπειες. 

Παράλληλα, αναγκαίο είναι το νοικοκύρεμα της οικονομίας, η περιστολή  των δημόσιων δαπανών, η ορθολογικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, η πάταξη της διαφθοράς, της ατιμωρησίας, της γραφειοκρατίας, της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής. Όπως και η ενεργός αναπτυξιακή πολιτική, με στήριξη των υγιών βιομηχανικών και κατασκευαστικών μονάδων, καθώς και η προώθηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας στην εναλλακτική ενέργεια, στον ορυκτό πλούτο, τον ποιοτικό και θαλάσσιο τουρισμό, τις σύγχρονες, τις εναλλακτικές και θερμοκηπευτικές καλλιέργειες, την ιχθυοκαλλιέργεια, τη βιομηχανία τροφίμων και λιπασμάτων, των αμυντικών προϊόντων, των ναυπηγείων, τη φαρμακοβιομηχανία, τις μεταφορές και logistics, τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες  τις νέες τεχνολογίες, την έρευνα και την καινοτομία. Αλλά για όλα αυτά, θα πρέπει η χώρα να κυβερνάται με την αίσθηση του μέτρου και του δικαίου, με αποτελεσματικότητα, ικανότητα και εντιμότητα από τους άριστους και όχι τους αρεστούς.