Παρακολούθησα για πρώτη φορά την παγκοσμιοποιητική σούπα της
Eurovision για το χατίρι της κόρης μου, η οποία δυστυχώς εθίζεται όπως όλοι οι νεαροί έφηβοι, στους κυρίαρχους διεθνώς παγκοσμιοποιημένους,
αγγλόφωνους, ακανόνιστους, ήχους που
αποκαλούνται μουσική. Βέβαια, κρατούσε μια ελληνική σημαία στα χέρια της έτοιμη να
χειροκροτήσει την ελληνική συμμετοχή, από τη συμπαθή κατά τα άλλα Ντέμη, της
οποία το τραγούδι έχει σχέση με την
τεράστια ελληνική μουσική παράδοση, όσο ο
φάντης με το ρετσινόλαδο.
Με πολύ ευχάριστη έκπληξη είδα να κερδίζει θριαμβευτικά το Amar Pelos Dois του συμπαθούς νεαρού Salvador Sobral. Πρόκειται για ένα
«παλιομοδίτικο» τραγούδι στην Πορτογαλική γλώσσα, αντιεμπορικό και εντελώς
αντίθετο με τα σύγχρονα διεθνή πρότυπα, γραμμένο πάνω στη σύγχρονη παράδοση των
υπέροχων fados από μια χώρα που δεν
έχει ποτέ κερδίσει στην Eurovision.
Kαί χάρηκα επίσης όταν άκουσα τον Salvador
Η Ελλάδα πάτωσε με το άχρωμο, άγευστο και κλασσικά
παγκοσμιοποιημένο αγγλόφωνο τραγούδι με τον «πρωτότυπο» τίτλο «This is love» που έστειλε η ΕΡΤ,
επικεφαλής της οποίας είναι ένας σπουδαίος Έλληνας τραγουδοποιός, ο Διονύσης
Τσακνής! Το ίδιο και η Κύπρος με τραγούδι που έγραψε ένας συνθέτης από τη
Νορβηγία, μια χώρα που όπως και οι άλλες Σκανδιναβικές χώρες, έχουν απωλέσει
εντελώς την εθνική μουσική τους ταυτότητα. Η Γερμανία, όπως πάντα όταν
εμφανίζεται στην Eurovision,
κατέκτησε μία από τις δύο τελευταίες θέσεις, αναδεικνύοντας την αντιπάθεια που
τρέφουν για αυτήν όλοι οι Ευρωπαϊκοί λαοί.
Ύστερα από τα παραπάνω αλλά και πολλά άλλα σημαντικά δείγματα στη διεθνή πολιτική
και πολιτιστική σκηνή, ίσως δε θα ήταν υπερβολή να θεωρήσουμε ότι, η
παγκοσμιοποίηση του κιμά δείχνει σημάδια κόπωσης. Για να αποδειχτεί και στο
σήμερα η θεωρία του Vico για τους
κύκλους που κάνει η ιστορία. Και η κλασική ρήση ότι «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου