Τώρα όσο ποτέ είναι αναγκαία και εφικτή η μετάβαση στη δραχμή με πολιτική της εκπροσώπηση

Το 2018 ανατέλλει με ελπίδες ανατροπής της ευρωμνημονιακή κατοχής. Στο δημοψήφισμα του 2015 το 62%του ελληνικού λαού ψήφισε «όχι πάση θυσία στο ευρώ». Αλλά οι καθεστωτικοί κυβερνώντες με τη συμπαιγνία της κοινοβουλετικής  αντιπολίτευσης μετέτρεψαν το όχι σε ναι. Από το 2015 μέχρι σήμερα, η οικονομική κατάσταση της χώρας μας χειροτερεύει.συνεχώς. Η μεσαία τάξη εξοντώνεται. Οι Ελληνικές επιχειρήσεις καταστρέφονται. Ο κόσμος υποφέρει απο συνεχόμενη φτωχοποίησης. Σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις σχετικά με το ευρώ, φανερές ή μυστικές, η  πλειοψηφία των ερωτηθέντων τοποθετούνται αρνητικά ενάντια στην ένταξή μας στην ευρωζώνη. Οι τελευταίες  δημοσκοπήσεις, που έχουν δημοσιευθεί πριν από το
καλοκαίρι του 2017, της ALCO, Public Issue,MRB, δίνουν περίπου πλειοψηφικό ποσοστό στους υποστηρικτές του εθνικού νομίσματος. Ακόμα μεγαλύτερη-συντριπτική  πλειοψηφία υπέρ του εθνικού νομίσματος δίνουν όλες οι διαδικτιακές δημοσκοπήσεις για το ίδιο θέμα, οι οποίες αν και δεν στηρίζονται σε επιστημονικές βάσεις, δείχνουν μια συγκεκριμένη τάση. Και αυτό όταν, η σχετική συζήτηση για το ευρώ και τη δραχμή είναι εντελώς απαγορευμένη στα συστημικά κεντρικά τηλεοπτικά κανάλια.

Στο τελευταίο ευρωβαρόμετρο που διενεργείται με ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ( Ιούλιος 2017),  το 59-60% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι ήταν λάθος η ένταξή μας στο ευρώ. Στην ίδια δημοσκόπηση του ευρωβαρόμετρου, το 18% τοποθετείται υπέρ της άμεσης εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Αυτό το ποσοστό αποτελεί  ισχυρό πυρήνα για τη δημιουργία μιας σοβαρής πατριωτικής και δημοκρατικής κίνησης για την αντιπαράθεση με αξιόμαχες προοπτικές απέναντι στα ευρωμνημονιακά κόμματα που έχουν καθυποτάξει τη χώρα μας στην ευρωζωνική καταστροφή.

Οι συστημικοί υποστηρικτές του ευρώ έχουν σήμερα περισσότερο ή λιγότερο  εγκαταλείψει τα παλαιότερα παιδαριώδη επιχειρήματά τους  ότι, άν επιστρέψουμε στη δραχμή δε θα έχουμε τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα, θα πέσουμε στα βράχια κλπ. Όλες αυτές οι γελοιότητες έχουν πλέον απομυθοποιηθεί  από την ίδια τη ζωή, αφού τώρα μέσα την ευρωκόλαση βιώνουμε όλα τα παραπάνω και όχι μόνο. Το «ψέκασμα» που γίνεται από τα κατοχικά ΜΜΕ, γίνεται  ολοένα και λιγότερα πειστικό από την ίδια την πραγματικότητα αλλά και από τη δική μας, όπως και άλλων, ισχυρή αντίθετη επιχειρηματολογία που στηρίζεται σε στοιχεία και στατιστικά δεδομένα, όσο και αν αποκρύπτεται στο δημόσιο διάλογο από την κοινή γνώμη.

Το τελευταίο οχυρό των επιχειρημάτων της "συμμορίας του ευρώ" είναι ότι," ίσως να ήταν λάθος που μπήκαμε στο ευρώ αλλά τώρα είναι αργά για να βγούμε".Πρόκειται για άλλη μια κορυφαία ανοησία. Τώρα όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία και εφικτή η έξοδος από την ευρωζώνη. Ύστερα από τα τελευταία  εννέα χρόνια συνεχόμενης  εξαθλίωσης, έχουμε δει και νιώσει πολύ καλά τι σημαίνει η παραμονή μέσα στην ευρωκόλαση και καμιά αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρχει για το αντίθετο. 

Ούτε φυσικά είναι δυνατόν να επιβιώσει η χώρα μας, όπως και οποιαδήποτε άλλη, με ένα συνεχώς διογκούμενο χρέος που μας επιβάλλει να καταβάλουμε στους δανειστές ετήσιο πλεόνασμα του προϋπολογισμού 3,5% του ΑΕΠ και επιπλέον 15%-20% από την υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της χώρας. Η ανάπτυξη δεν έρχεται με αντιαναπυξιακά μέτρα, με ύφεση και ακραία  λιτότητα. Η φτώχεια φέρνει μεγαλύτερη φτώχεια. 

Το επιχείρημα ότι με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις θα μπορέσουμε να συνέλθουμε, να βγούμε στις αγορές και ανατάξουμε τη χώρα, δεν είναι παρά ένα γελοίο παραμύθι για μικρά παιδιά. Μελέτες του ίδιου του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ, αποδεικνύουν ότι, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν μπορεί να επιφέρουν, στην καλύτερη περίπτωση, ανάπτυξη άνω του 1-1,5% ετησίως. Και είναι πιθανό, σε περιόδους ύφεσης της οικονομίας να έχουν  ακόμα και αρνητικές συνέπειες σε περιόδους ύφεσης της οικονομίας. (*Βλ. σχετική υποσημείωση εδώ).

Οι εκλογές στην Ιταλία στις 4 Μαρτίου 2018, με τα ¾ του εκεί εκλογικού σώματος να υποστηρίζουν κόμματα ενάντια στο ευρώ, προϊδεάζουν για μεγάλες ανατροπές απέναντι στο Γερμανικό και Νεοταξίτικο οικοδόμημα της ευρωζώνης. Το αναμενόμενο φυσικό επακόλουθο των παραπάνω διαπιστώσεων είναι ότι, δεν μπορεί να μην υπάρξει μια κεντρική σοβαρή πολιτική εκπροσώπηση με πατριωτικές και δημοκρατικές θέσεις η οποία θα εκπροσωπεί αυτό το τεράστιο λαϊκό ρεύμα που εκφράζει το εθνικό νόμισμα. Η ανατροπή φαίνεται αδύνατη στην αρχή μέχρι να γίνει πράξη.
.............................................................................

* Μελέτες του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που μπορούν να επιφέρουν ανάπτυξη 1-1,5% ή να έχουν και αρνητικό αποτέλεσμα σε περιόδους ύφεσης

·         Anderson, Derek, Ben Hunt, and Stephen Snudden, (2014). “Fiscal Consolidation in the Euro Area: How Much Can Structural Reforms Ease the Pain?” IMF Working Paper. No. 13/211 International Monetary Fund).

·         Bouis, R., Orsetta C., Lilas D, Romain D., Aleksandra Z., (2012), “How Quickly Does Structural Reform Pay Off? IZA Journal of Labor Policy, 1:12.

·         Eggertsson, Gauti, Andrea Ferrero, and Andrea Raffo (2014). “Can Structural Reforms Help Europe?” Journal of Monetary Economics, Vol. 61, pp.2–22.

·         Pothier, D.(2014).Structural reforms in the eurozone.DIW Roundop,Politics in Focus

·         Rodrick, D.(2015a).The elusive promise of structural reforms https://www.project-syndicate.org/./greece-structural-reforms…

·         Rodrik,D.(2015b).Structural reforms and Greece : Lessons from other countries. Athens, Oct. www.inerpost.gr

·         Rose – Bordon, A., Ebeke Ch.and Shirono,K.(2016).When Do Structural Reforms Work? On the Role of the Business Cycle and Macroeconomic Policies. International Monetary Fund working paper