Ο Γιώργος Γεννηματάς ακολούθησε την σύντροφό του Κάκια στο μεγάλο ταξίδι στους ουρανούς πολύ πρόωρα. Ο θάνατός του, όπως και αυτός της Κάκιας, ήταν οδυνηρός για τους οικείους τους, τους φίλους τους και τους πολλούς απλούς πολίτες που είχαν εναποθέσει στον Γιώργο Γενηματά τις ελπίδες τους για την ομαλή συνέχεια και ανόρθωση της χώρας. Αυτή η μεγάλη απώλεια ήταν καθοριστική για τις μετέπειτα ιστορικές εξελίξεις, αφού ο Γιώργος ήταν βέβαιο ότι, αν δεν κοβόταν πρόωρα το νήμα της ζωής του, θα αναλάμβανε τα ηνία του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ. Αντ' αυτού είχαμε τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος μας έβαλε στις ράγες της καταστροφής.
Η σημερινή Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ Φώφη Γενηματά, κόρη του Γιώργου και της Κάκιας, έκανε αυτές τις μέρες μια ιδιαίτερα συγκινητική ανάρτηση στη σελίδα της στο facebook για τη μητέρα της, με αφορμή τον θάνατό της πριν από 26 χρόνια. Την προσυπογράφω γιατί είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίζω τον Γιώργο και την Κάκια πολύ καλά και να είμαι φίλος τους.Με πολύ λίγα μεστά και τρυφερά λόγια, η Φώφη περιγράφει αυτό που όλοι οι φίλοι τους θυμόμαστε πως ήταν η Κάκια. Γενναία,τρυφερή,ανθρώπινη, το τέλειο ταίρι και η κρυφή δύναμη του Γιώργου.Μια οικογένεια, μια ζεστή αγκαλιά.
Γράφει η Φώφη :
«Ένας χείμαρρος από χρυσαφένια μαλλιά, ζεστά μαύρα μάτια, υπέροχα πόδια, μα πάνω
απ' όλα πνεύμα ελεύθερο. Δεν έμπαινε σε καλούπια. Δεν της άρεσαν οι κανόνες. Δεν ακολουθούσε σίγουρους δρόμους. Έλεγε πάντα αυτό που πίστευε ό,τι και να γινόταν. Είχε δύναμη, πίστευε στη δύναμη της γυναίκας», αναφέρει η
κ. Γεννηματά συμπληρώνοντας: «Οδηγούσε, κρατούσε το τιμόνι στη ζωή της, στη ζωή μας.
Με ένα της βλέμμα ξέραμε τι έπρεπε να γίνει, δεν χρειαζόταν να σηκώσει τη φωνή. Με μια
ματιά ήξερε τι είχαμε στην ψυχή μας. Χόρευε, μας έπιανε από το χέρι και χορεύαμε, μόνες
μέσα στο σπίτι, στροβιλιζόμασταν οι τρεις μας στην ασφάλεια, στην ευτυχία και τίποτα δεν
μπορούσε να μας πληγώσει».
Με νόημα η Φώφη Γεννηματά επισημαίνει: «Θύμωνε με το άδικο και αντιδρούσε, δεν
άφηνε να την νικήσει, επαναστατούσε, αγρίευε. Ζούσε, ζήσαμε μαζί με πάθος, με αγάπη.
Πολέμησε, δεν ήταν πάντα όλα εύκολα, εχθροί, αντίπαλοι, καλοθελητές, επιθέσεις, φθόνος, ακόμα και η καθημερινότητα συχνά ήταν δύσκολη». Και καταλήγει: «Αρχές Σεπτέμβρη του 1993 της λέω, στην Εντατική του Ευαγγελισμού, θα
λείψουμε για λίγες μέρες, πάμε στην Αμερική για μια πειραματική θεραπεία... Με κοίταξε
σα να μου έλεγε, "δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ". Μας περίμενε. Κοριτσάκι μου, ήταν οι τελευταίες λέξεις που μου είπε, 15 Σεπτέμβρη έφυγε. Γροθιά στο στομάχι, εκείνη όμως μου έμαθε να σφίγγω τη γροθιά και να προχωρώ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου