Με τον Γιώργο Γενηματά, τη μητέρα του Φωτεινή,την μητέρα μου Μαρίκα και την κόρη μου Μαριαλένα

 

Η μητέρα μου Μαρία ( Μαρίκα) Σουρμελή Κατσανέβα, προσφυγοπούλα από την Κερασούντα του Πόντου, αποφοίτησε από τη Νομική Αθηνών το 1936 με βαθμό λίαν καλώς. Πρέπει να ήταν η δεύτερη γυναίκα που πήρε πτυχίο νομικής εκείνη την εποχή. Λίγο αργότερα έγινε Γενική Γραμματέας της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων και ασκούσε φιλανθρωπική δικηγορία υποστηρίζοντας φτωχά ανήλικα παιδιά. Όχι μόνο δεν αμειβόταν για αυτό αλλά τα δικαστικά έξοδα τα πλήρωνε ο σύζυγός της και πατέρας μου Κωνσταντίνος  Κατσανέβας, (πιλότος της πολεμικής αεροπορίας, δημοκράτης-Βενιζελικός, απότακτος στο κίνημα του 1936 αλλά επιστρατεύτηκε στον πόλεμο ως διοικητής της σχολής Ικάρων και συμμετείχε στη μάχη της Κρήτης).

Η μητέρα μου η Μαρίκα, σε όλη της ζωή βοηθούσε όποιον αναξιοπαθούντα την προσέγγιζε. «Όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου», έλεγε. Αυτό της διεμήνυε η καλή της η καρδιά και η φλόγα της προσφοράς που είχε μέσα της. Όταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1981,αυτή η φλόγα μου δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα
αφού, γνωστοί και άγνωστοι την πλησίαζαν ζητώντας της να μεσολαβήσει για να τους λύσω κάποιο θεμιτό ή  αθέμιτο πρόβλημα. 

Παρ’ όλο που και εγώ έζησα σε όλη μου τη ζωή με την ίδια φλόγα της προσφοράς για τον απλό πολίτη και την υπηρςσία του δημόσιου συμφέροντος,η κατάσταση με τη εθελόντρια – φιλάνθρωπη μητέρα μου, είχε ξεπεράσει κάθε όριο. Δίκαιοι και άδικοι, επεδίωκαν φορτικά τη μεσολάβησή της προς εμένα, μέλος της οικογένειας του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Το ίδιο έκαναν, με λιγότερη βέβαια ένταση, και προς άλλους συγγενείς μου. Ένας από τους θείους μου, ο  επίσης νομικός Αντώνης Σουρμελής,  έλυσε το πρόβλημα με έναν απλό τρόπο. Δήλωνε σε όλους ψευδώς ότι ήταν τσακωμένος με εμένα και δε μου μιλάει !

Δυστυχώς κάποιοι επιτήδειοι είχαν φτάσει  στο σημείο να χρησιμοποιούν  το όνομά μου εν αγνοία μου για δικές τους υποθέσεις. Δύο από αυτούς μάλιστα καταδικάστηκαν για το λόγο αυτό. Έτσι αναγκάστηκα να  απαγορεύσω στην "Μητέρα Τερέζα" μητέρα μου Μαρίκα, να μου ζητά οτιδήποτε για τρίτους.

Με τον Γιώργο Γεννηματά και την υπέροχη σύντροφό του την Κάκια ήμασταν πολιτικοί και προσωπικοί φίλοι και βλεπόμασταν οικογενειακά πολύ συχνά. Στην περίοδο 1985-1987 εκείνος ήταν Υπουργός Υγείας και Πρόνοιας και εγώ Διοικητής του ΙΚΑ και είχαμε μια άψογη και εποικοδομητική συνεργασία στην οικοδόμηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, του κράτους πρόνοιας και όχι μόνο. Σπουδαία χρόνια.

Σε κάποια  οικογενειακή συγκέντρωση στο σπίτι μου, η μητέρα μου γνωρίστηκε με τη μητέρα του Γιώργου, την γλυκύτατη κα Φωτεινή, που όπως αποδείχτηκε είχε και αυτή την ίδια φλόγα της προσφορά για  αναξιοπαθούντες. Όπως εγώ, έτσι και ο Γιώργος είχε αναγκαστεί  να της απαγορεύσει για τους ίδιους ως άνω λόγους, να του ζητάει οτιδήποτε για τρίτους.

Κάποια μέρα ανάμεσα σε άλλα, ο Γιώργος μου είπε :«Θόδωρε είναι πολύ γλυκιά  και μορφωμένη αυτή η μητέρα σου». «Το ίδιο και η δική σου Γιώργο» του απάντησα. «Αλλά μια στιγμή, που είδες την μητέρα μου τελευταία φορά", ρώτησα. Και τότε αποκαλύφθηκε το χαριτωμένο "κόλπο" που μηχανεύτηκαν οι δυο τους. Η μητέρα μου πήγαινε στον Γιώργο και του ζητούσε χάρες για τρίτους, αναξιοπαθούντες και φουκαράδες. Και η  μητέρα του Γιώργου ερχόταν σε εμένα  για τον ίδιο λόγο! Ήταν φυσικά αδύνατο να αρνηθώ εγώ ή εκείνος να δεχτούμε και να ακούσουμε τη μητέρα του φίλου μας, τις δύο γλυκύτατες αυτές ηλικιωμένες γυναίκες με τις αγνές προθέσεις που ζητούσαν να κάνουν το καλό χωρίς κανένα προσωπικό όφελος.

Την ιστορία αυτή τη θυμήθηκα και αποφάσισα να τη μεταφέρω σε κείμενο για να μην ξεχαστεί όταν μια Κυριακή μεσημέρι η μικρή μου κόρη Μαριαλένα που πηγαίνει σε δημόσιο γυμνάσιο, μου είπε την ακόλουθη τρυφερή κουβέντα: «πατέρα αν έχω ποτέ λεφτά, θα τα χρησιμοποιώ όχι για να αγοράζω ακριβά ρούχα όπως κάνουν ορισμένοι, αλλά για να βοηθάω τους φτωχούς συμμαθητές μου» Σκέφτηκα μέσα μου με συγκίνηση, τρυφερότητα, και καμάρι. «Το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά».Μήλο όμορφο, τρυφερό και ευλογημένο.