Η επόμενη μέρα της ρήξης

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Όταν τα ήπια επιχειρήματα, για το «σπίτι των λαών», τη δυνατότητα της ΕΕ να μεταρρυθμιστεί και την πειθώ των λογικών επιχειρημάτων, καταρρέουν τότε επιστρατεύεται το τελευταίο επιχείρημα των Μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων: Η ρήξη εμφανίζεται σαν ισοδύναμο της επιστροφής στην «εποχή των σπηλαίων».Αξίζει έτσι να επιχειρήσουμε να σκιαγραφήσουμε το περίγραμμα της επόμενης μέρας της ρήξης, δηλαδή της αθέτησης πληρωμών και της μονομερούς διαγραφής του δημόσιου χρέους και της εξόδου από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι αναγκαίο δε να τονισθεί το τεράστιο μεθοδολογικό πρόβλημα που εγείρεται καθώς με τα δεδομένα του σήμερα επιχειρείται να λυθεί μια εξίσωση του αύριο, όταν όλες οι παράμετροι του προβλήματος θα έχουν αλλάξει άρδην.

Ρήξη, δημοψήφισμα και μετάβαση στη δραχμή

Σε σημερινό πρωτοσέλιδο δημοσίευμά της η εφημερίδα Αυγή ( 6/5/2015), αναφέρει ότι σύμφωνα με πληροφορίες από το Μέγαρο Μαξίμου δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός με ευθύνη των Θεσμών οι οποίοι έχουν κόκκινες γραμμές παντού: Συνταξιοδοτικά, εργασιακά (ΔΝΤ) και πρωτογενές πλεόνασμα (Κομισιόν). Για το λόγο αυτό, η ελληνική κυβέρνηση δε θα φέρει στην Βουλή το πολυνομοσχέδιο πριν υπάρξει προοπτική συμφωνίας και τεθεί άμεσα το σχέδιο εξόδου της χώρας μας στις αγορές, της χρηματοδότησης και της ανάπτυξης στην μετά τον Ιούνιο εποχή. Το Μαξίμου επισημαίνει την αδυναμία συνεννόησης που προκύπτει, μεταξύ άλλων, από τις αντίθετες θέσεις ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ε.Ε..Στην πραγματικότητα, διαφαίνεται ότι οι επιλεγόμενοι Θεσμοί σε συνεννόηση ή μη μεταξύ τους, παρουσιάζονται με διαφορετικές γραμμές πλεύσης απέναντι στο ελληνικό ζήτημα, έτσι ώστε να δημιουργείται πλήρης ασάφεια και αναβλητικότητα στην πορεία των διαπραγματεύσεων. Κατά την άποψή μας, όλα αυτά αποτελούν μέρος ενός σχεδίου για να καθυστερήσουν την κατάληξη των διαπραγματεύσεων, με ορατό αποτέλεσμα τον αργό θάνατο της ελληνικής οικονομίας μέσα από το στραγγάλισμα της ρευστότητας και την πλήρη υποχώρηση, την ανατροπή ή τη ρήξη με την κυβέρνηση του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, η οποία είναι φυσικό να προξενεί αλλεργία στο νεοφιλελεύθερο κατεστημένο της σημερινή δύσης.