Έφυγε από τη ζωή, γεμάτος ζωή και φως ο παληός μου φίλος, ο σπουδαίος σύγχρονος Έλληνας ποιητής Γιάννης Κοντός.
Από τα πρώτα του ποιήματα που είχα την τύχη να μου δίνει να διαβάζω, τότε στην Ανωτάτη βιομηχανική Σχολή Πειραιώς, όπου διαφωνούσαμε συμφωνώντας, είχα νοιώσει το μεγάλο δρόμο που είχε μπροστά του. Και ενώ κάποιοι άλλοι αδιαφορούσαν ή και γελούσαν όπως συχνά γίνεται με τους ποιητές, μερικοί απο εμάς του λέγαμε : Γιάννη προχώρα, γιατί μας δίνεις φως. Η Ελλάδα τελικά βγάζει πολλές πέτρες και πολλούς ποιητές. Μερικοί σαν τον Γιάννη λάμπουν όπως τα διαμάντια.Και πόσο φτωχή θα ήταν η ζωή μας χωρίς την ποίηση. Και πόσο φτωχή γίνεται τώρα χωρίς τον Γιάννη.Που τώρα στις δύσκολες ώρες θα πρέπει να θυμώμαστε στίχους του όως "Χαμήλωσε. Από ψηλά δε ζωγραφίζονται τα όνειρα. Δε διακρίνεται η αλήθεια. Χαμήλωσε".
