20 Αυγ 2012

Η διαδρομή στην Ιθάκη μου




Γεννήθηκα στα Πατήσια από μητέρα Πόντια και Πατέρα Κρητικό και Αντικυθηραίο. Στο σχολείο ήμουν πρώτος στα γράμματα και στα γυμνάσματα, αλλά και πρώτος στις φασαρίες. Στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς,  ως νεαρός φοιτητής, ανακατέυτηκα με τα πολιτικά, με τη νεολαία της Ένωσης Κέντρου στην πτέρυγα του Ανδρέα Παπανδρέου. Εκλέχτηκα στο σύλλογο φοιτητών και στην ηρωική ΕΦΕΕ. Ήμουν στο δεύτερο έτος όταν οι χουντικοί με μπουντρούμιασαν στην Ασφάλεια στον Πειραιά. Μου ρίχνανε τόσο ξύλο που στο τέλος δεν καταλάβαινα αν πονούσα. Μετά κρυβόμουν σε σπίτι φιλικής οικογένειας για έξι μήνες. Δεν έβαλα μυαλό.Ανακατεύτηκα  με την
αντιστασιακή οργάνωση ΔΕΑ του Γιάννη Βερούλη και αργότερα στην Αγγλία με το ΠΑΚ όπου γνώρισα τον Ανδρέα Παπανδρέου. Εκεί στριμώχθηκα και έμαθα καλά γράμματα στο Πανεπιστήμιο του Warwick ( M.A.)  και στο London School of Economics ( Ph.D.), με τους σπουδαίους δάσκαλους, Hue clegg, Alan Flanders, Richard Hyman, Keith Thurley. Το 1974, με τα γεγονότα στην Κύπρο, γύρισα  στην Ελλάδα αλλά στα σύνορα με συνέλαβαν οι μπάτσοι. Λίγο αργότερα που έπεσε η χούντα, μου έδωσαν και πάλι με κλωτσιές εξιτήριο για την Αθήνα. Πήγα φαντάρος και με στείλαν σε τάγμα ανεπιθύμητων στην Πτολεμαίδα, όπου γνώρισα ωραίους τύπους. Δούλεψα  στο ΚΕΠΕ, στο ΕΚΚΕ και στη ΓΣΕΕ και επέστρεψα  για ένα διάστημα στο Λονδίνο όπου τέλειωσα το διδακτορικό, λιώνοντας παντελόνια από το διάβασμα, παίζοντας κιθάρα και πλένοντας πιάτα για χαρτζιλίκι. Εκεί γνώρισα τον Γιώργο Παπανδρεόυ και λίγο αργότερα τη Σοφία, με την οποία κάναμε δυο υπέροχα παιδιά. Αργότερα έκανα και ένα τρίτο, μια υπέροχη μικρή πριγκίπισα. Δούλεψα  στο Αντί του ηρωικού Χρήστου  Παπουτσάκη και στον Οικονομικό Ταχυδρόμο του σοφού Γιάννη Μαρίνου, μαθαίνοντας πολλά από την αγνή αριστερά και την καλοπροαίρετη δεξιά. Μετά το 1981, ο τότε πεθερός μου ο Ανδρέας Παπανδρέου, που με αγαπούσε πολύ και τον αγαπούσα και τον αγαπώ το ίδιο-και ας λένε ότι θέλουν οι διάφοροι εξωνυμένοι Μιμίκοι-επέμενε να με βάλει επικεφαλή στον ΟΑΕΔ και μετά στο ΙΚΑ.  Μαζί με σπουδαίους συνεργάτες όπως το Νίκο Τσίτσα, τον Πατέρα του Κώστα  του Esquire,  κάναμε μαγικά πράγματα. Αποδείξαμε τότε ότι και το δημόσιο μπορεί να λειτουργήσει σωστά. Ο Πατέρας του Κώστα που τότε δούλευε στον δικό μου Ελλάδα FM,  γκρίνιαζε για να  βρούμε δουλειά στο γιό του στο δημόσιο. Του έλεγα, «άσε το παιδί ήσυχο, στα τριανταπέντε του θα έχει γίνει διευθυντής εφημερίδας». Έπεσα έξω. Έγινε διευθυντής περιοδικών. Αρκετά πιο πριν είχα μπλέξει  στα βαθειά με  το οραματικά ρομαντικό ΠΑΣΟΚ, στην  Κεντρική Επιτροπή και στο Εκτελεστικό Γραφείο ως υπεύθυνος Οργανωτικού, μια θέση αντίστοιχη του σημερινού Γραμματέα του κόμματος.  Έφτιαξα τον Επιμένων Ελληνικά, τον Ελλάδα FM και πολλά άλλα. Εκείνη την εποχή, πριν το 1998, ο πολιτικός μας χώρος  ήταν αγνός και οι περισσότεροι από εμάς πιστεύαμε ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο. Ο μισθός μου τότε  δεν ξεπερνούσε τις 90.000 δραχμές το μήνα. Ζούσαμε Σπαρτιάτικα, αλλά τρεφόμαστε απο αρχές, αξίες οράματα, ιδανικά που αργότερα γκρεμίστηκαν. Από το 1989, έκανα το λάθος να μπω στη Βουλή όπου παρέμεινα αλυσοδεμένος και  χιλιοβασανισμένος μέχρι το 2004. Συγκρούστηκα με τον Σημίτη, κυρίως γιατί δεν έστεργε να ελέγξει το πάρτι της διαφθοράς. Δεν κατέβηκα στις εκλογές  το 2004 και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δε θα το ξανακάνω, εκτός και αν με συνεγείρουν  πάλι ιδέες και άνθρωποι με  ιδανικά και οράματα. Πιστεύω ότι πρέπει να γκρεμίσουμε  το πανάθλιο Μνημόνιο, επιστρέφοντας στη δραχμή με νοικοκυρεμένη ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική αξιοπρέπεια. Καθηγητεύω τώρα στο Πανεπιστήμιο Πειραιά όπου νοιώθω ότι κερδίζω νεανική αύρα απο τους φοιτητές μου. Προσπαθώ να τους δώσω ότι μπορώ, μια και τους αγαπώ πολύ. Και αυτοί μου το ανταποδίδουν, όπως φαίνεται  από τις αξιολογήσεις τους και όχι μόνο. Έχω γράψει πολλά βιβλία και άρθρα και ασχολούμαι ειδικότερα με θέματα απασχόλησης και επαγγελματικού προσανατολισμού. Ζωγραφίζω παίζω κιθάρα, στα νιάτα μου και επαγγελματικά,  και γράφω μουσική και ποίηση. Στη διαδρομή μου για την Ιθάκη, πέρασα από ψηλά βουνά και βαθειές χαράδρες. Η τσέπη μου είναι μικρότερη απο πριν, αλλά είμαι πάμπλουτος σε εμπειρίες και καλούς φίλους. Γνώρισα και Ιούδες φυσικά. Ένας κήπος πέρασε δίπλα μου. Αλλά και άγρια θηρία. Ορμητικός χείμαρρος  ήταν της ζωής μου το ποτάμι.  Παραμένω πάντα  άτακτος όπως μικρός, όρθιος, ανήσυχος, μαχητικός, με το κουσούρι να δίνω  περισσότερα από όσα παίρνω. Είμαι ελεύθερος γιατί μπορώ να ενεργώ  και σε βάρος του εαυτού μου. Ονειρεύομαι πάντα  έναν καλύτερο κόσμο με ψωμί, παιδεία, μουσική, φως, ελευθερία και μια πατρίδα που της αξίζει καλύτερη μοίρα. Παραμένω πάντα ένας  αναρχοαυτόνομος ρομαντικός, πατριώτης σοσιαλιστής.


24-4-2012


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου