Το ευρώ δεν είναι ταμπού

 

Η χώρα μας βρίσκεται σε μια από τις κρίσιμες  περιόδους της ιστορίας της. Οι πολίτες πνίγονται από την οικονομική κρίση και την αγωνία για το μέλλον. Εγκλωβισμένοι στο άτεγκτο Μνημόνιο, αναρωτιούνται  ποια είναι η καλύτερη διέξοδος από το τούνελ της καταστροφής όπου βρισκόμαστε. Ή μάλλον, ποια είναι η λιγότερο επώδυνη λύση.  Να παραμείνουμε πιστοί εντολοδόχοι της σκληρότητας του Μνημονίου και του ευρώ ή να αναζητήσουμε μια ηρωική έξοδο ; 

Πληθώρα τα ερωτήματα που αιωρούνται  Αν επιστρέψουμε στη δραχμή, μήπως γυρίσουμε στο Μεσαίωνα όπως μας διαβεβαιώνουν οι υποστηρικτές του Μνημονίου; Θα έχουμε να φάμε ; Θα υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις; Θα έχουμε  φάρμακα, πρώτες ύλες, καύσιμα; Τι θα γίνει με τις καταθέσεις που θα  εξανεμισθούν από την υποτιμημένη δραχμή  ; Πως θα πληρώσουν οι δανειολήπτες τα δάνειά τους που θα υπολογίζονται σε δραχμές και θα υπερτιμηθούν ; Πως θα πληρώσουμε τα διεθνή μας χρέη που και αυτά θα υπερτιμηθούν  ; Θα κερδοσκοπήσουν όσοι έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό ; 

Θα μας αγοράσουν μισοτιμής οι ξένοι ; Θα μας τσακίσει ο πληθωρισμός και οι κερδοσκόποι ; Θα αποκοπούμε από τις αγορές  και δε μας δανείζει κανείς;  Θα βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και θα απομονωθούμε ;  Θα βρουν ευκαιρία γειτονικές χώρες να επιβουλευτούν την εδαφική μας ακεραιότητα ; Θα χάσουμε τα προνόμια ενός ισχυρού και σταθερού νομίσματος όπως το ευρώ ; Θα υποχρεωθούμε να εκποιήσουμε τον εθνικό μας πλούτο, αφού έχουμε δεσμευτεί με συμβατικές υποχρεώσεις απέναντι στους δανειστές μας ; Θα καταστραφούν οι Τράπεζες ; Να αρνηθούμε το Μνημόνιο, αλλά να παραμείνουμε στο ευρώ υποχρεώνοντας τους δανειστές να συνεχίζουν να μας δανείζουν ; Υπάρχει ελπίδα για το μέλλον ;

Αυτά και άλλα παρόμοιου τύπου ερωτήματα συγκροτούν τα ερωτήματα που ταλανίζουν το ζαλισμένο πλήθος της δημοκρατίας του θεατή (κατά Τσόμσκι), το οποίο ποδηγετείται με απαντήσεις που αιτιολογούν την αναγκαιότητα του Μνημονίου και του ευρώ. Και ότι η άρνησή του και η επιστροφή στη δραχμή, θα μας οδηγήσει στην κόλαση. Απελπισμένοι, αγανακτισμένοι οι απλοί πολίτες, αλλά και σοβαροί άνθρωποι,  αδυνατούν να απαντήσουν στα καταιγιστικά αυτά ερωτήματα.

Ανεξάρτητα από το ζήτημα της εθνικής υπερηφάνειας που οφείλει να έχει μια χώρα, τα στεγνά οικονομικά στοιχεία  διαψεύδουν τις βασικές αιτιάσεις των υποστηρικτών του Μνημονίου και του ευρώ.  Οι χώρες του νότου, οι χώρες της περιφέρειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι ενταγμένες στην ευρωζώνη, μετά την έλευση της οικονομικής κρίσης το 2008, καταρρέουν, σε αντίθεση με όσες είναι έξω απ’ αυτήν. Όπως και όσες είναι έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία επιβάλλεται μια επελαύνουσα αδίστακτη Γερμανοποίηση. Το χορό του Ζαλόγκου βέβαια, σέρνει η Ελλάδα.  Η οποία, εκτός από το βασικό αίτιο της καταστροφής  που οφείλεται στο ευρώ, επιπρόσθετα βαρύνεται από κακοδιαχείριση και διαφθορά, με κύρια ευθύνη των καταστροφικών πολιτικών ηγεσιών τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Στα ποιο πάνω ερωτήματα που έχουν συμπυκνωθεί σε σαράντα κρίσιμες ερωτήσεις, δίνονται  απαντήσεις, με  όσο γίνεται ποιο απλό και κατανοητό τρόπο, χωρίς να προδίδεται η επιστημονική τους τεκμηρίωση σε 100 σελίδες στο βιβλίο μου που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη με τίτλο « Η απομυθοποίηση του ευρώ»..  

Στο σύντομο αυτό βιβλίο, γίνεται η απομυθοποίηση του ευρώ και δίνονται απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα που υπάρχουν για το τι θα γίνει αν η χώρα μας επιστρέψει στη δραχμή, μια προοπτική που γίνεται ολοένα και ποιο πιθανή.  Παρατίθενται επίσης συμπεράσματα από έρευνες της επιστημονικής μου ομάδας του Πανεπιστημίου Πειραιώς για  τα οικονομικά δεδομένα των χωρών μέσα και έξω από την ευρωζώνη, τα ισοζύγια πληρωμών, τα ελλείμματα, την πορεία του ΑΕΠ, τον πληθωρισμό, την ανεργία-στοιχεία από τα οποία επιβεβαιώνεται η αρχική εκτίμηση που υποστηρίζεται εδώ. Γίνονται επίσης αναφορές σε παρόμοιες μελέτες και  εκθέσεις άλλων αναλυτών και στο τέλος παρατίθενται συνοπτικές προτάσεις για τον τρόπο με τον οποία θα μπορούσε να γίνει η διαχείριση αυτού του δύσκολου εγχειρήματος.

Η υποστήριξη της άποψης για την επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα ήταν πριν από λίγο καιρό μια υπόθεση ταμπού, μια άποψη περίπου απαγορευμένη να ειπωθεί. Ορισμένοι παπαγαλιστές του συστήματος που βολεύονται με την υποταγή γιατί φοβούνται την ανατροπή,  έφτασαν στο σημείο να αποκαλούν τους υποστηρικτές της άποψης αυτής ως «συμμορία της δραχμής», τα μέλη της οποία έχουν δήθεν  διοχετεύσει τα χρήματά τους στο εξωτερικό, με σκοπό την κερδοσκοπία όταν επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα ! Προφανώς η «συμμορία του Μνημονίου και των ευρωδούλων», και κυρίως οι παπαγαλιστές τους, βλέποντας ότι χάνουν τη μάχη των επιχειρημάτων, επιτέθηκαν στους εκφέροντας μια διαφορετική άποψη. Η καλύτερη απάντηση που δόθηκε εδώ είναι ότι, Πρόεδρος της «συμμορίας της δραχμής» είναι ο ευπατρίδης και μεγάλος φιλέλληνας Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, ο οποίος μεταξύ  πολλών άλλων υπεράνω υποψίας διεθνών αναλυτών, υποστηρίζουν την άποψη αυτής της πλευράς.