Του ΝΙΚΟΥ ΓΑΛΑΝΗ
ΚΑΙ ΑΡΘΡΑ ΤΩΝ ΧΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΑ, ΣΠ. ΚΟΓΚΑ ΚΑΙ Γ. ΜΑΚΡΙΔΑΚΗ
H Iskra αναδημοσιεύει από το antapocrisis.gr τέσσερα κείμενα που μπορούν, ανεξάρτητα από συμφωνίες και διαφωνίες, να συμβάλλουν στον επίκαιρο και γόνιμο προβληματισμό των αναγνωστών της.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ HAPPY END ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ. ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ.
Tου ΝΙΚΟΥ ΓΑΛΑΝΗ*
Μέσα σε μία εβδομάδα τα συναισθήματα αλλά και το φρόνημα του ελληνικού και του κυπριακού λαού ανατράπηκαν δραματικά. Από την ανάκτηση της περηφάνειας και της αξιοπρέπειας, από την αναζωπύρωση της ελπίδας με το όχι της κυπριακής βουλής, οδηγήθηκε στην αμηχανία και στον παραλυτικό δρόμο της αποδοχής της μοίρας που την καθορίζουν οι ισχυροί. Μέσα σε λίγες μέρες και στην Κύπρο το ευρωπαϊκό όνειρο έγινε εφιάλτης, η «ευρωπαϊκή οικογένεια» έδειξε ότι αποτελείται από λύκους και πρόβατα. Το καταλαβαίνουν σιγά σιγά αλλά επώδυνα οι εργαζόμενοι και οι λαοί τηςΕλλάδας, της Ισπανίας (κούρεμα των καταθέσεων και εκεί), της Ιταλίας, της Πορτογαλίας κτλ. Αυτό ακριβώς είναι και το ελπιδοφόρο και αισιόδοξο σημείο. Η αφύπνιση των λαών για τη θηλιά που λέγεται ευρωζώνη, αποτελεί τεράστια υλική δύναμη, αφετηρία και δυνατότητα ανατροπής.
Μέσα σε επτά ημέρες έσκασε η φούσκα της πολιτικής της διαπραγμάτευσης εντός της ευρωζώνης, που με τόση επιμονή, δογματισμό και αλαζονεία διατύπωνε το πολιτικό και οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ (παλιοί και νέοι ευρωλάγνοι).
Μέσα σε μία εβδομάδα, ο Σαμαράς και το συγκυβερνητικό καρτέλ των πολιτικών εκπροσώπων του κεφάλαιου, των υποτακτικών της τρόικας, ενώ έχαναν συνεχώς, τώρα εμφανίζονται «δικαιωμένοι» για την τριετή πολιτική τους. Δεν κερδίζουν πλέον μόνο χρόνο, κερδίζουν μία μάχη και εμπεδώνουν τη μνημονιακή πολιτική τους. Σηκώνουν πιο ψηλά τη σημαία ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Κερδίζουν ένα παιχνίδι που τους χάρισε ο αντίπαλος. Δυστυχώς οπλίζονται περισσότερο για να συνεχίσουν τη μνημονιακή πολιτική, για νέα μέτρα, για περισσότερη καταστροφή στο βιοτικό επίπεδο, στο μισθό, στο δικαίωμα στην εργασία, για την πλήρη υποταγή και εκμετάλλευση των δυνάμεων της ζωντανής εργασίας.
Τρία χρόνια μνημόνιο, τρία χρόνια ελεγχόμενης χρεωκοπίας της χώρας για να κρατηθεί μέσα στο ευρώ, για να μην απειληθούν οι τράπεζες, το κεφάλαιο, τα ευρωπαϊκά και δη τα γερμανικά συμφέροντα. Τρία χρόνια καταστροφής με συνέπειες που μας έχουν γυρίσει πολύ πιο πίσω από την εποχή της δραχμής αλλά με νόμισμα ευρώ. Πόση θα ήταν η «καταστροφή» και οι συνέπειες, αν τρία χρόνια πριν ο λαός και η αριστερά είχαν επιβάλει λύση εξόδου από το ευρώ; Σήμερα θα είμαστε σε πολύ καλύτερη κοινωνική και οικονομική κατάσταση σε σχέση με την ανεργία, τη φτώχεια, τους μισθούς, τις αυτοκτονίες, τη μετανάστευση του ανθού της κοινωνίας και το ανυπολόγιστο κόστος της ατομικής, κοινωνικής και εθνικής αξιοπρέπειας.
Τρία χρόνια πολιτικού αφοπλισμού ενός λαού που αυθόρμητα έδωσε μάχες, έκανε πολύπλευρους αγώνες, αλλά δεν προετοιμάστηκε, δεν του προσφέρθηκε η πολιτική διέξοδος και η λύση. Τέτοια που μόνο η αριστερά μπορούσε να προσφέρει και στην οποία προσέτρεξε μεγάλο μέρος του λαού τιμωρώντας το παλιό –ένοχο για την κρίση και την μνημονιακή πολιτική– πολιτικό και κομματικό κατεστημένο. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, αιχμάλωτος του ευρωπαϊκού κοσμοπολιτισμού και του νεόκοπου θολού κυβερνητισμού του, δίνει διαρκώς μηνύματα για μία συνέχεια μέσα στο σύστημα με διαπραγμάτευση εντός των διεθνών πλαισίων και ορίων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το ευρώ είναι το όριο, ενώ η ευρωζώνη και η ΕΕ αποτελούν το διεθνές πλαίσιο. «Λογοκρίθηκε» στις τάσεις και οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ η λέξη ταμπού - το ευρώ, απαγορεύτηκε η αμφισβήτηση στην ευρωζώνη. Χλευάστηκαν, λοιδορήθηκαν αξιόλογα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και εγκαλέστηκαν στην κομματική νομιμότητα μόνο και μόνο γιατί τολμούσαν να λένε πού βρίσκεται το πρόβλημα και η αιτία του κακού και πού βρίσκεται η λύση. Γιατί το πρόβλημα είναι η ευρωζώνη και η ΕΕ, γιατί η ρήξη με αυτά οδηγεί στη λύση και τη διέξοδο. Φτάσανε μάλιστα ορισμένοι να κάνουν φτηνούς αστεϊσμούς χαρακτηρίζοντας τέτοιες απόψεις «κόμμα της δραχμής» ή «της κατοχικής δραχμής», χωρίς καν τη δημοκρατική ευαισθησία να συζητήσουν το ζήτημα.
Φάνηκε πως ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πολιτικοποιήσει τη λαϊκή οργή ούτε να της δώσει διέξοδο και να την οδηγήσει σε νίκη. Κυβέρνηση μπορεί να γίνει, αλλά δεν θα είναι κυβέρνηση αριστεράς παρά μάλλον κυβέρνηση συνέχειας και διαχείρισης του συστήματος. Απαιτούνται όχι μόνο γενναίες αυτοκριτικές, αλλά άμεσες ανατροπές της πολιτικής του γραμμής. Χρειάζεται τόλμη και γενναιότητα για όσους επιμένουν αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη αλλαγής σχεδίου, πλαισίου, θεώρησης και ανατροπής της ευρωπαϊκής του ταυτότητας και του δογματισμού του. Με χάρτινα σπαθιά δε δίνονται μάχες με τέρατα. Η ικανότητα και δυνατότητα ανατροπής της τρόικας και των μνημονίων σχετίζονται με εναλλακτικό πολιτικό και οικονομικό σχέδιο (αυτό που λέγεται σχέδιο Β), με λαϊκή προετοιμασία και οργάνωση, με λαϊκά κινήματα απέναντι στα σιδερένια πλαίσια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και επίθεσης, της γερμανικής επικυριαρχίας στην ευρωζώνη.
Μέσα σε μία εβδομάδα πολτοποιήθηκαν οι πολιτικές εκτιμήσεις που εμφάνιζαν το «καλό ΔΝΤ» να βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τον «κακό μερκελισμό». Χέρι-χέρι Eurogroup και ΔΝΤ αποφάσιζαν για το κυπριακό, και μάλιστα το ΔΝΤ απαιτούσε πιο σκληρές λύσεις για τη Μεγαλόνησο. Λίγα εικοσιτετράωρα μετά τη συνάντηση Καμμένου-Τσίπρα, απογυμνώθηκε λόγω της χρεωκοπίας της κυπριακής διαπραγμάτευσης το υπό διαμόρφωση μέτωπο «εθνικής σωτηρίας» που θα σχημάτιζε μία αντίστοιχη μελλοντική κυβέρνηση διαπραγμάτευσης. Αλήθεια, ποιο μέτωπο μπορεί να δημιουργηθεί με την εθνικιστική «αντιμνημονιακή» δεξιά, που θέλει να εκπροσωπεί το λόμπυ του κεφάλαιου που αποδέχεται την ΟΝΕ και το σύμβολό της; Μέτωπο που θα διαπραγματευτεί τι και ενάντια σε ποιους;
Μέσα σε επτά ημέρες φάνηκε καθαρά στους λαούς και τους εργαζόμενους της Ευρώπης, ότι το ορφανό από κράτος νόμισμα που εμπεριέχει μέσα στο «γενετικό του κώδικα» μία διαρκή εσωτερική υποτίμηση της εργασίας, το ευρώ δηλαδή, αποτελεί το όριο και ταυτόχρονα το όπλο της τρόικας. Αποτελεί όμως και το ευαίσθητο σημείο, το αδύνατο σημείο της ευρωζώνης που μετατρέπεται σε άγρια καπιταλιστική γερμανοζώνη. Απέναντι σε αυτό το αδύνατο σημείο πρέπει να συγκεντρωθούν δυνάμεις για να το χτυπήσουν, για να αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης, για να απελευθερωθεί γνήσια και σε προοδευτικό προσανατολισμό η λανθάνουσα λαϊκή οργή και δύναμη. Σε αυτό το αδύνατο σημείο της οικονομίας και της πολιτικής τους, στο σημείο που πρωταγωνίστησε στην κρίση των χωρών του Νότου αλλά και του συνόλου της Ευρώπης, βρίσκεται σήμερα ο σύγχρονος γόρδιος δεσμός.
Η πολιτική αφορά δύναμη και συσχετισμούς, δεν είναι πόκερ ούτε σύνολο από μπλόφες. Χτυπώντας με αποφασιστική δύναμη στο αδύναμο στοιχείο, στο ευαίσθητο σημείο, ξηλώνεις όλο το πλαίσιο, ανατρέπεις τους συσχετισμούς, δημιουργείς μία νέα κατάσταση πραγμάτων. Ακριβώς εκεί βρίσκεται το κέντρο του προβλήματος. Η κατεδάφιση της ευρωζώνης, η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, είναι αφετηρία της διεξόδου και της λύσης.
Η κατεδάφιση του παλιού προηγείται της οικοδόμησης του νέου και όταν γίνεται με όρους κινήματος, με όρους αριστεράς, απελευθερώνει τεράστια πρόοδο, δύναμη, ενέργεια, όρους απαραίτητους για ένα Σχέδιο Β, για μία οικοδόμηση-ανάπτυξη προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας που θα στηρίζεται σε θεμέλιους λίθους όπως για παράδειγμα:
– στην ανάκτηση της αγροτικής-βιομηχανικής παραγωγής με βάση τις δυνατότητες της χώρας και με προσανατολισμό την κάλυψη αρχικά των αναγκών του λαϊκού βιοτικού επιπέδου,
– στην κρατικοποίηση και τον δημόσιο έλεγχο του χρηματοπιστωτικού τομέα,
– στη χρηματοδότηση της παιδείας και έρευνας,
– στην αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και εν γένει των πλουτοπαραγωγικών πόρων,
– στις εθνικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και στην ανάπτυξή τους στη λογική εξυπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων,
– στις δημόσιες επενδύσεις σε υγεία, μεταφορές, στη δημιουργία ενός νέου δημόσιου τομέα με λαϊκό έλεγχο και προσανατολισμένο στις ανάγκες της νέας οικονομίας,
– στην ισότιμη συνεργασία με όμορες περιοχές και χώρες (Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Νότια Ευρώπη).
Η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής προϋποθέτει μία διπλή κατεδάφιση: πρώτον, των πλαισίων και ορίων που έχει θεμελιώσει η ευρωπαϊκή και ευρωζωνική πολιτική και δεύτερον, του πολιτικού συστήματος και όσων (δυνάμεων και προσώπων) υπηρέτησαν, υπηρετούν και αποδέχονται συνειδητά ή αφελώς τα συγκεκριμένα πλαίσια. Στην ουσία η νέα Ευρώπη περνάει μέσα από τη διάλυση της ΕΕ και η νέα Ελλάδα μέσα από την απόσχιση της Ελλάδας από την ΕΕ και την ευρωζώνη.
Ζούμε πλέον στο τέλος των αυταπατών, στη μαζική αναξιοπιστία της ΕΕ, στην αφύπνιση των εργαζομένων, στην αμφισβήτηση του ευρώ, στη διάλυση του μύθου της Ενωμένης Ευρώπης.
Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως η ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και η καπιταλιστικήδιέξοδος στην κρίση σημαίνουν καταστροφή για τον κόσμο της εργασίας, σκληρή υποβάθμιση - υποτίμησή της και επιστροφή σε ένα μακρινό και βάρβαρο παρελθόν. Το βασανιστικό ερώτημα είναι τούτο: υπάρχει απάντηση στην κρίση, υπάρχει δυνατότητα σύγκρουσης με την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση που να εκφράζει τα συμφέροντα του κόσμου της δουλειάς; Θα αναλάβει η αριστερά αυτό το καθήκον και πότε;
Αυξάνεται καθημερινά, διαρκώς, πολλαπλασιαστικά, σε όλες τις χώρες του Νότου και όχι μόνο πλέον, ένας διεθνιστικός ιός. Δεν υπάρχει happy end για τους εργαζόμενους μέσα στην ευρωζώνη. Αν αυτός ο ιός γίνει αριστερή πολιτική σήμερα κι όχι μεθαύριο, αν γίνει κινήματα και αγώνες, αν διεκδικήσει αλλαγές, ανατροπές συσχετισμών και κυβερνήσεων, τότε ίσως να μπορέσουμε να μιλήσουμε και να οραματιστούμε την αρχή ενός νέου ευρωπαϊκού διαφωτισμού και ενός άλλου αναγκαίου κόσμου. Σήμερα –έστω και αργά– πρέπει να απαντήσουμε στο τι να κάνουμε. Να καλύψουμε το πολιτικό έλλειμμα ενός συγκροτημένου, οργανωμένου, μετώπου-δικτύου-ρεύματος πολιτικού και κοινωνικού, που θα θέτει στο κέντρο και στην αφετηρία της πολιτικής του την έξοδο από την ευρωζώνη και τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού μεταβατικού Σχεδίου Β’ για τη διέξοδο από την κρίση.
Όλες οι δυνάμεις της αριστεράς –χωρίς τις μικρόψυχες λογικές της δικαίωσης– που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα, που αντιλαμβάνονται τον πυρήνα της λύσης του προβλήματος, καλούνται να τολμήσουν να κάνουν ένα γνήσιο ενωτικό και πολιτικά αυθεντικό λυτρωτικό βήμα. Το οφείλουμε στην ιστορία, στους εργαζόμενους της Ευρώπης, της Ελλάδας, στον κυπριακό και ελληνικό λαό.
*πηγή: antapocrisis.gr
ΝΑΙ Η ΟΧΙ; ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ;
Tου ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΤΣΟΥΛΑ*
Μετά την τελευταία εβδομάδα ο καθένας καταλαβαίνει ότι αυτά είναι δικαιολογίες και όχι ειλικρινείς απαντήσεις. Γιατί το ερώτημα δεν είναι ούτε υποθετικό, ούτε μακρινό, ούτε δίνει άπλετο χρόνο για συμμαχίες και ευρύτερες ανατροπές. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι πέφτει η κυβέρνηση Σαμαρά και έρχεται κυβέρνηση Τσίπρα. Ας υποθέσουμε επιπλέον ότι είναι αυτοδύναμη, έχει λυμένα χέρια και δεν εξαρτάται ούτε από τον Καμμένο ούτε από τον Κουβέλη.
Πλέον αρμόδιος να μας απαντήσει στο ερώτημα του τίτλου είναι ο Γ.Μηλιός, υπεύθυνος της Οικονομικής Πολιτικής. Σε δήλωσή του, πριν το όχι της κυπριακής Βουλής, ανέφερε επί λέξει:
"Η κρίση αυτή μπορεί να αποδειχθεί ως η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Μια αρνητική ψήφος του Κυπριακού Κοινοβουλίου θα μεταφέρει τον «πόλεμο» μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Τα νεοφιλελεύθερα κέντρα εξουσίας θα αναγκαστούν να αναδιπλωθούν και είναι πιθανό να ξεκινήσει μια πορεία αντιστροφής της αρνητικής πορείας της τελευταίας πενταετίας".
Η κυπριακή Βουλή για κακή τύχη του Γ.Μηλιού είπε όχι. Λέμε για κακή τύχη γιατί έτσι δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμαστεί η διαβεβαίωση του Γ.Μηλιού, που προφανώς εκ της θέσεώς του συνιστά και πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική αυτή πρόταση μετρήθηκε, δοκιμάστηκε και διαψεύστηκε. Για την ακρίβεια κατέρρευσε.
Η Βουλή είπε όχι, η Αριστερά το πανηγύρισε, η τρικομματική μαγκώθηκε, ο λαός το ευχαριστήθηκε. Αλλά ο πόλεμος δεν μεταφέρθηκε μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τα νεοφιλελεύθερα κέντρα εξουσίας δεν αναδιπλώθηκαν.
Έχουν σημασία τα παραπάνω, γιατί όσα υποστηρίζουν θεωρητικά ο Λαπαβίτσας, ο Αλαβάνος, ο Δραγασάκης και ο Τσίπρας, έχουν μικρή σημασία όσο είναι υποκειμενικές αφηγήσεις του αέρα. Αποκτούν τεράστια σημασία όσο επαληθεύονται ή διαψεύδονται στην πραγματικότητα. Η πραγματικότητα εν προκειμένω μίλησε. Και μίλησε καθαρά.
Κανείς πια δεν αμφιβάλει ότι αν η Κύπρος επέμενε στο όχι το βράδυ της 24ης Μαρτίου, η ΕΚΤ θα έκοβε τη ρευστότητα και οι τράπεζες θα χρεοκοπούσαν. Χωρίς καμιά ευρωπαϊκή απόφαση, ντε φάκτο, η Κύπρος θα έβγαινε από το ευρώ.
Το ερώτημα είναι: Τι θα έκανε ο Αλέξης Τσίπρας αν ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδας και βρισκόταν στη θέση που έχουν βρεθεί ουκ ολίγες φορές οι Έλληνες πρωθυπουργοί και βρέθηκε κι ο Αναστασιάδης.
Είμαστε βέβαιοι ότι θα έλεγε καταρχήν όχι. Η Βουλή θα το ενέκρινε, ο λαός θα ήταν στους δρόμους μαζί του, η τροϊκανή αντιπολίτευση θα γάβγιζε, αλλά θα ήταν τελείως απαξιωμένη.
Μετά;
Στην απειλή της ΕΚΤ να κλείσει τη στρόφιγγα ρευστότητας, ή στην απειλή της τρόικας να μην απελευθερώσει τις επόμενες δόσεις, τι θα έκανε;
Μέχρι σήμερα το κυρίαρχο δόγμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό που περιέγραψε ο Γ.Μηλιός. Ότι δηλαδή οι Γερμανοί (και τα ελεγχόμενα από αυτούς όργανα) θα υποχωρούσαν. Η Κύπρος έδειξε ότι δεν ισχύει.
Θα υπήρχαν λοιπόν δύο δρόμοι:
Να επιμείνει στο όχι και να αναγκαστεί να αποχωρήσει από το ευρώ.
Ή να υποχωρήσει, να πει ναι, και εντωμεταξύ να αναμείνει τις αλλαγές στον υπόλοιπο νότο.
Στην πρώτη εκδοχή, θα δικαίωνε την εξ αριστερών κριτική που από την πρώτη στιγμή υπογραμμίζει ότι το όχι στην τρόικα σημαίνει και όχι στην ευρωζώνη. Και καταλογίζει βαρύτατες ευθύνες στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γιατί επί μια τριετία υποστηρίζει ότι η έξοδος είναι καταστροφή, ότι το εθνικό μας νόμισμα είναι το ευρώ, ότι αν μας διώξουν θα καταρρεύσει το ευρώ. Με διαβεβαιώσεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «εγγυάται την παραμονή στο ευρώ». Με τόσο τη χώρα, όσο και το λαό πλήρως απροετοίμαστους για αυτό το ενδεχόμενο.
Στην δεύτερη εκδοχή, θα υποχωρούσε, μετά από αντίσταση, και θα ακολουθούσε τον δρόμο που τώρα περπατάει η κυβέρνηση Σαμαρά. Πιθανότατα με χειρότερη τη δεύτερη απόφαση από την πρώτη.
Ναι ή όχι λοιπόν;
Το ερώτημα δεν θα είχε νόημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 5%. Θα απαντούσαμε όπως απαντούσαμε παλιά στα φοιτητικά αμφιθέατρα: Μέχρι να φτάσει η Αριστερά να διεκδικεί την εξουσία ο λαός, το κίνημα, οι συσχετισμοί, η κοινωνία μπλα μπλα μπλα. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δημοσκοπικά πρώτη δύναμη και αν πέσει ο Σαμαράς και γίνουν εκλογές είναι πιθανότατο να σχηματίσει κυβέρνηση. Το ερώτημα δεν είναι ούτε υποθετικό, ούτε μακρινό.
Ναι ή όχι;
Μέλη του ΣΥΡΙΖΑ απαντούν όχι. Επικαλούνται μάλιστα κι ένα καλό απόσπασμα από τη διακήρυξη της Συνδιάσκεψης που ανασύρθηκε από τα σεντούκια:
«Ενδέχεται να διατυπωθούν κατά τη διαπραγμάτευση απειλές, ίσως και εκβιασμοί, περί διακοπής της χρηματοδότησης, περί εξόδου από το ευρώ, ίσως και άλλα. Αλλά, όπως ήθελε να συμπυκνώσει το σύνθημα που χρησιμοποιήσαμε «καμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για μας είναι η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι η υπαγωγή σε υποχρεώσεις που άλλοι ανέλαβαν υποθηκεύοντας τη χώρα. Κατά συνέπεια, δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο τέτοιων απειλών ή εκβιασμών με όλα ανεξαιρέτως τα όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση. Είμαστε βέβαιοι ότι σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει ανεπιφύλακτα».
Εάν το παραπάνω απόσπασμα ισχύει γιατί έχει κατακρεουργηθεί από το δημόσιο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και σήμερα, μετά την κατάληξη της κυπριακής κρίσης; Γιατί δεν βγαίνει ένα στέλεχος να πει παστρικά και δημόσια ότι σε αντίστοιχη περίπτωση, θα επιμείνουμε στο όχι και θα βγούμε από το ευρώ;
Το ναι ή όχι, είναι στενόχωρο, αλλά είναι πραγματικό. Και αναζητεί απάντηση. Και αν τυχόν δοθεί η σωστή απάντηση, πρέπει να αντικατασταθεί η ευρω-παράκρουση και οι εκφραστές της και να αναζητηθεί ο εκτός Ευρωζώνης δρόμος, προετοιμάζοντας το λαό και τη χώρα για μεγάλες ανατροπές και σκληρές συγκρούσεις.
*πηγή: antapocrisis.gr
ΉΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ!
Του ΣΠΥΡΟΥ ΚΟΓΚΑ*
Η κατάσταση στην Γηραιά Ήπειρο , μετά και την λύση-σοκ που επέβαλε στην Κυπριακή Δημοκρατία το EuroGροup, σηματοδοτεί μια νέα εποχή για τους λαούς, τα έθνη και το πολιτικό μοντέλο της Ε.Ε. Η συμβολή της Μέρκελ στην επιτάχυνση της απομυθοποίησης του μύθου της «Ενωμένης Ευρώπης» , θελημένα ή μη, θα καταγραφεί στην ιστορία ως καταλυτική. Από άκρη σε άκρη σε όλη την Ευρωζώνη, από την δεξιά έως την αριστερά, από τον εργάτη και τον άνεργο έως τον μικροεπιχειρηματία ή ακόμα και τα μεσαία εύρωστα στρώματα, μια κοινή αγωνία, ένα κοινό ρίγος και τελικά μια κοινή αμφισβήτηση φουντώνει και εξαπλώνεται, η αμφισβήτηση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αν μέχρι χθες σε αυτό το ''αιρετικό'' στρατόπεδο έβρισκε κανείς μόνο τους λαούς της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, αν θεωρούσαμε όλοι αναμενόμενη λόγω ιστορίας την πάγια ευρωσκεπτικιστική διάθεση των Βρετανών, σήμερα στις στάχτες της Κυπριακής οικονομίας, αναγεννιέται ένας ευρωσκεπτικισμός πανευρωπαϊκής διάστασης. Πρόσφατες έρευνες στην Γερμανία , υπό το βάρος των εξελίξεων στην Κύπρο, αναφέρουν πως το 54% των Γερμανών δεν νιώθει ασφαλείς τις καταθέσεις του στις τράπεζες! Ας φανταστούμε τι νιώθει ο μέσος Ευρωπαίος μετά τις δηλώσεις του νέου επίτροπου ''πως οι καταθέτες μπορεί στο μέλλον να συμβάλλουν στην διάσωση των τραπέζών'' και την σαφή προετοιμασία της Γερμανίας να προσαρμόσει αυτό το μοντέλο για κάθε «ασθενή» χώρα.
Το ιερό της τραπεζικής πίστης, βασικής αρχής της καπιταλιστικής οικονομίας, τέθηκε ευθέως στο βωμό της Γερμανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Και αυτή είναι η χαριστική βολή στην ετοιμοθάνατη εμπιστοσύνη προς το Ευρωοικοδόμημα. Όλοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι το ευρώ και συνολικά η Ε.Ε αποτελεί πολιτικό όπλο του Δ ΄Γερμανικού Ράιχ και των ισχυρών ακολούθων του στο κλειστό clubτων Βρυξελλών.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Μπήκαμε σε μια πιο σκοτεινή εποχή για όλη την Ευρώπη. Η Γερμανία ξεκάθαρα επιθυμεί να αντιστοιχήσει την οικονομική της ισχύ με την κατάκτηση γεωπολιτικών θέσεων στον νευραλγικό χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, προσπαθώντας να πολλαπλασιάσει την δύναμη της στα παγκόσμια πράγματα εκμεταλλευόμενη την Αμερικάνική διστακτικότητα και εξασθένιση αλλά και την Ρωσική επιφυλακτικότητα.
Ο Ευρωπαϊκός χώρος ερημώνεται, οι κοινωνίες συνθλίβονται, οι λαοί εξευτελίζονται, οι εθνικές κυριαρχίες καταλύονται, η οικονομία στραγγίζεται σε κάθε της πόρο. Αυτό είναι το πρόσωπο της Ε.Ε σήμερα. Ένας «νεό-μεσοπόλεμος» μόλις αρχίζει. Όσο βραχυπρόθεσμα και αν μοιάζουν τα κέρδη για την Γερμανία , όπως πολλοί αισιόδοξοι αναλυτές υποστηρίζουν, σημασία έχει ποιος συσσωρεύει δυνάμεις , ποιος καθορίζει συμμαχίες, ποιος ορίζει ηγεμονία και αποτρέπει κάθε αντι-ηγεμονία. Με αυτό το σκεπτικό, μέχρι ώρας κινείται μόνο η Γερμανική Πολιτική. Το ερώτημα είναι ποιοι θα αμφισβητήσουν αυτή την πολιτική, αν θα έχουν διαφορετικό κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο ή θα αποτελούν μια ιμπεριαλιστική εναλλακτική για τους λαούς της Ευρώπης.
Η ιστορική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος σήμερα, επιταχύνει με άξονα την Ευρώπη αλλά και τον Μεσογειακό-Μεσανατολικό χώρο πολιτικά και γεωπολιτικά επεισόδια που δεν θα έχουν τον κλασσικό περιφερειακό αντίκτυπο που είχαν αντίστοιχα επεισόδια την δεκαετία του '90. Οι τεκτονικές πλάκες οικονομίας και πολιτικής έχουν πλησιάσει επικίνδυνα λόγω του βάθους της κρίσης. Μπορούμε, συνεπώς, να αναρωτηθούμε αν αυτός ο ευρωσκεπτικισμός θα είναι ο καταλύτης για την δημιουργία μιας πανευρωπαϊκής αφύπνισης των λαών, μιας υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας σε μια Ευρώπη που αναγκαστικά θα πρέπει να αναθεμελιώσει κάθε όραμα ενοποίησης στις βάσεις μιας αντι-ιμπεριαλιστικής και αντι-καπιταλιστικής δομής.
Η ακόμα καλύτερα να πούμε ποιοι θα επιδιώξουν να παρέμβουν ώστε αυτό το πλατύ δημοκρατικό αίσθημα αμφισβήτησης να μετατραπεί σε πολιτικό κίνημα που θα υψώσει μέτωπο στην Ευρωζώνη και την Γερμανική Ε.Ε. Αυτή η τάση θα αποκτήσει σύντομα πολλούς μνηστήρες διαφορετικών ιδεολογιών , το ζήτημα είναι να εκφραστεί προοδευτικά και αντι-συστημικά, να αποτελέσει προθάλαμο ευρύτερων ιδεολογικών μετατοπίσεων στην λαϊκή συνείδηση των Ευρωπαίων. Από αυτή την άποψη ο κρίκος-Ελλάδα και σε αυτό το μέτωπο μπορεί να είναι καθοριστικός.
Ο «λαός» του ευρωσκεπτικισμού στην Ελλάδα
Η Ελλάδα είναι φυσικό να γνωρίζει την μεγαλύτερη ένταση αυτού του φαινομένου. Οι τελευταίες έρευνες δείχνουν ένα 40% των Ελλήνων πολιτών να είναι συνολικά εναντία στο Ευρώ αλλά και στην ίδια την δομή της Ε.Ε. Ο ελληνικός λαός αυτά τα τρία χρόνια της αιματηρής Μνημονιακής κατοχής που βιώνει, έχει με την δική του πείρα και αγώνες προχωρήσει στο ανώτερο στάδιο του ριζοσπαστισμού που ξεδίπλωσε αυτά τα χρόνια.
Δεν φοβάται να προχωρήσει τα συμπεράσματα του για τον χαρακτήρα της εξάρτησης στην σημερινή Ελλάδα, δεν διστάζει να σκεφτεί την χώρα και εκτός της καταστροφικής μηχανής του Ευρώ. Τα επιχειρήματα του είναι απλά.
Πού ήταν και που έφτασε η ποιότητα ζωής μας λόγω της παραμονής στο ευρώ; Που πήγε η ανάπτυξη, η συνοχή, η κοινωνική πρόνοια, η αλληλεγγύη της Ευρώπης, η εθνική αξιοπρέπεια, η οικονομία της χώρας; Ποιο είναι το συμφέρον μας αν δεν έχουμε όλα τα παραπάνω; Μία ιδέα, ένα όραμα που το ναρκοθέτησαν οι ίδιοι οι υπερασπιστές του τι αξία έχει; Ο λαός και η χώρα μπαίνουν ή όχι πάνω από το ευρώ και την ΕΕ;
Ο μαζικός , λαϊκός, ριζοσπαστικός ευρωσκεπτικισμός της ελληνικής κοινωνίας προχωράει τα πολιτικά ζητήματα πιο πέρα. Θέτει τις διαχωριστικές γραμμές στις πολιτικές δυνάμεις εκεί που είναι στην πραγματικότητα, δείχνει προοπτική για όσες δυνάμεις θελήσουν να εκφράσουν αυτή την πολύτιμη μεταβολή της λαϊκής συνείδησης. Μιλάμε πιά για τον «λαό» του ευρωσκεπτικισμού, μια τεράστια κοινωνική δύναμη που διαπερνά όλες τις τάξεις και τα στρώματα της πλειοψηφίας, που ενώνεται από το γεγονός μιας κυβερνητικής υποταγής που συνοδεύεται από την ανικανότητα αντιπολίτευσης. Κανείς στο σημερινό πολιτικό φάσμα δεν εκφράζει αυτό τον απειλητικό «λαό του ευρωσκεπτικισμού».
Το αντίθετο. Καταβάλλονται προσπάθειες από κυβέρνηση και αντιπολίτευση στο να εγκλωβιστεί στο δίπολο Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο, η όποια αναζήτηση για διέξοδο, σωτηρία και εναλλακτική πολιτική διακυβέρνησης της χώρας. Όμως τα γεγονότα και η ωμότητα του Ευρω-διευθυντηρίου δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες. Και ο κόσμος δεν είναι χαζός, αυτό το καταλαβαίνει.
Το «κόμμα» του ευρωσκεπτικισμού στην Ελλάδα
Το 40,4% των πολιτών, που ζητούν τη διάλυση της Ε.Ε, μοιράζεται οριζόντια στα κόμματα, καθώς υπέρ της διάλυσης της Ε.Ε. δηλώνει το 28% των ψηφοφόρων της Ν.Δ., το 53% του ΣΥΡΙΖΑ, το 47% των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, το 63% του ΚΚΕ, το 73% της Χρυσής Αυγής, το 27% της ΔΗΜΑΡ και το 16% του ΠΑΣΟΚ. Έχουμε ένα «κόμμα» του ευρωσκεπτικισμού, μέσα σε όλα τα κόμματα. Δεν μιλάμε για μια απλή τάση, για ένα μικρό ρεύμα, αλλά για μαζική καταγραφή ρεύματος που σε κανένα κόμμα η αμφισβήτηση του δεν βρίσκει συνολική έκφραση μέσω πολιτικής πρότασης για ένα άλλο σχέδιο για την χώρα. Τα νούμερα αποτελούν χειροπιαστή απόδειξη των ορίων και των ανεπαρκειών όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων . Μα πάνω από όλα είναι απόδειξη ανεπάρκειας των αντιπoλιτευόμενων κομμάτων. Αυτή η οριζόντια δύναμη επιζητά συγκεκριμένα πολιτικά στοιχεία που δεν προσφέρονται στην εγχώρια πολιτική σκηνή.
Πρώτον, κατάθεση εναλλακτικού σχεδίου διάσωσης της χώρας απέναντι στην πολιτική της Ευρωζώνης όχι απλά απέναντι στο Μνημόνιο. Δηλαδή, πρόταση εξουσίας και διακυβέρνησης με κριτήριο την σωτηρία του λαού απέναντι σε μια δομή εξουσίας που δεν αλλάζει με επιμέρους διαπραγμάτευση.
Δεύτερον, αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας συμβολικά, οικονομικά και γεωπολιτικά. Δηλαδή, κυβέρνηση που θα αποφασίσει να αποσυνδέσει την μοίρα της χώρας από το πλαίσιο του Ευρώ με κριτήριο όχι την απομόνωση αλλά την επαναφορά της Ελλάδας στο διεθνές πολιτικό χάρτη με όρους αξιοπρέπειας και όχι υποταγής.
Τρίτον, ζητάει ένα νέο παραγωγικό συμβόλαιο, μια ευκαιρία ανασυγκρότησης με όρους πραγματικά εκτός του κολασμένου κύκλου του δανεισμού. Ευκαιρία που θα δώσει ανάσα στην αγορά, ρευστότητα, αλλά κυρίως θα σπάσει το τείχος της ανεργίας μέσα από μία υγιή οικονομική δραστηριότητα.
Τέταρτον, και το σημαντικότερο. Αυτός ο λαϊκός ευρωσκεπτικισμός αναζητά ένα υποκείμενο για την έκφραση, ανάπτυξη και υπεράσπιση όλων των παραπάνω. Θέτει σιωπηλά, υπόγεια αλλά με ισχυρούς κλονισμούς το αίτημα για μια πολιτική δύναμη που θα ενοποιήσει το λαό σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα διακυβέρνησης στην βάση αυτών των στοιχείων.
Οι συνθήκες, το βάθος της κρίσης της Ε.Ε και ο δεδομένος χαρακτήρας του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, μπορούν να μας βεβαιώσουν ότι κανένα κόμμα δεν θα εκφράσει ούτε στο επόμενο διάστημα το «κόμμα του ευρωσκεπτικισμού». Και αν αυτό συνιστά μια διαπίστωση την ίδια ώρα μπορεί να αποτελεί και μια παρότρυνση για όσους θέλουν να παρέμβουν. Το κρίσιμο στοιχείο είναι να διαπιστωθεί το ποιοτικό βάθος αυτής της πολιτικής διάθεσης σε σχέση με τις αιτίες και το χρόνο που παρουσιάζεται και δυναμώνει.
Να επιλεγούν οι πολιτικοί σταθμοί που θα το φέρουν στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης με όρους δυναμικής και καθορισμού των συσχετισμών υπέρ του λαϊκοί παράγοντα.
Να σχηματοποιηθούν οι δυνάμεις που θα ξεκινήσουν την μεγάλη πορεία προς το «λαό του ευρωσκεπτικισμού», και να τολμήσουν να σχεδιάσουν μία πολιτική πρόταση που να ανεβάζει την ωριμότητα του και να διατηρεί το ριζοσπαστισμό του.
Αυτές τις δυνάμεις τις έχει η Αριστερά σε όλα τα σχήματα της, μιλάνε την ίδια γλώσσα ,εκφράζουν παρεμφερείς θέσεις, μένει να πάρουν αποφάσεις μετωπικής συμπόρευσης για να αλλάξουν τις εξελίξεις άρδην. Και πάνω από όλα να αποτελέσουν πόλο έλξης για κάθε προοδευτική πατριωτική δύναμη που ασφυκτιά στο συστημικό αντι-μνημονιακό στρατόπεδο και πιστεύει στην πορεία της χώρας και εκτός Ε.Ε.
Είτε το θέλουμε είτε όχι ήρθε η ώρα του ευρωσκεπτικισμού. Και δεν πρέπει να περάσει αναξιοποίητη.
EΥΡΩ ΚΑΤΟΧΗΣ
Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗ*
Με αεροπλάνα και κοντέινερς, με στρατό και ελικόπτερα της αστυνομίας να πετούν από πάνω, μεταφέρθηκαν τα 5 γερμανικά δις ευρώ Κατοχής στην Κύπρο.
Καμιά αμφιβολία πλέον ότι την Βέρμαχτ, τους αλεξιπτωτιστές, τα άρματα και τον στρατό Κατοχής, τα έχει σήμερα αντικαταστήσει απόλυτα το ευρώ. Την κυβέρνηση Τσολάκογλου, οι τωρινές προδοτικές κυβερνήσεις. (Τωρινές εννοούνται όλες αυτές από την ένταξή της κάθε χώρας στο ευρώ, μέχρι σήμερα.Πρώτος δωσίλογος στην σύγχρονη στην Ελλάδα κατά την σύγχρονη αυτή επέλαση του νεοναζισμού, ο γερμανοτραφής Σημίτης). Τις εκτελέσεις και τα αντίποινα, η εξαθλίωση και οι πολιτικές δολοφονίες με τη μορφή αυτοκτονιών.
Μονάχα η πείνα και τα συσσίτια είναι απολύτως ίδια για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Κι αυτό διότι ενώ μεταλλάχθηκαν οι άνθρωποι σε άτομα – καταναλωτές, έγιναν γρανάζια που κινούνται με ευρώ και "ζουν" τον "ελεύθερο χρόνο τους" (τι ύβρις) μέσα από οθόνες, έγιναν έτσι εύκολοι στόχοι και θύματα για τον πλούσιο και αδίστακτο κατακτητή Γερμανό, ο οποίος τους καθυπόταξε με το υπερόπλο του, το ευρώ, παρόλα αυτά όμως η φύση των γραναζιών, την οποία ξέχασαν αυτά, αλλά αυτή δεν ξέχασε,δεν μπορεί να αλλάξει κι έτσι η φυσική πείνα, η φυσική αγανάκτηση, η φυσική κατάθλιψη, η φυσική οργή, όλα τα φυσικά υπάρχουν ακόμα μες στα γρανάζια, εν ενεργεία ή άνεργα, και βγαίνουν κάποτε κάποτε στην επιφάνεια κάνοντάς τα κάτι τις να νιώθουν, κι ας μην ξέρουν πια τι σημαίνει συναίσθημα.
Μια Ευρώπη αριθμών, μια Ευρώπη γραναζιών που μετρούν και κινούν την γερμανική πολεμική μηχανή του ναζισμού, την Οικονομία.
Ό,τι δεν κατάφερε ο Χίτλερ, το κατάφερε η Μέρκελ κι ο Σόϋμπλε. Όχι επειδή είναι ικανότεροι. Μα επειδή εμείς ξεπέσαμε τόσο.
Ανασύνταξη δυνάμεων και πόλεμος ενάντια στο ευρώ, η μόνη πρόταση αντίστασης που επείγει. Για την καταπολέμηση της αποικιοκρατίας, του ναζισμού, του φασισμού, του ρατσισμού, του ξεπουλήματος της πατρίδας, η μόνη συνισταμένη είναι ο πόλεμος ενάντια στο ευρώ.
*πηγή:yiannismakridakis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου