Γνώρισα την Αριάνα Στασινοπούλου- Huffington στις αίθουσες του London School of Economics στη δεκαετία του 1970. Είχε πάντα κάτι πολύ ενδιαφέρον να πει στις οργαμωμένες ακαδημαϊκές και πολιτικές συζητήσεις που γίνονταν εκεί, με κατεύθυνση πιο συντηρητική από τις δικές μου θέσεις. Μου άρεσε να τσακώνομαι μαζί της, συχνά με επίκεντρο ελληνικά ζητήματα. Η Αρριάνα, αυτή η φοβερή, ζωντανή, πανέξυπνη γυναίκα φαινόταν από τότε ότι θα ξεχωρίσει. Και έτσι έγινε. Το 2009, το περιοδικό Forbes την κατέταξε στη 12η σειρά των ατόμων με επιρροή στα διεθνήmedia. Πολυσχιδής προσωπικότητα, συγγραφέας, αρθρογράφος, πολιτική ακτιβίστρια, εκδότρια, τελικά, εκτός των πολλών άλλων, ίδρυσε τη μεγαλύτερη ίσως ιστοσελίδα παγκοσμίως σε αναγνωστισιμότητα, τηHuffington Post. Αναρωτιόμουν γιατί φαινόταν να ξέχασε την πατρίδα της την Ελλάδα που αγαπούσε πολύ όπως θυμάμαι, αλλά ένα δυνατό και συναισθηματικά φορτισμένο σχετικό άρθρο της στουςNew York Times, ζωντάνευσε την παρουσία της. Εδώ, παρομοιάζει τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία με την προσωπική της ιστορία των δύσκολων παιδικών και πρώτων εφηβικών χρόνων στην Αθήνα, όταν η οικογένειά της είχε σοβαρές οικονομικές δυσκολίες, αλλά η μητέρα της λειτουργούσε προστατευτικά για τις κόρες της. Κατακεραυνώνει τις πολιτικές λιτότητας που ακολουθούνται για την πατρίδα της, δείχνοντας ως πιθανή λύση για την Ελλάδα, την έξοδο από το ευρώ. Μετέφρασα προσωπικά όλο το άρθρο της παλιάς μου γνώριμης με τη σπουδαία διαδρομή και το παραθέτω πιο κάτω.
Θεόδωρος Κατσανέβας
«Όπως παρακολουθώ τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία που εκτυλίσσεται στην Ευρώπη, γυρίζω με τη σκέψη μου στα 18 χρόνια που πέρασα στην Αθήνα, πηγαίνοντας με τα πόδια στο σχολείο στην Πλάκα (το παλιό τμήμα της πόλης), στους ίδιους δρόμους που έχουν πρόσφατα γεμίσει με διαδηλωτές και βίαιες συγκρούσεις. Στην εποχή που μεγάλωνα, η οικογένειά μου ήταν ένας μικρόκοσμος της σημερινής ελληνικής οικονομίας. Είχαμε πέσει βαθιά στα χρέη. Επανειλημμένες προσπάθειες του πατέρα μου για να αγοράσει μια εφημερίδα, κατέληξαν σε αποτυχία και πτώχευση. Τελικά, η μητέρα μου πήρε την αδελφή μου και εμένα και τον άφησε. Όλοι μας ζούσαμε στην Αθήνα και συνεχίσαμε να βλέπουμε τον πατέρα, αν και μέναμε στο δικό μας διαμέρισμα του ενός υπνοδωματίου.
Περισσότερο δύσκολες μέρες ερχόταν, αλλά η μητέρα μου ήταν απόλυτη για ένα πράγμα: ότι θα περικόψει τα πάντα, εκτός από την εκπαίδευση μας και την καλή, υγιεινή διατροφή. Είχε δύο φορέματα και ποτέ δεν ξόδεψε τίποτα για τον εαυτό της. Θυμάμαι που πούλησε το τελευταίο ζευγάρι με τα χρυσά της σκουλαρίκια. Δανείστηκε από οποιονδήποτε μπορούσε, έτσι ώστε δύο κόρες της να εκπληρώσουν τα όνειρά τους για μια καλή εκπαίδευση – τη δική μου στο Cambridge, και της αδελφής μου στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου. Εκείνη την εποχή, στις νεαρές Ελληνίδες εξακολουθούσαν να προσφέρουν προίκα για να παντρευτούν. Η μητέρα μου συνήθιζε να μου λέει, «η εκπαίδευση σας είναι η προίκα σου."
Όπως εξετάζουμε τα στατιστικά στοιχεία για την Ελλάδα, από όλα τα φοβερά δεδομένα, περισσότερο με συγκλονίζει το 54% της ανεργίας των νέων. Όλα τα όνειρα τους διαψεύδονται. Όλες οι ελπίδες τους μένουν ανεκπλήρωτες. Και όλα γίνονται ενοχή, ντροπή και φόβος, που τόσο συχνά πηγαίνουν χέρι-χέρι με το δυσεπίλυτο πρόβλημα της ανεργίας και τις χαμένες ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον.
Το τιμωρητικό μονοπάτι της λιτότητας και η αμείλικτη οικονομική συρρίκνωση, δεν αποτελούν έκπληξη Είναι πιθανό να οδηγήσουν σε περαιτέρω στασιμότητα και αυτό δεν μπορεί να επιτραπεί να συνεχιστεί. Οι κίνδυνοι βίαιης διαμαρτυρίας είναι προφανείς. Αλλά υπάρχουν κίνδυνοι που προέρχονται από τις κάλπες : ένα ακροδεξιό αντι-μεταναστευτικό κόμμα έλαβε σχεδόν το 7% των ψήφων, ενώ το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα της καθεστωτικής αριστεράς έχασε 119 έδρες στο Κοινοβούλιο, κατακτώντας την ταπεινωτική τρίτη θέση .
Εάν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν εγκαταλείψει την καταστροφική εμμονή της με τη λιτότητα, η Ελλάδα θα έχει λίγες επιλογές, εκτός από το να φύγει από την ευρωζώνη. Αυτό θα είναι γεμάτο με κινδύνους, φυσικά, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αφήσει την Ελλάδα με λίγες βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις.
Η Αργεντινή, η οποία χρεοκόπησε και αναδιαρθρώθηκε το 2001, προσφέρει ένα σημείο σύγκρισης. Το βάρος της λιτότητας εκεί είχε δείξει ότι, η Αργεντινή θα καταρρεύσει αν δε σταματήσει η πρόσδεση του πέσο με το δολάριο και δεν κηρύξει στάση πληρωμών. Υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ της Αργεντινής και Ελλάδας. Αλλά η αθέτηση πληρωμών της Αργεντινής ακολουθήθηκε από λίγους μήνες οικονομικής κρίσης και στη συνέχεια, ήρθαν πολλά χρόνια σταθερής οικονομικής ανάπτυξης - μια τελείως διαφορετική πορεία από εκείνη της Ελλάδας, η οποία οδηγείται προς μια δυνητικά πορεία συρρίκνωσης στο άπειρο που καταστρέφει εκατομμύρια ζωές και ακρωτηριάζει το αδάμαστο ελληνικό πνεύμα.
Ναι, οι Έλληνες ενήργησαν ανεύθυνα πριν την οικονομική κατάρρευση - με τον ίδιο τρόπο ο πατέρας μου είχε ενεργήσει ανεύθυνα στην ιδιωτική και επαγγελματική του ζωή. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να τιμωρηθούν τα παιδιά, να καταστραφεί το μέλλον τους ως μέρος μιας θεραπείας για ένα παρελθόν για το οποίο δε φέρουν καμία ευθύνη.
Πέρασα πολλές νύχτες το περασμένο καλοκαίρι στην πλατεία Συντάγματος, ακριβώς απέναντι από τη Βουλή των Ελλήνων. Εκεί είχε συγκεντρωθεί ένα μεικτό πλήθος διαμαρτυρόμενων, νέοι, ηλικιωμένοι, αυτοαπασχολούμενοι, άνεργοι, ακτιβιστές, συνταξιούχοι. Εκατομμύρια εξοργισμένοι Έλληνες - που είναι γνωστοί για τις διασυνδέσεις μεταξύ τους, τώρα χρησιμοποιούν για μεγαλύτερη επαφή με τα κοινωνικά δίκτυα . Οι συγκεντρωμένοι στην πλατεία ήταν συνδεδεμένοι και οργανωμένοι με τον παλιομοδίτικο τρόπο, πρόσωπο με πρόσωπο. Παντού σερβιτόροι, οδηγοί ταξί, πωλητές, αποθηκάριοι, άνθρωποι στο τραπέζι δίπλα σου στο δείπνο, μιλούσαν για το ίδιο πράγμα. Ήταν - και εξακολουθεί να είναι – μια φωνή προσδοκίας για ένα καλύτερο μέλλον, με περισσότερες επιλογές από αυτές που προσφέρονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Η Ελλάδα, όπως και η μητέρα μου, ήταν πάντα αφοσιωμένη πάνω απ 'όλα στα παιδιά της. Όταν το μέλλον των παιδιών αυτών χάνεται - τότε το ίδιο συμβαίνει και με το μέλλον της χώρας. Η αγαπημένη μου εικόνα από τις διαδηλώσεις, δείχνει έναν νεαρό να υψώνει τη γροθιά του σε μια σειρά αστυνομικών ΜΑΤ, ενώ η μητέρα του στέκεται δίπλα του, απλώνοντας πάνω του το σακάκι του, για να βεβαιωθεί ότι δε θα κρυώσει. Εάν η Ελλάδα συνεχίσει να ακολουθεί τη σημερινή αδιέξοδη πορεία λιτότητας που χρησιμοποιείται ως καύσιμο ύφεσης, τα παιδιά θα επαναστατήσουν και οι γονείς τους θα είναι εκεί δίπλα τους, ενισχύοντάς τους και επενεργώντας προστατευτικά πάνω τους.
Αν για να υπάρξει μέλλον για τη χώρα χρειάζεται έξοδος από το ευρώ, αυτό είναι πιο πιθανό να το επιλέξουν οι Έλληνες. Εφηύραν τη δημοκρατία, και τώρα ήρθε η ώρα να ξαναγεννηθεί το ελληνικό πνεύμα της καινοτομίας και της εφευρετικότητας - πριν το οικονομική πρόβλημα δημιουργήσει περαιτέρω απελπισία και επικίνδυνες συνέπειες στους δρόμους και στην κάλπη».
.jpg)
