Του Αλέξη Μητρόπουλου
Οι Ευρωεκλογές απέδειξαν σε όλη την ήπειρο ότι οι λαοί απορρίπτουν την πολιτική τής Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής υπό την ηγεμονία της γερμανικής κυρίαρχης τάξης. Η δομική επιλογή τού Μάαστριχτ, που εγκαθίδρυσε ως σύστημα οικονομικο-κοινωνικής λειτουργίας της τον αδυσώπητο και μέχρις πλήρους εξόντωσης ανταγωνισμό τού νεοφιλελεύθερου δόγματος, κατάργησε την συνεκτική γραμμή αλληλεγγύης. Οδήγησε στην τερατογένεση του Συμφώνου «Σταθερότητας» που εκθεμελιώνει το λεγόμενο «ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο». Το τελευταίο Σύμφωνο «συνταγματοποιήθηκε» μέσω της Συνθήκης της Λισαβόνας και εν τέλει αυστηροποιήθηκε έτσι, που να υποβιβάζει ακόμη περισσότερο στον διεθνή καταμερισμό εργασίας τα κράτη που δεν εφαρμόζουν πιστά τις αντικοινωνικές δημοσιονομικές του προτεραιότητες.
Η γερμανική άρχουσα τάξη, σχεδόν πάντα ίδια από τα τέλη του 19ου αιώνα, επιβάλλει σταδιακά σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς τις διαχρονικά αδικαίωτες πολιτικές της με λογικές εθνοταξικής κυριαρχίας. Με δέλεαρ «το χρυσό κλουβί» της ΟΝΕ (όπου ακρωτηριάζεται η οικονομική αυτονομία των κρατών) επιχείρησε και πέτυχε την εσπευσμένη είσοδο των χωρών του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού, οι οποίες -καταλεηλατημένες από την επέλαση των νεοφιλελεύθερων πλουτοκρατών- αναζητούσαν μιαν όαση ύπαρξης και ηρεμίας. Εκμεταλλεύτηκε το ευρωπαϊκό τους όραμα και αυτές, υπό την πικρή εμπειρία του υπαρκτού σοσιαλισμού και την ακόμη χειρότερη πραγματικότητα της διαρκούς καταλήστευσής τους από το νομαδικό κεφάλαιο, έσπευσαν να «μπουν στην αγκαλιά της».
Σήμερα πια απολαμβάνουν ως μόνιμο σύστημα την κοινωνική απερήμωση, την οικονομική ετερονομία και την πολιτική τής διαρκούς ανταγωνιστικής υποτίμησης, για να φτάσουν (φευ!) κάποτε στο κεντροευρωπαϊκό επίπεδο κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης!! Όλοι όμως γνωρίζουν ότι αυτή η ρήτρα λειτουργεί εις βάρος τους, αφού καλούνται να ανταγωνίζονται χωρίς εθνικά αναπτυξιακά όπλα την ήδη ενισχυόμενη υπεροπλία των κυρίαρχων κρατών!
Η Ευρώπη περιφερειοποιείται. Και στους ευρύτερους ομόκεντρους κύκλους δεν ισχύει ούτε το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο, ούτε ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης, ούτε οι εθνικές και κοινωνικές ελευθερίες που βρίσκονται υπό διαρκή συρρίκνωση, κηδεμονία και επιτήρηση.
Η Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή όλο και συχνότερα αποθρασύνεται. Με τη δικαιολογία τής δήθεν ομαλής λειτουργίας του μονεταριστικού νεοφιλελεύθερου συστήματος που επέβαλε, παρεμβαίνει στα κράτη-μέλη, καταργεί εκλεγμένες κυβερνήσεις και διορίζει όλο και συχνότερα κυβερνήσεις νεοφιλελεύθερου τεχνοκρατισμού. Πολλοί ευρωπαϊκοί λαοί δυσφημίστηκαν ώστε, μέσω της αυτο-ενοχοποίησης και της αδράνειας, να νομιμοποιήσουν την πολιτική αυτή της απόκλισης, της περιφερειοποίησης και της υποτέλειας.
Ταυτόχρονα όμως, το αδηφάγο αυτό σύστημα διευρύνει τις ταξικές διαφορές και μεταξύ των κυρίαρχων ηγεμονικών κρατών, ακόμη και εντός της γερμανικής σφαίρας επιρροής. Οι διαφορές αυτές απομακρύνουν όλο και περισσότερα λαϊκά στρώματα από το όραμα της ευημερίας και της αλληλεγγύης, τα οποία -μέσω της αυξανόμενης ανεργίας και των «midi» ή «mini jobs» που επεκτείνονται σαν επιδημία σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο- αισθάνονται ανασφάλεια, αβεβαιότητα και φόβο για το μέλλον τους!
Το ευρωπαϊκό όραμα ξεθωριάζει. Ο φόβος του μέλλοντος κλονίζει τις συνειδήσεις και περιορίζει την υπαρκτική δραστηριότητα στο κλειστό αυτοποιητικό σύστημα της ενστικτώδους επιβίωσης. Ο θεμελιακός αυτός αγώνας για την ύπαρξη αναζητά πλασματικές ενότητες και οράματα που προσφέρονται αφειδώς στην ΕΕ και βγαίνουν από το απεχθές παρελθόν της, από τις μεθόδους τερατογένεσης του φασισμού και του ναζισμού. Η πλασματική και αφαιρετική ενότητα υπερβαίνει την επιδεινούμενη συνειδητοποίηση της χαώδους ταξικότητας μέσω των ονειρώξεων της περίκλειστης εθνικής περιχαράκωσης και ευημερίας, μέσα σε έναν αλληλοεξαρτώμενο κόσμο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Η ενστικτώδης αυτή αντίδραση ομνύει στην εθνική καθαρότητα, οικοδομεί πολιτικές στη βάση της εχθρότητας του άλλου, του διαφορετικού, του εναλλακτικού.
Και ο μονόδρομος του Μάαστριχτ και του νέου αυστηροποιημένου Συμφώνου «Σταθερότητας», η νέα αυτή «ζώνη αγνότητας» της ευρωπαϊκής παλινωδίας, αποσταθεροποιεί τη δημοκρατική συνείδηση, αφού απαγορεύει την πεμπτουσία της, δηλαδή την εναλλακτική λύση. Έτσι η μονοδρομική ιδεολογικο-πολιτική συνείδηση στρώνει το έδαφος για τον φασιστικό αταβισμό, νομιμοποιεί ακροδεξιές απόψεις και μορφώματα στις εθνικές κυβερνήσεις και αποσιωπά τις στρατιωτικο-πολιτικές επιχειρήσεις χιτλερικής επίνευσης σε κομβικές χώρες τής Ευρωπαϊκής Περιφέρειας.
Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο καταρρέει. Οι αντιδημοκρατικές μέθοδοι πολλαπλασιάζονται. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, υπό την επικυριαρχία της γερμανικής αστικής τάξης, επαναφέρει τη διαίρεση, τον εθνικισμό, τον φόβο και την αγωνία απώλειας των κεκτημένων, ακόμη και στον στενό πυρήνα της Ευρώπης.Αυτή η Ευρώπη θέλει ανατροπή, επαναθεμελίωση, επαναδια-πραγμάτευση των όρων της ύπαρξής της. Και σ’αυτόν τον δρόμο ο ΣΥΡΙΖΑ, ως δύναμη του δημοκρατικού της μέλλοντος, πρωτοστατεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου