Λύσσα για την εξουσία από τους εθισμένους στο ραγιαδισμό

Του Γιώργου Αναδρανιστανάκη

Πήγα το πρωί του Σαββάτου στον φούρνο της γειτονιάς μου ν' αγοράσω ψωμί και γάλα για την οικογένεια, έβγαλα το κολλαριστό πεντάευρο να πληρώσω κι ο φούρναρης μου το έτριψε στο πρόσωπο, για να μην πω «στη μούρη» και κατηγορηθώ για λαϊκισμό. Τι έπαθες, κυρ Παναγιώτη, του λέω. Δεν τα 'μαθες, ρε ζαγάρ; Γυρίσαμε στη δραχμή, βρε αχαΐρευτε, Σκάι δεν βλέπεις, ρε τσοπανογεγέ; Είσαι και δημοσιογράφος, βρε στουρνάρι ξεπαπούτσωτο.Επί του αισθητικού, ο κυρ Παναγιώτης ήταν ολίγο μπρουτάλ, μπρουταλέστερος του επιτρεπόμενου, θα έλεγα. Επί της ουσίας, όμως, είχε χίλια δίκια.

Όποιος είδε και άκουσε Σκάι την Παρασκευή το απόγευμα, δεν επέστρεψε απλώς στη δραχμή, στη θαλπωρή της μήτρας επέστρεψε, μπας και σωθεί από την επικείμενη θεομηνία. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Από τον Μπογδάνο, που περιέγραφε τη συνέντευξη Βαρουφάκη - Ντάισελμπλουμ σαν να ήταν πολεμική σύγκρουση από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών; Από τον Μπάμπη Παπαδημητρίου που προφήτευσε από το δελτίο ότι τη Δευτέρα θα επικρατήσει «πανικός στο συναλλακτικό κοινό που θα τρέξει στις τράπεζες. Τελειώνουν τα μετρητά, τελειώνει η ρευστότητα»; Μόνο η μπέρτα, η βακτηρία και το φλεγόμενο άρμα τού έλειπε του Μπάμπη για να γίνει απολύτως πειστικός.

Δεν ήταν μόνο ο Σκάι, ήταν και ο Άδωνις Γεωργιάδης, που έσπευσε να γράψει στο τουίτερ «να δω σε λίγες μέρες πού θα κρύβονται όσοι υποστήριξαν δημοσίως τους παλαβούς», δεν παρέλειψε μάλιστα να ανεβάσει και το βιντεάκι με τα τρενάκια. Υπήρξαν και χειρότεροι από τον Άδωνι, ο τομεάρχης Υγείας του Ποταμιού Λυκούργος Λιαρόπουλος, για παράδειγμα, που την ώρα την συνέντευξης έγραφε «Ντάισελμπλουμ, κράτα γερά... σπάστου τον τσαμπουκά» και κρίμα που δεν ήταν παρών, για να ρίξει καμιά σφαλιάρα στον Βαρουφάκη.

Ο Σκάι, ο Άδωνις, ο Λιαρόπουλος, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, ένα ολόκληρο σύστημα έσπευσε να χαρεί επειδή κατέρρευσε, δήθεν, η διαπραγμάτευση, επειδή η Ευρώπη έδειξε, μέσω του Ντάισελμπλουμ, το σκληρό πρόσωπό της. Χάρηκαν επειδή αποδείχθηκε ότι η μόνη οδός ήταν η δική τους, η πλατιά οδός του «ναι», του «ό,τι πείτε, κύριε Ντάισελμπλουμ», της διαπραγμάτευσης που γινόταν μεταξύ τυριού και αχλαδιού και οι κόκκινες γραμμές ήταν μαρμελάδα φράουλα απλωμένη στα κρουασανάκια του Τόμσεν. Χάρηκαν επειδή φάνηκε πως όποιος δεν είναι σαν τα μούτρα τους, είναι χαμένος από χέρι.

Δεν είχαν καν τη σοφία της υπομονής. Να περιμένουν λίγες μέρες, λίγες ώρες, βρε αδελφέ, μέχρι να δουν πού θα κάτσει το πράγμα. Να ακούσουν τον Σαπέν, τον Γιούνκερ, τον Ομπάμα, να διαβάσουν τις αναλύσεις των ξένων ΜΜΕ, να δουν πώς θα ανοίξει το Χρηματιστήριο τη Δευτέρα. Έσπευσαν να πανηγυρίσουν οι ηττημένοι των εκλογών, εξευτελίζοντας τους εαυτούς τους και μαζί ένα ημιθανές πολιτικό προσωπικό που δηλώνει διαθέσιμο να επιστρέψει στα πράγματα για να εφαρμόσει κατά γράμμα τις προσταγές των δανειστών.

Δεν είναι διαθεσιμότητα, είναι λύσσα για εξουσία.

Πηγή : Αυγή