Υπάρχει ελπίδα μέσα στην ακραία νεοφιλελεύθερη ευρωζώνη ;

Υπάρχει άραγε ελπίδα να βγούμε από την κρίση και να δούμε καλύτερες μέρες μέσα στην ακρα'ια νεοφιλελεύθερη ευρωζώνη; Έχουν ελάχιστη βάση οι πολιτικοδημοσιογραφικοί μονόλογοι ότι μόνο μέσα στο ευρώ υπάρχει ελπίδα; Ότι πρέπει να δεχτούμε το ευρώ πάση θυσία; Η απάντηση είναι ένα βροντώδες όχι. Όχι στο ευρώ πάση θυσία ήταν και το μήνυμα του δημοψηφίσματος. Και εφ' όσον δε διαφαίνεται θέληση για διαφοροποίηση της ακραίας νεοφιλελεύθερης υφεσιακής πολιτικής με το υπερτιμημένο ευρώ από τους Εταίρους, δεν υπάρχει προοπτική ανάτασης της ελληνικής οικονομίας υπο τα σημερινά δεδομένα. 

Για να συνέλθει η χώρα μας από την μακροχρόνιας ύφεσης και να υπάρχει θετικό πρόσημο στην απασχόληση, να δημιουργηθούν δηλ. νέες θέσεις εργασίας, απαιτείται ετήσια ανάπτυξη του ΑΕΠ κατά 4%. Επιπλέον, για την πληρωμή των τεράστιων χρεών μας που διαρκώς διογκώνονται υπό την πίεση των τοκογλυφικών τοκοχρεωλυσίων, απαιτείται πρόσθετη ετήσια ανάπτυξη της τάξης του 4%. Σύνολο δηλ. 8%. Υπάρχει κάποιος λογικός άνθρωπος που μπορεί να υποστηρίξει σοβαρά ότι υπάρχει προοπτική στα επόμενα 20 χρόνια η χώρα μας να επιτύχει τέτοιους απίθανους αναπτυξιακούς ρυθμούς;  Φυσικά όχι.Η πολύ πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ πουαναφέρει ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, θα έπρεπε να συνετίσει όσους επιμένουν στην ευρωκατοχή.

Η επιβολή συνταγών  σκληρής λιτότητας, σε περιόδους ύφεσης, οδηγεί σε μεγαλύτερη διεύρυνση της πτωτικής πορείας της οικονομίας. Η φτώχεια φέρνει περισσότερη φτώχεια σε έναν αέναο κύκλο που λειτουργεί ως παγίδα υπανάπτυξης.

Η βίαιη συρρίκνωση των εισοδημάτων οδηγεί στην κάθετη πτώση της εσωτερικής ζήτησης και κατ’ επέκταση στον περιορισμό της παραγωγής, στην κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, στη συμπίεση της φορολογητέας και ασφαλιστικής ύλης, στην τεράστια μείωση των κρατικών εσόδων και του εθνικού εισοδήματος. Τα χρέη, ως απόλυτο μέγεθος αλλά και ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος μεγεθύνονται.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, ύστερα από το τελευταίο «κούρεμα» με το PSI της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου, το οποίο σε μεγάλο ποσοστό πριμοδοτήθηκε από εγχώριους πόρους, το χρέος διευρύνθηκε περισσότερο. Και συνεχίζει να διευρύνεται.Η ελληνική οικονομία έχει περιπεσει σε κατάσταση αποπληθωρισμού και πορείας υπανάπτυξης ή για να χρησιμοποιήσω έναν οικονομικο νεολογισμό σε περιδήνηση ύφεσης.

Αλλά ακόμα και αν δεχτούμε την απίθανη υπόθεση εργασίας ότι, κάποια στιγμή οι Γερμανοί υπερκυρίαρχοι αποφασίσουν να μας χαρίσουν μεγάλο μέρος των χρεών μας, και πάλι μετά από 10-15 χρόνια, η χώρα μας, όπως και οι άλλες περιφερειακές οικονομίες, θα περιπέσουν σε κατάσταση οικονομικής αδυναμίας. Και αυτό γιατί το ευρώ είναι ένα σκληρό νόμισμα που δεν επιτρέπει την ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας που εντάσσεται σε διαφορετική νομισματική ζώνη απ΄αυτήν της Γερμανίας και των άλλων βορειοκεντρικών χωρών ( σύμφωνα και με τη θεωρία του Νομπελίστα Robert Mandel). με απλά λόγια, το ευρώ όπως έχει δομηθεί και αναπτυχθεί είναι ένα κουστούμι που δεν ταιριάζει στην ελληνική οικονομία.Δεν είναι τυχαίο ότι οι οικονομίες των χωρών του ευρωπαϊκού νότου  αποτελεί τη μοναδική ζώνη χωρών παγκοσμίως που έχουν βαλτώσει, σε αντίθεση με σχεδόςν όλες τις χώρες διεθνώς που έχουν ξεπεράσει την ύφεση του 2009 και πορεύονται ικανοποιητικά ή και εντυπωσιακά. 

Για να το απλουστεύσουμε. Ο κυριότερος τομέας της ελληνικής οικονομίας είναι ο τουρισμός. Οι ανταγωνίστριες μας χώρες, η Τουρκία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Αίγυπτος, η Τυνησία, κλπ., πουλάνε το τουριστικό τους προϊόν πολύ πιο φτηνά, αφού λόγω του υποτιμημένου τους νομίσματος σε σχέση με το σκληρό ευρώ, το ίδιο δωμάτιο εκεί κοστίζει λιγότερο απ’ ότι εδώ. Και αυτό, ακόμα και αν οι Έλληνες ξενοδόχοι συμπιέσουν στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, το κόστος εργασίας. Αντίθετα δεν ισχύει το ίδιο για τη Γερμανία και άλλες βορειοκεντρικές χώρες, λόγω του ότι είναι προσανατολισμένες σε παραγωγή ολιγοπωλειακών προϊόντων έντασης κεφαλαίου και υψηλής τεχνολογίας. Η μικρή συμμετοχή της εργασίας επιτρέπει στις περιπτώσεις αυτές υψηλά περιθώρια κέρδους, χωρίς υπερβολική συμπίεση της αμοιβής εργασίας. Οι αξονικοί τομογράφοι λχ., που παράγει η γερμανική Seamens, ανταγωνίζονται αντίστοιχα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας κυρίως των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας με επίσης σκληρά νομίσματα με τεράστια περιθώρια κέρδους. 

Η Κίνα, η οποία έχει αναπτυχθεί βιομηχανικά και ακολουθεί ταχύτατα τις εξελίξεις στη νέα τεχνολογία, πουλά τα προϊόντα της πολύ φτηνά λόγω του υποτιμημένου της νομίσματος του Γουάν. Παρ’ όλες τις εκκλήσεις και απειλές από τους δυτικούς για το θέμα αυτό, ο Ασιατικός κολοσσός, διατηρώντας το νόμισμά του υποτιμημένο, έχει σωρεύσει συναλλαγματικά αποθέματα άνω των 4 δις. δολαρίων σαρώνοντας τις διεθνείς αγορές και καταστρέφοντας τη δική μας μεσαίου δυναμικού βιομηχανική παραγωγή, λόγω της χαλαρής δασμολογικής πολιτικής που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Κίνα είναι μια ανεξάρτητη υπερδύναμη που διαθέτει το δικό της νόμισμα και την πολιτική ισχύ να επιβάλλει τις ισοτιμίες που επιθυμεί.Βέβαια, για κινέζικες εξαγωγές στην Ευρώπη, προϊόντων υψηλής τεχνολογίας όπως λχ μηχανισμοί ηλιακής και αιολικής ενέγειας, οι Βορειοευρωπαίοι έχουν φροντίσει να επιβάλλουν δασμούς και επιμέρους εμπόδια. 

Το ζήτημα είναι πολιτικό. Και ας μη γελιόμαστε. Η Ενωμένη Ευρώπη με τα ιδανικά των εμπνευστών της για αλληλεγγύη και σύγκλιση των καρτών-μελών δεν υφίσταται σήμερα. Το ευρώ το ελέγχει η Γερμανία. Γι' αυτό και οδεύουμαι σε γερμανοποίηση της Ευρώπης. Εδώ, αξίζει να θυμηθούμε το δόγμα Ρότσιλντ : «δώσε σε εμένα το δικαίωμα να εκδίδω χρήμα και άσε τους άλλους να φτιάχνουν νόμους».

Τελικά υπάρχει μια αχτίδα ελπίδας που πεθαίνει τελευταία. Η ελπίδα για αναστροφή της καταστροφής που βιώνουμε, υπάρχει  μόνο αν ανατραπούν οι διεθνείς γεωπολιτικές ισορροπίες, διαλυθεί ή περιοριστεί στις βορειευρωπαϊκές χώρες το σκληρό ευρώ και μειωθεί ή έστω ελεγθεί, η υπερκυριαρχία των αρπακτικών του χρηματιστηριακού κεφαλαίου του καζίνο καπιταλισμού. Αλλά στο μέτρο του εφικτού, πρέπει να έχουμε και εμείς το νού μας, να βάλουμε και εμείς το χεράκι μας. Και να έχουμε το όπλο παρά πόδα. Γιατί καμιά δίκαιη μάχη δεν πάει ποτέ χαμένη.