Το διπλό νόμισμα υπό προϋποθέσεις συμφέρει στην Ελλάδα

 Η προοπτική καθιέρωσης του διπλού νομίσματος έχει ισχυρές πιθανότητες να υιοθετηθεί πρώτα από την Ιταλία και ύστερα από χώρες του ευρωπαϊκού νότου όπως η Ελλάδα, με δεδομένο ότι στη γειτονική μεγάλη χώρα διενεργούνται εκλογές την άνοιξη του 2018. Εκεί τα κόμματα που εκπροσωπούν περίπου τα 2/3 του εκλογικού σώματος, έχουν ταχθεί υπέρ του διπλού ή παράλληλου νομίσματος ή υπέρ της ολοκληρωτικής εξόδου από την ευρωζώνη.

Η Ιταλία είναι μια μεγάλη χώρα και θα είναι πολύ δύσκολο στο κατεστημένο της Ευρώπης και της δύσης γενικότερα με επικεφαλής τη Γερμανία, να επιβάλλει την παραμονή της στο ευρώ, σε πλήρη αντίθεση με την εκπεφρασμένη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος. Αυτή η προοπτική ενισχύεται και από το γεγονός ότι, η νέα ηγεσία του Λευκού Οίκου υπό τον Ντόναλντ Τράμπ, έχει εκδηλωθεί απροκάλυπτα κατά της ευρωζώνης και της Γερμανικής επικυριαρχίας στην Ευρώπη. Η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα όπου το "όχι πάση θυσία στο ευρώ", μπορεί να γίνει ναι. η συμβιβασμένη Γαλλία του Μακρόν, πολύ δύσκολο μπορεί να βοηθήσει τη Γερμανία για να την κρατήσει στην ευρωφυλακή.

Γενικότερα, η υπόθεση του διπλού ή παράλληλου νομίσματος αποτελεί ένα σοβαρό ζήτημα ουσίας. Ορισμένοι το καταγγέλλουν ασμένως ως εργαλείο της ευρωκατοχής. Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, αν με την έκδοση του, η νομισματική πολιτική συνεχίσει να ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που ας μην ξεχνάμε ότι εδρεύει στην Φραγκφούρτη και φυσικά ελέγχεται απόλυτα από το Βερολίνο.

Όταν όμως η πολιτική αυτή  ασκείται από μια ανεξάρτητη  Ιταλική, Ελληνική και γενικότερα από εθνική τραπεζική αρχή, τότε η κυκλοφορία παράλληλα του ευρώ και ενός εθνικού νομίσματος, μπορεί να είναι προς όφελος της χώρας από οικονομική και κυρίως από πολιτική. σκοπιά. Άρα, σημασία έχει ο τρόπος υιοθέτησής του.

Μια από τις χρηστικές δυνατότητες του είναι, μέρος των συναλλαγών με το εξωτερικό να διενεργούνται με το ευρώ, ενώ μέρος των δαπανών για επενδύσεις, μισθούς, συντάξεις, κρατικές προμήθειες, να καταβάλλονται σε εθνικό νόμισμα.

Ασφαλώς πρέπει να ληφθεί μέριμνα ώστε το εθνικό νόμισμα να μην περιπέσει στη δίνη του υπερπληθωρισμού. Αυτό μπορεί να αποφευχθεί με έλεγχο της κυκλοφορίας του. Άλλωστε σήμερα οι χώρες της ευρωζώνη και ειδικότερα η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία κλπ, πάσχουν από αρνητικό πληθωρισμό, μια αρωστημένη πραγματικότητα που παγώνει την ανάπτυξη και φορτώνει μεγαλύτερα χρέη στις βεβαρυμένες με υψηλά χρέη χώρες όπως και σε επιχειρηματίες και ιδιώτες οφειλέτες.

Η παράλληλη κυκλοφορία δύο νομισμάτων αποτελεί σήμερα μια συνηθισμένη πρακτική διεθνώς. Σε ορισμένες χώρες όπως λχ. στον Λίβανο, κυκλοφορούν επίσημα σήμερα, το εθνικό νόμισμα, η Λιβανέζικη λίρα και το δολάριο. Σε άλλες όπως στην Τουρκία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Αλβανία, κλπ., το ευρώ και το δολάριο κυκλοφορούν άτυπα αλλά ανεμπόδιστα στην ελεύθερη αγορά. Σε άλλες περιπτώσεις όπως στην Ελβετία,στην Γερμανία στην Γαλλία και αλλού, τοπικοί φορείς εκδίδουν δικό τους νόμισμα κυρίως για τη χρηματοδότηση μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αναπτυξιακών πρωτοβουλιών.

Η Ελβετία ειδικότερα χρησιμοποιεί δύο νομίσματα εδώ και 75 χρόνια. Εκτός από το γνωστό μας ελβετικό φράγκο, υπάρχει και το επιλεγόμενο WIR φράγκο, ένα ανεξάρτητο ηλεκτρονικό νόμισμα που ελέγχεται από την WIR Bank και χρηματοδοτεί επιχειρήσεις.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, η μελετημένη και συντεταγμένη εισαγωγή της νέας δραχμής χωρίς να αποκλείεται η παράλληλη κυκλοφορία του ευρώ, με δεδομένο τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής από ελληνική τραπεζική αρχή, μπορεί να έχει ευεργετικά αποτελέσματα με πρώτιστο την άμεση παροχή  ρευστότητας στη χειμαζόμενη  ελληνική οικονομία.

Αυτό θα επέτρεπε την αποκόλληση της χώρας από το σπιράλ της ύφεσης στο οποίο βρίσκεται σήμερα και από το οποίο είναι αδύνατο να απεγκλωβιστεί με τις τρέχουσες συνθήκες των τεράστιων και συνεχώς διογκούμενων χρεών, της υποχρέωσης δημιουργίας ετήσιων πλεονασμάτων στον κρατικό προύπολογισμό της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ, της υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας από τους δανειστές ( σε επίπεδα του 11,5% του ΑΕΠ που κατάσχονται από το Υπερταμείο), της ακραίας λιτότητας και του υπερτιμημένου ευρώ που δεν ταιριάζει στη δομή της ελληνικής οικονομίας.

Θα πρέπει επιπλέον να προστεθεί ότι, μόνο με μετάβαση σε εθνικό νόμισμα είναι αποδεκτό από τους δανειστές το κούρεμα και η επιμήκυνση του βαρύτατου χρέους, το οποίο έχει περίπου διπλασιαστεί μέσα στην ευρωζώνη. Αυτό προβλέπεται από τις καταστατικές διατάξεις του ευρώ αλλά και από το γεγονός ότι, η Γερμανία δεν αποδέχεται κάτι τέτοιο γιατί τότε θα πρέπει να κάνει το ίδιο και για τις άλλες χώρες που παραμένουν στην ευρωζώνη, με συνέπεια την πλήρη διάλυσή της.

Και σε τελευταία ανάλυση, ας μην ξεχνάμε ότι, "το μη χείρον βέλτιστον", ή αλλιώς, "διοίν κακοίν το μη χείρον", η αλλιώς "εχθρός του κακού είναι το μεγαλύτερο κακό".