Αποχαιρετιστήριο στον Μανώλη Γλέζο, το σύμβολο ενότητας του Ελληνισμού

Η Ελλάδα ευγνωμονούσα αποχαιρετά τον ήρωα, το γνήσιο τέκνο της Μανώλη Γλέζο. Τον σεμνό αγωνιστή, μέγιστο πατριώτη, γνήσιο αριστερό που υπηρέτησε με συνέπεια τις αρχές του, αγωνίστηκε για πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά και όχι για αφεντικά. Πάλεψε με πάθος για τα πιστεύω του αλλά ταυτόχρονα σκόρπιζε απλόχερα χαμόγελα συμφιλίωσης. Σεμνός, ταπεινός, ασυμβίβαστος,αιώνιος

έφηβος, μια μεγάλη καρδιά που ήξερε να συγχωρεί και να απλώνει το χέρι στους απέναντι. Για αυτό και ήταν και θα είναι πάντα σύμβολο ενότητας του Ελληνισμού. Έφυγε φτωχός σε υλικά αγαθά, αλλά πλούσιος από την αγάπη των Ελλήνων.

Είχα τη μεγάλη τύχη να με τιμά με την προσωπική του φιλία με την πόρτα και το τηλέφωνό του πάντα ανοιχτό. Το 1986 παραιτήθηκε από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, (ένα ευτυχές προξενιό όπου είχα την χαρά να μεσολαβήσω προσωπικά), για να γίνει Δήμαρχος στο ορεινό χωριό του την Απείρανθο της Νάξου. Πιστεύω στην αυτοδιοίκηση Θόδωρε μου είχε πει τότε και θέλω να εφαρμόσω ένα πείραμα άμεσης δημοκρατίας στο χωριό μου.

Τον επισκέφθηκα στην Απείρανθο το καλοκαίρι του 1987 και τον συνάντησα στο χώρο που του παραχώρησαν να ζει με την σύντροφό του Τζώρτζια. Ήταν ένα δωματιάκι το πολύ 10-12 τμ. με δύο κρεβάτια εκστρατείας, ένα τραπεζάκι με τέσσερις καρέκλες και λίγα βιβλία σε ένα ράφι. Είδες τι ωραία που είναι εδώ Θόδωρε μου είπε, αφού με ξενάγησε στο χωριό, στη συλλογή του με πετρώματα και στη γύρω περιοχή όπου κατασκεύαζε συλλέκτριες ύδατος. Δύσκολοι οι συγχωριανοί μου αλλά ωραίοι άνθρωποι μου έλεγε. 

Ο Μανώλης κυνηγούσε πάντα τα δύσκολα και ποτέ τα εύκολα. Θα μπορούσε να είναι μόνιμα Βουλευτής, Ευρωβουλευτής, Υπουργός, ότι ήθελε, αλλά δεν του ταίριαζαν οι καρέκλες. Πάντα διάλεγε τον ανηφορικό δρόμο. Για αυτό και τώρα ανηφορίζει στον ουρανό για να γίνει ένα αστέρι που θα φωτίζει τις ζωές μας.