Η 3η του Σεπτέμβρη, ο Ανδρέας Παπανδρέου και η χαμένη εθνική μας ανεξαρτησία

 Του Κωστή Κατσανέβα

Εκατόν τριάντα ένα χρόνια από τη καθιέρωση του πρώτου ελληνικού Συντάγματος στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωσε στην ίδια σημαδιακή ημερομηνία το 1974, τη δημιουργία του ΠΑΣΟΚ με την ιστορική διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη. Ανακοινώνουμε σήμερα, ανέφερε «την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού Κινήματος που θα προωθήσει ταυτόχρονα την εθνική μας ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και τη δημοκρατία. Βασικός στόχος του Κινήματος είναι η δημιουργία πολιτείας απαλλαγμένης από ξένο έλεγχο ή επεμβάσεις, πολιτείας απαλλαγμένης από

έλεγχο ή επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας, πολιτείας ταγμένης στην προστασία του Έθνους και στην υπηρεσία του Λαού».

Σήμερα 46 χρόνια μετά, «η εθνική ανεξαρτησία, η απαλλαγή από τον ξένο έλεγχο και την επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας», είναι το ζητούμενο υπό το βάρος της οικονομικής εξάρτησης από διεθνή κέντρα και ειδικότερα από το Βερολίνο.  Η χώρα μας εγκλωβίστηκε σε μια πονηρή παγίδα χρέους που μεγάλο ή το μεγαλύτερο μέρος του δημιουργήθηκε μέσα στην ευρωζώνη. Και σημαντικό μέρος του οφείλεται στις εισαγωγές αμυντικού εξοπλισμού από τις χώρες της δύσης, με σκοπό τη θωράκισή μας απέναντι στον προκλητικό ανατολικό μας γείτονα, που είναι σύμμαχός μας στο ΝΑΤΟ ! Η Τουρκία ανακηρύσσει μια εξωφρενική λοξή ΑΟΖ με την Λιβύη και αυτό δεν ενοχλεί τον επικυρίαρχο «Εταίρο» μας την Γερμανία, ενώ την ενοχλεί η ανακήρυξη της δικής μας κολοβής ΑΟΖ με την Αίγυπτο !  Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τον Λουκανσένκο στη Λευκορωσία, αλλά σφυρίζει αδιάφορα για την κατοχή της μισής Κύπρου, για την καταπάτηση του  διεθνούς δικαίου της θάλασσας αλλά και της κοινής λογικής από τον Ερντογκάν. Μας ζητά να προχωρήσουμε σε απ΄ευθείας διάλογο με τον διπλανό μας «νταή» που θέλει «τα δικά του δικά του και τα δικά μας δικά του». Εξομοιώνει τον θύτη με το θύμα και αντιπαρέρχεται της ίδιες τις καταστατικές της διατάξεις που την υποχρεώνουν να προστατεύσει τα σύνορα των χωρών – μελών της.

Αναρωτιέμαι τι θα έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου σήμερα. Θα ζητούσε να βυθίσουμε το Ocus Reis όπως είπε στις 6/8/1976 για το Χόρα όταν ήταν στην αντιπολίτευση, παρέχοντας ένα ανεκτίμητο διαπραγματευτικό χαρτί στην τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή; Θα υιοθετούσε την άτεγκτη όσο και αποτελεσματική στάση αποτροπής για το Σισμίκ και το Piri Reis στις 27/7/1987 όταν ήταν στην κυβέρνηση ; Θα ακολουθούσε μια πολιτική ανεξαρτοποίησης από την «γερμανική Ευρώπη» όπως την αποκάλεσε σε ομιλία του στην Βουλή στις 28/7/1992 ; Θα πρότεινε περιφερειακές αμυντικές συμμαχίες με χώρες που πλήττονται από τις ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις της Τουρκίας και ειδικότερα με την Κύπρο, την Αίγυπτο,τα ΗΑΕ,την Σαουδική Αραβία,το Ιράκ, την Αρμενία, το Ισραήλ υπό τη σκέπη και της Γαλλίας όπως έκανε με τη Συρία και την Βουλγαρία στην εποχή του; Για ένα είμαι περισσότερο σίγουρος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θα ενίσχυε τον αμυντικό μας εξοπλισμό και με εγχώρια παραγωγή και θα ακολουθούσε μια εθνικά περήφανη ανατρεπτική πολιτική, κάνοντας δύο βήματα μπρος και ένα πίσω,  και όχι ένα μπροστά και δυο πίσω όπως γίνεται συνήθως. Ο ίδιος, εκτός από ευφυής πολιτικός με ρηξικέλευθη σκέψη, δεν ήταν εξαρτώμενος από κανένα και δεν έδινε αναφορά σε κανένα μέσα και έξω από τη χώρα. Για αυτό και όχι μόνο, το κατεστημένο, ντόπιο και ξένο, τον πολέμησε όσο κανέναν άλλο. Σε αντίθεση με τον απλό λαό που τον αγάπησε όσο κανέναν άλλο.