Μικρή Ιστορία της Δραχμής

του Κώστα Μελά

Η μελέτη της ιστορίας της δραχμής , επιτρέπει να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για τη  διαχρονική  συμπεριφορά  του εθνικού μας νομίσματος σε σχέση με το υπάρχον , κάθε εποχή , διεθνές νομισματικό  σύστημα (ΔΝΣ) που ως καθεστώς επικρατούσε σε διεθνές επίπεδο[1].

Η Ελλάδα , από τη στιγμή της εμφανίσεως της ως κρατική οντότητα εντάχθηκε στον διεθνή καταμερισμό  εργασίας. Πάντοτε , όπως το σύνολο των υπαρχόντων κρατικών οντοτήτων , ακολούθησε τόσο τα ισχύοντα Διεθνή Εμπορικά Καθεστώτα όσο και τα αντίστοιχα Διεθνή Νομισματικά - Συναλλαγματικά Καθεστώτα[2]  . Τα μεν πρώτα , ως γνωστόν  καθορίζουν το διεθνές θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας  ως προς τις εμπορικές και κεφαλαιακές ροές  μεταξύ των χωρών που διατηρούν συναλλαγές , ενώ τα δεύτερα καθορίζουν την αποθεματική βάση λειτουργίας του νομίσματος , την μετατρεψιμότητα  του ως προς αυτή αλλά και το αν η τιμή του νομίσματος  θα πρέπει να παραμένει σταθερή ή να κυμαίνεται σε σχέση με τα υπόλοιπα νομίσματα[3].

Το ημερολόγιο της δραχμής

Κρίσεις, υποτιμήσεις, πτωχεύσεις αλλά και ανάπτυξη

του Τάκη Κατσιμάρδου

1833 Στις 8 Φεβρουρίου (20 με το ισχύον ημερολόγιο) με διάταγμα της αντιβασιλείας (ανα)γεννιέται η δραχμή. Επισήμως εισάγεται το ισχύον διεθνώς διμεταλλικό νομισματικό σύστημα. Στην πράξη, όμως, λειτουργεί ο μονομεταλλισμός του αργύρου. 

Η ισοτιμία χρυσού και αργύρου, κατά τα διεθνώς τότε κρατούντα, ορίζεται 15,5 προς 1. Καθορίζεται η ισοτιμία της νέας αργυρής δραχμής με 45 άλλα νομίσματα. Στο 1/6 του ισπανικού τάληρου και στο 0,895 του γαλλικού φράγκου. Οι πρώτες δραχμές (χρυσές, αργυρές και χάλκινες) εκτυπώνονται στο νομισματοκοπείο του (Βαυαρικού) Μονάχου. Τον Αύγουστο απαγορεύεται ρητά η αποδοχή τουρκικών νομισμάτων από τα δημόσια ταμεία (η απαγόρευση θ αρθεί αργότερα, αφού άλλες είναι οι ... επιλογές της πραγματικότητας). 

Τα λιοντάρια της Κηφισιάς, ο Γκέμπελς και οι οσφυοκάμπτες του συστήματος

Η ιστορία με τα λιοντάρια της βίλας που Καζούλη στην Κηφισιά, επανέρχεται πάντα για να μου θυμίζει την ισχύ της Γκεμπελικής ρήσης «πες ψέματα, όλο και κάτι θα μείνει». Πρόκειται για μια μικρή ιστοριούλα  που με διασκεδάζει αλλά και με θυμώνει όταν τη διαβάζω ή την ακούω να αναπαράγεται με διάφορες παρόμοιες παραλλαγές, παρ’ όλες τις επανειλημμένες διαψεύσεις της.

Η ιστοριούλα ως σύγχρονος πλέον μύθος, περιγράφει τη δήθεν αγωνιώδη αναζήτηση στο  των δύο λιονταριών της βίλας  από ηρωικούς υπερασπιστές τους στην περίοδο 1985-87, όταν τα λιοντάρια είχαν αποσυρθεί για να  συντηρηθούν από τις τεχνικές υπηρεσίες του ΙΚΑ, το οποίο ήταν και ο ιδιοκτήτης της βίλας και ο υπογράφων ήταν τότε επικεφαλής του.

Την εποχή εκείνη, αφού εξασφαλίσαμε διεθνή σχετική χρηματοδότηση,  προωθήσαμε σχέδια αναπαλαίωσης της ιστορικής βίλας, η οποία καθυστέρησε πολύ αφού παρενέβη το Υπουργείο Πολιτισμό που ζήτησε να έχει λόγο για το όλο θέμα. ( Η αναπαλαίωση έγινε αργότερα με τα ίδια σχέδια και, ας μου επιτραπεί να πω υπό την ισχυρή πίεση του υπογράφοντος). Τα υπέροχα λιοντάρια στο προαύλιο της βίλας ήταν τότε σε άθλια κατάσταση και κινδύνευαν να πέσουν στο έδαφος να θρυμματιστούν ή και να κλαπούν.  Γι΄ αυτό, αποφασίσαμε να τα μεταφέρουμε σε ασφαλή αποθήκη του ΙΚΑ, όπου και συντηρήθηκαν από τις τεχνικές μας υπηρεσίες, μέχρι να επανατοποθετηθούν αργότερα στη θέση τους, όπως και έγινε.

Ο αγαπημένος φίλος του κατεστημένου κύριος Σημίτης

Με αφορμή τα κατά καιρούς δημοσιεύματα για πολιτκή επαναδραστηριοποίση του εκλαμπρότατου κυρίου Κωσταντίνου Σημίτη, δημοσιεύω ένα e-mail που μου έστειλε πρόσφατα ο φίλος μου Νίκος Μπαμπούρης

Θ.Κ.

Ο κύριος Σημίτης είναι ο Κύριος υπεύθυνος για τη σημερινή καταστροφή μας. Μας ενέταξε στο Ευρώ με την εξοντωτική ισοτιμία των 347 δραχμών/Ευρώ και οι τιμές αμέσως εξακοντίστηκαν στα ύψη. Εγκατέλειψε πλήρως την παραγωγή, δεν έχτισε ούτε ένα εργοστάσιο, πενταπλασίασε το κόστος των δημόσιων έργων, παραφούσκωσε το δημόσιο και τους Δήμους με μαζικούς διορισμούς αέργων υπαλλήλων, τίναξε στον αέρα το κόστος της υγείας ταΐζοντας τα ιδιωτικά κυκλώματα. 

Η συμμορία του Ευρώ και ο απολωλός Λαφαζάνης.

Καταιγισμό ομοβροντιών εξαπέλυσε το πολιτικοδημοσιογραφικό κατεστημένο στον Παναγιώτη Λαφαζάνη γιατί είπε το αυτονόητο : ότι «η πτώχευση αποτελεί το όπλο των αδυνάτων». Σιγά μη βραχεί ο βρεγμένος. Λες και δεν έχουμε ήδη πτωχεύσει υπό τα πλήγματα του ολέθριου για την οικονομία μας και απάνθρωπου Μνημονίου που συνοδεύει το πονηρό ευρώ. Το οποίο έχει την κύρια ευθύνη για την οικονομική τραγωδία που βιώνουμε, όταν τίθεται ότι με την ένταξή μας στη θεοποιημένη ευρωζώνη θα ζούσαμε καλύτερα απ’ ότι στην εποχή της δραχμής. Τη δραχμή που εξορκίζει ανιστόρητα το κατεστημένο, παραβλέποντας ότι ουδέποτε στο παρελθόν υπο το καθεστώς του εθνικού μας νομίσματος, ζήσαμε παρόμοια οικονομική τραγωδία.

Πως και που μπορείτε να βρείτε δουλειά σήμερα

Οι επιλογές σπουδών και οι προοπτικές των επαγγελμάτων στην εποχή της οικονομικής κρίσης

Η εύρεση μια θέσης στο χλωμό ήλιο της σημερινής αγοράς εργασίας αποτελεί κυρίαρχη αγωνία των νέων αλλά και ποιό ώριμων πολιτών στη σημερινή τραγική εποχή της οικονομικής κρίσης, της ανέχειας και της δυσθεώρατης ανεργίας. Τι πρέπει να κάνουν, εκτός από υπομονή και επιμονή, για τις εργασιακές τους προοπτικές ; Πως  να πορευτούν στο πολύ δύσβατο σήμερα μονοπάτι της αγοράς εργασίας ; Ποιό κάτω, παραθέτουμε τα βασικά βήματα προς την κατεύθυνση αυτή.

Η διαδρομή στην Ιθάκη μου

Γεννήθηκα στα Πατήσια από μητέρα Πόντια και Πατέρα Κρητικό και Αντικυθηραίο. Στο σχολείο ήμουν πρώτος στα γράμματα και στα γυμνάσματα, αλλά και πρώτος στις φασαρίες. Στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς,  ως νεαρός φοιτητής, ανακατέυτηκα με τα πολιτικά, με τη νεολαία της Ένωσης Κέντρου στην πτέρυγα του Ανδρέα Παπανδρέου. Εκλέχτηκα στο σύλλογο φοιτητών και στην ηρωική ΕΦΕΕ. Ήμουν στο δεύτερο έτος όταν οι χουντικοί με μπουντρούμιασαν στην Ασφάλεια στον Πειραιά. Μου ρίχνανε τόσο ξύλο που στο τέλος δεν καταλάβαινα αν πονούσα. Μετά κρυβόμουν σε σπίτι φιλικής οικογένειας για έξι μήνες. Δεν έβαλα μυαλό.Ανακατεύτηκα  με την